Cahuita wordt onze uitvalsbasis voor een wandeling door het gelijknamige nationaal park en een uitstap naar de mooie stranden aan Puerto Viejo en Manzanillo.

Wanneer we vertrekken uit Quepos laten we de Pacific Coast voorgoed achter ons, althans voor wat Costa Rica betreft. Aan de Caribische kust is het momenteel nog mooi weer en daar willen we nog wel het één en ander bezoeken voor we hier vertrekken, dus reizen we het mooie weer achterna. Dat wil zeggen dat we het land doorkruisen van de ene kust naar de andere en een hele dag onderweg zijn. In de hoofdstad San José stappen we over op een bus naar Cahuita en tijdens deze rit komen we langs het absolute bananenhoofdkwartier. Kilometers en kilometers rijden we langs gigantische bananenplantages en zien we dat de bananen rijpen aan de planten en ze allemaal al in blauwe zakken gewikkeld zijn. Eens we de plantages voorbij zijn zien we het ene grote containerbedrijf na het andere, alle containers zijn gemaakt voor het vervoer van bananen. Ze hebben speciale ventilatie- en koelingssystemen en we zien ook de gasleidingen die zorgen voor de lange overtocht naar andere werelddelen. We zien containers van Dole, hoewel we de ananasplantages al passeerden toen we naar La Fortuna reden. Uiteraard mag Chiquita niet ontbreken, ze hebben mooie beschilderde containers.

Cahuita is een klein dorpje langs de Caribische Zee met Caribische/Jamaicaanse invloeden. Plots zijn we nog maar weinig met onze Spaanse woordenschat, hier wordt er Engels gesproken door de “take it easy” Jamaicanen. Het is even wennen wanneer we in het Engels worden aangesproken, bijna automatisch antwoorden we in het Spaans omdat we het niet meer gewend zijn Engels te spreken, zeker niet in een Spaanstalig land. De reggae deuntjes zijn op verschillende plaatsen te horen en de mannen hier zijn stoer, groot, heel donker van huid en hebben lange rasta’s. De groene, rode en gele kleur zijn rijkelijk vertegenwoordigd en de jonge gasten lopen met de typische grote mutsen op hun hoofd. Wat een wereld van verschil, om dan nog maar te zwijgen over de invloeden in de keuken. We eten nu al zolang de casado schotels, maar deze keer bestellen we hem met een Caribisch tintje. Onder de rijst en bonen wordt kokosmelk gemengd en de vis wordt rijkelijk gekruid, om je vingers van af te likken.

Omdat Cahuita veel rustiger en kleinschaliger is dan Puerto Viejo de Talamanca hebben we ervoor gekozen om hier te verblijven. Ook deze keer vragen we ons af om we gemakkelijk een slaapplaats zullen kunnen vinden, we zitten nu middenin de vakantieperiode tussen Kerst en Nieuw. Ons eerste keuze hostel zat vol en daarna bezochten we nog 3 andere plaatsen waarvan geen van alle echt bij ons in de smaak viel. Hele ongezellige kamers en dat voor 20 USD, dus zetten we onze zoektocht laat op de avond nog verder en zo vinden we uiteindelijk een heel mooi en proper kamertje in het laatste straatje voor de ingang van het nationaal park. Voor amper 5 USD meer hebben we nu een kamer die minstens dubbel zo mooi en gezellig is dan alle andere die we zagen, wat zijn we weer gelukkig !

De volgende ochtend zijn we weeral vroeg uit de veren, we gaan wandelen in het kleine nationale park en hopen om toch minstens één luiaard te kunnen vinden. De toegang van dat park is vlak in het centrum van het dorpje en in tegenstelling tot vele andere parken wordt er hier een vrije donatie gevraagd in plaats van een hoge toegangsprijs.

Er is slechts één wandelweg en die is 8km lang, deze loopt de hele tijd vlak naast het strand en tussen de bossen. De eerste dieren die ons toelachen zijn de kapucijnaapjes, alweer in grote getale springen ze van de ene tak naar de andere en komen tot vlakbij ons om een kijkje te nemen. We zijn nog geen tien minuten aan het wandelen in dit park of Dave spot een eerste luiaard hoog in de bomen. Al bewegen ze amper, we zijn volledig gefascineerd door deze beesten en vinden het geweldig om hen in het oog te houden. Nadat we in Manuel Antonio al een aantal luiaards zagen weten we intussen in welke boomsoort ze gewoonlijk te vinden zijn en dat helpt ons veel vooruit. Al snel zien we ook een tweede en derde luiaard en kan onze vreugde niet meer op. Dit dier was één van de voornaamste redenen waarom we naar dit stukje Costa Rica kwamen en we worden absoluut niet teleurgesteld.

Vandaag loopt Dave met de verrekijker in de hand, in dit park lopen niet veel gidsen rond met grote groepen en moeten we elk dier zelf zoeken. Anders kan je al eens blijven stilstaan op een punt waar een gids uitleg staat te geven of te wijzen, vandaag zijn we op onszelf aangeschreven. Terwijl Dave de bomen doorzoekt ziet hij op een dikke tak een grote leguaan in het zonnetje liggen.  Het is een groot, prachtig beest met lichtoranje plekken en strepen, het is door die kleur dat Dave zijn oog op hem liet vallen.

