Agra: dé reden waarom wij India bezoeken, ons hoogtepunt staat eraan te komen; de Taj Mahal. Het heeft ons echter heel wat geduld gekost om er te geraken.

Vanuit Varanasi nemen we de trein naar Agra, een rit die 13u zou moeten duren. Onze trein vertrekt om 17u20, maar wanneer we goed op tijd aankomen in het station wenkt de toeristenpolitie ons. Zij melden dat onze trein al 5u vertraging heeft, dat ziet er dus niet goed uit. Op het station is voor ons niet veel te beleven, wij maken het de Indiërs blijkbaar heel wat plezieriger om te wachten. Nu hebben ze weer 2 blanken waarnaar ze de hele tijd kunnen gapen en wijzen, zij brengen hun wachtende uren dus door met het beloeren van toeristen. Nee, zelfs na een week India kunnen we het gestaar niet gewoon worden, we blijven ons eraan ergeren.

Na uren wachten en heel wat geduld te hebben gehad kunnen we uiteindelijk om 2u ’s nachts op onze trein die intussen maar liefst 8u40 min vertraging heeft !! Bovendien doet hij er nog eens 17u over om in Agra te geraken in plaats van de vooropgestelde 13u. Wat dan weer wel meevalt is dat er in onze coupé heel wat reizigers zijn zodat wij niet de enigen zijn die in de belangstelling staan deze keer.

Zo komt het dat we pas ’s avonds om 19u arriveren in Agra en het hotel waar we een kamer gereserveerd hadden had deze uiteraard al doorverhuurd aangezien we normaal die morgend al hadden moeten aankomen. Gelukkig was er wel nog plaats voor ons in het nieuwe hotel van dezelfde eigenaar een eindje verderop in dezelfde straat.

Toen we aankwamen in het station wilden we onmiddellijk onze volgende treintickets regelen. Aan het loket werd ons echter verteld dat alle treinen volzaten in alle mogelijke klassen voor de komende 7 dagen. We konden dit moeilijk geloven, maar wie ben je als toerist om die man achter zijn balie tegen te spreken.

Het eerste wat we de volgende ochtend deden was dan ook teruggaan naar het treinstation, maar een ander dan waar we gisteren aankwamen. Daar is een toerist info bureau waar we terecht zouden kunnen indien er ons ook hier zou verteld worden dat alles volzet is. En ja hoor, ook hier kregen we hetzelfde verhaal, doordat Diwali (festival van het licht) eraan komt is alles volgeboekt. Ik geraakte al lichtjes in paniek, we hebben een vlucht vanuit Calcutta die we moeten halen. Dus gaan we te rade bij het toerist info. Zij vullen voor ons een reservatieformulier in en beweren dat we op die manier zeker aan een ticket moeten geraken. En het heeft effect, de man achter het loket zet ons op de wachtlijst voor de trein naar Calcutta, blijkbaar maakt het indruk om dergelijk formulier af te geven waarop het een en ander in het Hindi is ingevuld.

De dag van onze afreis naar Calcutta gaan we dan ook vroeg genoeg naar het station om te weten of we onze plaats op de wachtlijst kunnen inruilen voor een bevestigd ticket, dit is gelukkig zo waardoor we zonder enig probleem onze plaatsen op de trein krijgen.

Nadat we alweer een voormiddag kwijt zijn met het regelen van ons vervoer kunnen we in de namiddag onze aandacht verleggen naar het hoogtepunt van deze stad, de Taj Mahal !! De inkomprijs is aan de hoge kant (zo’n 15 euro), maar de pracht die je hier ziet is het meer dan waard. We zijn echt onder de indruk van dit bouwwerk en brengen er dan ook enkele uren door.

Ook hier lopen we als westerling alweer in the picture, letterlijk.  Meerdere malen worden we gevraagd om te poseren en de tienerjongens lopen giechelend rondom ons. Wanneer ze voldoende moed bijeen hebben geraapt om te vragen of ze met me op de foto mogen vliegen ze met een aantal rond mij waarbij het bijna vechten is om toch maar zo dicht mogelijk tegen me aan te kunnen zitten of een arm rond mijn nek te kunnen slaan.

