Montezuma: een drukbezochte strandbestemming waar we voor het eerst serieuze problemen ondervinden om aan een bed te geraken.

Bij ons vertrek in Tortuguero draaiden we onze plannen nog maar eens lastminute om en doorkruisten we Costa Rica opnieuw van de Caribische kust naar de Pacific coast aan de andere kant van het land. Onze laatste dagen in het land brengen we liever door in het zonnetje op een strand dan zwetend in een stad.

Omdat we een lange reisdag voor de boeg hadden kwamen we pas ’s avondslaat rond 20u toe in Montezuma. Dat het er druk was hadden we onderweg op de ferry al vernomen, maar dat was nog maar zachtjes uitgedrukt. We beginnen aan onze zoektocht naar een slaapplaats en het enige dat we horen of zien is “no vacancy”, “full”, “lleno” en dat blijft zo maar duren. Je voorkeur moet je op zo’n moment opzij schuiven, dan is het pakken wat er te pakken valt al blijkt dat de overschot te zijn. Werkelijk elk mogelijk hotel of hostel hebben we bezocht, elke keer weer zonder succes. Radeloos liepen we door het amper twee straten grote dorpje en toen we zagen dat de bus waarmee we net waren aangekomen terug vertrok hielden we ze tegen en gingen weer mee in de richting van waar we gekomen waren. De chauffeur was zo vriendelijk om onderweg aan elk mogelijk hotel te stoppen, maar ook dat leverde weinig succes op. Uiteindelijk, een heel eind buiten Montezuma vonden we een hotel zonder naam dat nog net één kamer had. Het kostte ons maar liefst 30 euro voor een grote kamer met veel bedden en al evenveel beestjes op de vloer. Het was te nemen of te laten, dus betaalden we de hoge prijs en namen onze intrek. Na een snelle douche vielen we bijna gelijk in slaap, al van 5u deze ochtend zijn we op de been en nu we eindelijk om 22u ’s avonds een bed hebben gevonden en er een grote last van onze schouders valt kunnen we onze ogen niet langer openhouden. Honger hebben we niet echt, gelukkig maar want langs deze zandweg valt niets te knabbelen. We vragen de vrouw des huizes of we iets te drinken kunnen krijgen, maar ook dat blijkt niet mogelijk. Ze stelt ons voor dat haar man vanuit het centrum iets meebrengt, maar we hebben geen zin om nog eens een belachelijke hoge prijs te betalen voor een druppel drinken en vullen ons flesje met het drinkbaar kraantjeswater.

Vroeg de volgende ochtend beginnen we aan de wandeling naar Montezuma waar we opnieuw op zoek gaan naar een vrijgekomen kamer. Een dik half uur zijn we onderweg en we zien het niet zitten om deze wandeling, over een hele steile zandweg overigens, elke dag te maken. Als we vandaag niets vinden vertrekken we hier, al weten we niet waarheen. Aangekomen in het centrum gaan we opnieuw alle hotels af en gelukkig hebben we vandaag al een beetje meer keuze. We vergelijken prijzen en kamers en na lang twijfelen en heen en weer lopen, waarbij er tijdens ons getreuzel al terug een aantal kamers bezet zijn, checken we in bij een hele simpele hostel. We houden het liever eenvoudig en goedkoop dan een veel duurdere hotelkamer te nemen. We zitten hier aan het strand en zullen vrijwel de hele dag buiten zijn, dus kunnen we vrede nemen met een eenvoudige kamer/kotje.

We gaan onze bagage ophalen in het hotel waar we vannacht logeerden, nemen daar nog een verfrissende douche want van dat rondlopen zitten we weeral volledig in het zweet en bovendien moeten we vanaf nu de badkamer delen met de andere gasten.

Wanneer we rond het middaguur eindelijk geïnstalleerd zijn op de plek waar we de komende nachten zullen verblijven is het tijd om een hapje te eten. We zetten ons in een restaurantje langs het water voor een welverdiende maaltijd, zelfs gisteren hebben we de hele dag de tijd niet gehad om iets fatsoenlijk te eten.

