La Fortuna en de Arenal vulkaan: een prachtige omgeving, al moeten de dikke, grijze wolken je wel de kans gunnen om een blik te werpen op het groene landschap.

Het is al late namiddag wanneer we La Fortuna binnenrijden. Dat het er toeristisch is valt ons gelijk op, zoveel restaurants, hotels en souvenirwinkels. Maar dat zorgt ook deels voor zijn charme, je kan hier op je gemak rondlopen en winkeltjes kijken, een hapje eten of een lekkere batida (verse fruitshake) drinken.

We hebben een razende honger en zagen in de verte een bordje van Burger King hangen toen we aankwamen. Omdat we nu al zolang de typische casado’s eten, een schotel met rijst, bonen, een beetje sla en bv. kip, hebben we heel erg zin in iets anders. De toeristenrestaurants zijn iets te duur voor onze portemonnee dus kiezen wij voor een goeie burger met frietjes en het smaakte ons heerlijk. Onderweg kwam er een straathond achter ons gelopen en hij zag er toch weer zo ongelofelijk lief uit en begon al direct te kwispelen toen ik stopte en omdraaide. Maar daarop liet hij plots zijn tanden zien en schrok ik, zo lief is hij dan misschien toch niet. Dave beweert dat de hond gewoon lacht en blij is, gaat naar hem toe en inderdaad, dat beest kei gelukkig en maar rond zijn benen draaien. Daarvoor moet je dus zover van huis zijn om te leren dat een hond kan lachen :-).

De volgende ochtend nemen we de bus naar het Parque Nacional Volcan Arenal om er te gaan wandelen. Deze vulkaan siert ook het straatbeeld vanuit La Fortuna, al ligt hij vaak verstopt achter de dikke, grijze wolken.

In 1968 was er voor het eerst een enorme uitbarsting waarbij 80 mensen en 45.000 runderen omkwamen in de regio. Sinds dan is de vulkaan actief en zijn er vrijwel constant lavastromen of aswolken die de lucht worden ingespuwd. Tussen 1998 en 2000 was de vulkaan opnieuw bijzonder actief en in die periode waren er spectaculaire lavastromen zichtbaar.

De bus zet ons af aan de toegangsweg voor het park en we moeten nog ongeveer een half uurtje wandelen voor we aan het ticket office komen. Tot onze ontsteltenis zijn er maar een paar wandelingetjes die je hier kan maken en de langste is amper 2km. Je kan eventueel ook verder gaan tot de Observatory Lodge van waaruit nog meer wandelpaden vertrekken, maar aangezien wij te voet zijn zien we het niet zitten om eerst nog eens 8km verder te wandelen.

Omdat we zolang staan te twijfelen of we al dan niet binnengaan, de inkom kost zomaar even 10 USD per persoon, fluistert de ticketverkoopster ons toe dat ze ons zal binnenlaten voor de helft van de prijs. Geen slechte deal denken we daarbij, dus kopen we één toegangsticket voor ons getwee.

Het eerste, korte wandelingetje gaat door mooie, groene bossen. Je waant je als het ware middenin de jungle en we zijn aangenaam verrast. Daarna nemen we eerst de afslag naar het uitkijkpunt met nog steeds zicht op de in wolken verpakte vulkaan. Boven toegekomen zijn we de enigen en we vinden het zicht op de actieve vulkaan zo fascinerend dat we hier lang blijven zitten. Aan de rechterkant zien we een constante stoom uit de vulkaan komen, zouden er ergens kleine “gaatjes” zijn waardoor de dampen ook langs daar kunnen ontsnappen? Plots klinkt er een hels lawaai, alsof de vulkaan gaat beginnen uitbarsten. Wat een gedonder en gerommel, we schrikken er beiden enorm van en plannen al een ontsnappingsroute :-). Dat was magnifiek ! Dat gerommel moet zeker de nodige trillingen hebben veroorzaakt want Dave merkt als eerst een paar rotsblokken op die langs de flanken naar beneden rollen. Daarop volgen er regelmatig anderen en telkens wanneer ze botsen zie je een witte damp omhoog komen, als een stofwolk, maar dan waarschijnlijk afkomstig van de hete lava.

Wanneer we het gezelschap krijgen van luidruchtige toeristen besluiten we verder te wandelen, de magie van deze plek gaat zo gelijk verloren.

We beginnen aan de laatste wandeling “Las Coladas” van 2km. Opnieuw een mooie, groene omgeving die overgaat van dichte bebossing in stukken met metershoog riet. Na elke bocht krijgen we een ander zicht op de vulkaan en we proberen zo stil mogelijk te zijn zodat we de activiteit in de vulkaan kunnen horen. Dat duurt niet al te lang wanneer er grote groepen toeristen aankomen, dan is de rust sowieso voorbij.

