Santa Elena (Monteverde): we glijden over de toppen van de bomen in het nevelwoud.

Bij aankomst in Santa Elena krijgen we gelijk kippenvel. We zitten in het centrale hooggebergte van het land en dat is duidelijk te voelen aan de temperatuur. Bij de kou komt later op de avond ook nog de nodige regen en op die moment besluiten we dat we hier niet al teveel tijd zullen doorbrengen.

Het dorpje Santa Elena is heel erg klein, er is slechts één hoofdstraatje, maar toch heeft dit bergdorp heel wat te bieden. De hoofdattractie in deze omgeving zijn de twee nevelwouden en deze keer kiezen we ervoor om die niet te voet te verkennen, maar vanuit de lucht. Via de hostel boeken we een canopy tour en worden we de volgende ochtend al vroeg opgepikt. We krijgen allemaal een klimgordel aan met de nodige gereedschappen, een helm op ons hoofd en speciale handschoenen waarmee je kan afremmen aan de kabels.

Tijdens zo’n canopy tour zit je in de klimgordel die aan ijzeren kabels wordt vastgemaakt en glijd je over de toppen van de bomen. De eerste kabelbanen zijn vrij kort, kwestie van een beetje kennis te maken. Op voorhand kon ik moeilijk inschatten hoe ik zou reageren op de hoogtes, maar aangezien ik tijdens deze reis toch al heel wat minder bang ben geworden hoopte ik op het beste. Alles ging heel vlot en we vonden het allebei een geweldige ervaring, al ligt het tempo wel hoog en word je van de ene baan direct doorverbonden naar de volgende zodat er geen opstoppingen komen op de platformen. We wandelen ook een hangbrug over en genieten volop van de prachtige omgeving. Nu we ons zo hoog tussen de bomen bevinden hebben we een hele andere kijk op het bos onder ons.

Dan volgt er een lange kabelbaan waarbij je redelijk wat snelheid haalt en op het einde met beide handen goed moet afremmen, het stootkussen hing niet voor niets tegen de boomstam. Zowat in de helft van het gebeuren volgt er een andere uitdaging, de rappel. Op zich leek het niet veel voor te stellen, het was niet van op een bijzondere hoogte, maar mijn hart begon in mijn keel te kloppen. Ze laten je met een geweldige snelheid gewoon naar beneden vallen en remmen dan vlak boven de grond af, ik werd gek toen ik dat zag ! Nog voor ik goed en wel iets kon zeggen stond Dave al beneden op de grond en wilden ze mij laten gaan. Er brak een lichte paniek uit en de tranen rolden uit mijn ogen van de schrik, op die manier durf ik de diepte niet in te duiken. Ze hingen met terug vast aan het platform en lieten eerst alle andere uit de groep naar beneden. Daarna was het dan, onvermijdelijk, mijn beurt en rustig lieten ze me naar beneden komen tot die laatste paar meters waarbij ze het niet konden laten om me een korte vrije val te bezorgen. Ik was enorm opgelucht toen ik beneden op de grond stond.

Hoe meer de trip vorderde, hoe plezanter het werd. De kabelbanen werden steeds langer waarbij je volop kon rondkijken terwijl je door de lucht zweefde. In het begin zaten we meer tussen de bomen terwijl we nu werkelijk boven de toppen van de bomen vlogen, een prachtige ervaring. Na de rappel kregen we nog een ander tussendoortje, de tarzanswing. Van op een hoog platform spring je de diepte in en slinger je heen en weer tussen de bomen. Het ziet er allemaal geweldig uit, maar zoiets is al helemaal te veel voor mij. Dave ging als eerste van de groep, mijn hart bonkte misschien nog sneller dan het zijne toen ik hem de sprong in het diepe zag wagen. Hier was ik toch niet de enige van de groep die niet durfde, dat zegt toch al iets.

Veel te snel was de tour gedaan, maar we hadden er absoluut van genoten. Zo waren we ook voor de middag nog terug in Santa Elena en wonder boven wonder scheen het zonnetje. Al is het hier toch nog vrij fris, het was een goed moment voor een wandelingetje in de omgeving.

Tegen de avond gingen we naar het Ranario, een kikkertjes-zoo zal ik het maar noemen. Door een gids kregen we een rondleiding langs de verschillende terrariums en telkens zocht hij met een zaklamp naar de verschillende exemplaren die verstopt zaten tussen de planten. Wat een prachtige kikkertjes kregen we hier te zien, we stonden er echt van versteld. De gids vertelde bij elke soort iets over zijn karakteristieken waarna hij ze telkens aanwees met het gele licht. We zagen super kleine gifkikkertjes in de meest felle kleuren, maar zagen ook de grote cane toads en zelfs de enige echte kikker die bestand is tegen het gif van de cane toad en hem kan oppeuzelen. Het was een hele mooie rondleiding waarbij we ook de knapste kikker van Costa Rica te zien kregen, zijn naam heb ik niet onthouden. Een beestje met zomaar even 7 verschillende, aantrekkelijke kleuren en prachtige oranje pootjes.

We hadden ons laten vertellen dat je dit kikker paradijs best na het donker bezoekt aangezien de kikkers dan meer tot leven komen. Veel beweging zat er niet in, maar we konden hen wel telkens goed zien zitten op de bladeren met behulp van de lichten. Hoe en waar de beestjes overdag zitten weten we niet, maar ik had er spijt van dat we toch overdag al niet een keer kwamen kijken aangezien we dan wel foto’s hadden kunnen maken.

De volgende ochtend loopt onze wekker al om 5u af, we moeten ons klaarmaken voor een vroege busrit. Al was het gisteren toch nog mooi weer, het is hier toch net iets te koud voor ons en we kiezen er voor om snel warmere oorden op te zoeken.