Tijdens de wandeling moeten we verschillende keren waterstroompjes oversteken en komen we langs mooie stranden. Deze liggen allemaal bezaaid met boomstronken en puin uit de bossen, stukken aarde langs het strand zijn verzakt en grote bomen kwamen in het water terecht en zijn afgestorven. Volgens ons is dit het resultaat van het aanhoudende slechte weer waarvoor wij oorspronkelijk gevlucht waren uit het land. De tropische storm die het naburige Bocas del Torro in Panama heeft getroffen zal hoogstwaarschijnlijk ook hier heel wat schade hebben aangericht.

In het midden van de wandeling aan Punta Cahuita wordt de wandelweg afgesloten wegens opkuiswerken. Dat hadden ze wel eens mogen vertellen toen we het park inkwamen, we kunnen amper de helft wandelen van wat we gepland hadden te doen. Er zit dus niets anders op dan terug te keren langs dezelfde weg, op dit punt krijgen we alweer het gezelschap van de kapucijnaapjes die wachten op toeristen die hun lunch bovenhalen. Daarnaast zien we ook nog de luid roepende brulapen en een wasbeer die een dutje doet in een boom.

Onderweg, terug naar het beginpunt, zien we alweer een aantal luiaards en net voor we het park uitwandelen hangen er twee kleintjes in een kale boom op het strand. Dit zijn diegene met twee tenen, de grote die we daarstraks zagen waren diegene met drie tenen. We kunnen zo dichtbij komen dat we ze bijna kunnen aaien, fantastisch. Eentje trekt een oog open wanneer hij het geroezemoes rond zich hoort, maar de andere blijft lekker slapen met zijn hoofd tussen zijn armen. Met deze twee kleine luiaardjes sluiten we ons totaal vandaag af op 7, wat een topscore.

Wanneer we het park verlaten rond het middaguur stromen er grote mensenmassa’s toe. Velen onder hen zijn lokale mensen die op vakantie zijn en zij sleuren nogal wat mee. Grote koelboxen vol eten en drank worden binnengedragen en de kleine stukjes strand liggen al snel bezaaid met mensen. Het wordt er een drukte van jewelste en dat is iets waar wij liever aan ontsnappen. De charme van dit kleine park op een vroeg ochtenduur verdwijnt volledig wanneer we dit tafereel aankijken, we begrijpen niet goed dat zoiets mag in een nationaal park en vinden het wel jammer dat de rust van de dieren zo verstoord worden.

In de namiddag zoeken wij onze toevlucht naar Playa Negra, eveneens in Cahuita. We moeten een stukje stappen voor we aan het zwarte zandstrand komen, maar dat is toch minder mooi dan wat we ons voorgesteld hadden. Ook hier ligt weer bijna het hele strand bezaaid met stormafval en zijn er amper een paar plekjes waar je zou kunnen zonnen. Bovendien staat het water zo hoog dat al het zand overspoeld wordt en je amper ergens kan zitten of liggen.

De volgende dag maken we een uitstap naar Manzanillo, een piepklein dorpje waar het toerisme nog wat op gang moet komen maar dat gelegen is aan prachtige, exotische stranden. Zuiver blauw water dat aanspoelt aan een zacht, wit zandstrand met daarnaast hoge, felgroene palmbomen. Dit is een plekje om bij weg te dromen, een echt plaatje.

Na een ontbijt dat verschrikkelijk lang op zich laat wachten maken we een wandeling langs de mooie stranden. We willen graag een heel stuk van de coastal track doen voor we de bus terug moeten nemen, maar de slechte staat van het wandelpad steekt daar een stokje voor. Het is één en al modder en doordat het weggetje stijgt en daalt wordt het toch heel moeilijk om zonder vallen verder te geraken. We moeten ons vasthouden aan bomen en planten om niet onderuit te schuiven en slibberen van links naar rechts. We halen het tot een mooi uitkijkpunt met prachtige zichten over de kustlijn, maar niet veel later besluiten we toch maar terug te keren.

Hoewel we de laatste dagen constant aan de kust verbleven hebben we nog maar amper de tijd genomen om te zonnen, een ideaal moment dus. Nog anderhalf uurtje hebben we de tijd om van een stralend zonnetje bij blauwe hemel te genieten, dit is vakantie !

In de namiddag bezoeken we het drukkere broertje van Cahuita, Puerto Viejo. Hier is het toerisme duidelijk al meer ingeburgerd en zijn er vele restaurantjes en souvenirwinkeltjes. Het is een echte strandbestemming zo langs de mooie, witte zandstranden al kunnen ze niet tippen aan de stranden van daarnet in Manzanillo. We gaan eerste een hapje eten en krijgen een heerlijk Mexicaans maal voor onze neuzen. Daarna lopen we nog wat rond in het stadje voor we de bus terug naar huis nemen.

We dachten erover om eventueel nog een paar dagen in Puerto Viejo te gaan logeren, maar nu we het gezien hebben denken we daar anders over. Het is er zeker gezellig, maar Cahuita heeft toch ook zeker zoveel charme. We besluiten dat we genoeg gezien hebben en zetten onze weg verder richting Tortuguero nu er nog goed weer voorspeld wordt.