Naar het einde van dit wandelpad komen we aan een grote, brede lavastroom uit 1992. Als je ziet wat een groot gebied ingepalmd is door gestolde lava, dan moet die lavastroom toch serieus indrukwekkend geweest zijn. Opnieuw worden we verrast door deze omgeving, het heeft toch echt iets magisch om hier rond te lopen terwijl de Arenal volop staat te rommelen.

Om te lunchen, we hebben verse broodjes en boterhamworst bij, zoeken we een plekje met een goed zicht op de vulkaan, weg van de mensenmassa. Terwijl we onze broodjes opeten worden we weer opgeschrikt door twee luide knallen. Ook hier blijven we weer een lange tijd zitten en kijken naar de vulkaan en de stenen (waarschijnlijk grote rotsblokken als je ze van dichtbij zou zien) die naar beneden rollen. De hevige wind maakt het nogal koud en nu er donkerdere wolken aankomen besluiten we terug te wandelen, onderweg worden we dan ook getrakteerd op een stevige regenbui.

Publiek transport komt niet langs de ingang van het park dus wandelen we het half uurtje terug naar de hoofdweg. Daar vragen we aan de post van de toeristenpolitie naar de busuren, blijkt dat we nog twee en een half uur zouden moeten wachten op een bus. We beginnen dan maar wandelend aan de terugweg, 17 lange km’s, en hopen dat iemand ons onderweg oppikt. We proberen al liftend auto’s tegen de houden, maar één voor één rijden ze ons voorbij terwijl we in de gietende regen lopen met onze paraplu. Gelukkig is er dan uiteindelijk toch een vriendelijke ziel, een koppel toeristen dat een taxi besteld had stopt en neemt ons mee. Zij moeten er al snel uit aan hun chique hotel en wij onderhandelen een prijs met de chauffeur om ons terug te brengen tot in La Fortuna. We betalen nu amper een euro meer voor ons getwee dan wat we op de bus zouden moeten betalen, geen slechte deal dus. Wetende dat het Amerikaanse koppel 15 USD werd aangerekend en wij voor amper 3 euro terugrijden…

Deze avond gaan we iets eten in een typische Soda, de goedkopere lokale restaurantjes. We eten er dan ook weer de rijst-bonen schotel en Dave bestelt daarbij een pintje. Normaal mogen ze geen alcohol serveren, maar dat lossen ze op door bier in een plastieken, gekleurde beker te schenken zodat zogezegd niemand weet wat je drinkt.

Op onze laatste dag besluiten we het lekker lui te houden. We hebben een mooie kamer en kunnen gratis internetten dankzij een goeie WiFi verbinding dus weten we wat gedaan tijdens het grijze regenweer. Hoewel het dagelijks regent zijn er ook meerdere opklaringen per dag die het toch aangenaam maken om wat rond te wandelen of iets te doen. Zo hadden we ook gisteren veel geluk tijdens ons vulkaanbezoek. Van zodra we terug waren, kort na de middag, begon het te regenen en dat duurde zowat de hele namiddag.

In het dorpje regelen we inkomstickets en transport voor de Baldi Hotsprings. Een heel groot domein met 25 baden waarin de watertemperatuur varieert tussen de 32° en 67°.

Bij onze aankomst gaan we eerst even een kijkje nemen voor we ons omkleden, wat is het hier groot. Dat maakt het op zich minder gezellig aangezien je telkens wel wat moet wandelen om aan een volgend bad te komen, we vinden het hier iets te groot waardoor het een deel van zijn charme verliest. Toch is alles heel mooi gemaakt en zien de baden er aantrekkelijk uit. Bovendien heb je een mooi zicht op de Arenal vulkaan die zich vandaag verschillende keren in volle glorie laat bewonderen.

We beginnen in één van de achterste baden, maar vinden dat al snel iets te koud. We wandelen terug naar een groot bad van 49° en vinden het hier zo zalig dat we uren blijven dobberen. Zo nu en dan wordt het ons iets te warm en gaan we afkoelen in één van de twee koudwaterbaden. Wanneer de zon plaats maakt voor de maan wordt het eens zo gezellig. De buitentemperatuur zakt overduidelijk en dan is het toch zalig om in zo’n warm bad te hangen. Jammer genoeg krijgen we geen zicht over de lava die uit de Arenal zou moeten stromen. Misschien zitten we daarvoor aan de verkeerde zijde, hoewel we van anderen hoorden dat ze hier ooit de rode lavastromen konden bewonderen.

Na een paar mooie en relaxte dagen nemen we afscheid van La Fortuna en de Arenal vulkaan. Net voordat we de bus opstappen krijgen we nog het bezoek van de hond die we de eerste dagen tegenkwamen. Dat lieve beest begint weer kei hard te kwispelen en laat opnieuw zijn tanden zien, deze keer schrik het me niet meer af. Ik heb altijd een beetje hardzeer als ik zo’n lief beest moet achterlaten, wetende dat hij waarschijnlijk geen thuis heeft. Moest ik alle lieve honden die we tot nu toe tegenkwamen mee naar huis nemen, dan zouden we gelijk een kennel kunnen beginnen.