Een gezin vraagt me om met hun baby en de kersverse mama op de foto te gaan. Ze zetten die kleine op een muurtje van de Taj Mahal, ik zet me ernaast en moet hem vasthouden waarna de moeder zich nog eens naast mij zet. Dave overtuigt me om die kleine op mijn schoot te nemen, dat komt toch gemoedelijker over. Net wanneer de trotse vader de foto wil nemen voel ik mijn broek nat worden, zit die kleine toch wel te plassen zeker !! Ik had het kunnen denken, ook hier dragen de baby’s blijkbaar geen luiers. Ik overhandig hem vlug terug aan de ouders en zet me dan maar even in het zonnetje om mijn broek te laten drogen.

We blijven van de schoonheid van dit gebouw genieten tot de zon stilaan ondergaat. We hadden gehoopt enig verschil quà kleur te kunnen waarnemen, maar dat blijkt niet zo te zijn.

Onze tweede dag in Agra, de topper van de stad hebben we intussen gehad. De stad op zich stelt niets voor, ook hier weer veel stank en vuil op straat en dus niet erg aangenaam om rond te wandelen.

We vragen een cylce-riksja om ons naar de Baby Taj en Agra Fort te rijden, de afstanden zijn te groot om te voet te doen.

Zo brengen we eerst een bezoek aan Itmad-Ud-Daulah ofwel Baby Taj. Ook dit is een prachtig gebouw maar veel kleiner dan de echte Taj. Dit gebouw fungeert eveneens als mausoleum en je kan er verschillende graftombes bekijken en fotograferen. Dat laatste is niet toegestaan in de echte Taj.

Vervolgens bezoeken we Agra Fort dat zoals de Taj Mahal gelegen is langs de oever van de Yamuna rivier en van waar je een mooi uitzicht hebt op de Taj. Dit fort bestaat uit een heel aantal verschillende gebouwen waaronder enkele marmeren pronkstukken.

In de late namiddag zetten we ons op één van de vele rooftop restaurants waarbij je een zicht heb op de Taj Mahal. Wanneer de zon onder gaat is ook je uitzicht verdwenen, de Taj wordt niet verlicht en zo zie je amper nog een donkere schim na zonsondergang.

De volgende ochtend reizen we door naar Calcutta, onze laatste bestemming in India. Eigenlijk kijken we daar wel naar uit, we hebben het stilaan wel gehad met die lastige Indiërs en hun opdringerig gedoe. Overal word je bekeken en nagekeken en we kunnen ons niet ontdoen van de indruk dat we ook vaak worden uitgescholden wanneer we over straat lopen.

Erg vriendelijk vinden we dit volkje niet, we vragen ons af in hoeverre ze de toeristen hier graag zien komen. De enige plaats waar we tot hiertoe vriendelijk onthaald werden is het toerist info bureau op de treinstations. Zelfs in de guesthouse krijg je amper een glimlach en een ‘goedemorgen’ is er ook nooit bij.

Om dan nog maar te zwijgen van de stank en het vuil op straat. Ook dat begint grondig op je systeem te werken, nog nooit zagen we zoveel vetzakkerij en vaak is het echt nodig om een stapje rapper te zetten omdat de stank ondraaglijk wordt.

Het aantal bedelaars dat je hier op een dag tegenkomt is ontelbaar. Hoe sommigen hier moeten overleven is echt onmenselijk, maar wat doe je eraan? Op straat moet je uitkijken dat je niet over een kreupele struikelt, even verder staat dan weer een moeder met haar baby op de arm te wachten, dan komt er weer een kleine aan vol snottebellen of zie je ergens in de goot een mens liggen met open wonden aan voeten of benen.

In die zin valt het dus voor ons als toerist ook niet mee om door India te reizen en kijken we stilaan uit naar onze volgende bestemming.