Daarna gaan we op wandel langs de kilometerlange zandstranden. Hoe verder we van Montezuma geraken, hoe rustiger en mooier de stranden worden. Bepaalde stukken kunnen we niet verder over het strand doordat er teveel rotsen liggen en dan wandelen we door en langs de bossen. Daar hoor ik Dave ineens roepen en naar zijn voet grijpen. Hij was in een cactusnaald getrapt en die had zich door zijn sleffer in zijn voet geboord. Het bloed drupte al van zijn voet voor ik goed en wel kon zien wat erin zat. Gelukkig allemaal niet zo erg, al deed het toch vrij pijn alsof er een zenuw kon geraakt zijn. Dan maar op de terugweg, het begon inmiddels toch al laat te worden en we moesten nog de hele weg terug.

Op onze volgende dag aan het broeiend hete strand maken we een wandeling naar een reeks watervallen die niet ver uit het centrum liggen. We zijn al vroeg op pad, maar zijn zeker niet de enigen. Hier zoeken vele toeristen een alternatief op het zoute zeewater en nemen een frisse duik in het zoete water aan de waterval. Zoals wel vaker in Costa Rica is er ook hier geen aangelegd wandelpad en moeten we onze weg zoeken tussen het stromende water en van de ene steen op de andere springen. Zo nu en dan loopt er een kort wandelpad omhoog tussen de bossen waarna we opnieuw over een volgende reeks rotsen en stenen een weg moeten zoeken. De waterval waar we uiteindelijk toekomen is niet lelijk, maar ook niet bijzonder spectaculair. We blijven hier een tijdje zitten en kijken maar nemen niet de moeite om verder omhoog te klimmen naar de volgende waterval.

In de namiddag leggen we ons voor het eerst languit op het strand, op dat moment voelen we de hitte eens zo hard. Het zweet druipt van onze gezichten en we weten ons geen blijf in dit hete weer. De gigantische golven maken het niet mogelijk om rustig in zee te zwemen en te verfrissen. Zelfs wanneer je even wil pootjebaden sta je plots tot boven je knieën in het water wanneer er zo’n reusachtige golf omslaat. Dave vindt het geweldig om in de grote golven te springen en duiken, de kracht dat achter het water zit is enorm. De golven zijn gemakkelijk 4 tot 5m hoog en ik verschoot toch van de stroming die daaraan verbonden is toen ik werd meegesleurd door zo’n kanjer.

Op onze laatste dag aan het strand hielden we het aantal zonne-uren beperkt. We hebben hier al vele mensen vuurrood zien rondlopen en zo willen we hier niet eindigen. Hoe goed je je ook probeert te beschermen, de zon brandt hier zo enorm dat de kans om te verbranden gewoon te groot is. Een schaduwplekje vind je amper op het strand en de enige verkoeling is het wilde zeewater. In ruil voor de hevige zon kiezen we voor een fris terrasje met een lekkere verse limonade met munt. Later op de avond gaan we opnieuw even wandelen over het strand wanneer de zon minder hitte geeft. We waren nog zo opgelucht toen we deze ochtend zagen dat het een bewolkte dag zou worden, maar dan nog was de hitte bijna ondraaglijk.

Met z’n tweeën staan we op de rotsen te kijken naar de mooie lichtblauwe kleur van het water bij ondergaande zon wanneer ik plots een klets water in mijn nek krijg van een grote golf die tegen de rotsen knalt. Hoe stom kunnen we ook zijn, we weten nu intussen wel hoe groot de golven plots kunnen worden en hier sta ik dan weer kletsnat. En Dave maar lachen… tot hij nog geen minuut later zelf verrast wordt door een volgende golf.

Ondanks de moeilijke start toen we hier toekwamen op 2 januari wanneer de Nieuwjaarsdrukte nog in volle gang is hebben we absoluut genoten van onze paar dagen aan de mooie stranden. Het dorpje Montezuma is piepklein en heel toeristisch, het is er vrij gezellig maar wat ons betreft geen absolute must-see.