Alajuela en Heredia: onze laatste twee dagen in het land willen we dichtbij de luchthaven doorbrengen zodat we in alle rust kunnen vertrekken. Dat laatste draaide uit in een paar wel zeer bewogen seconden, letterlijk !

Alajuela is de tweede grootste stad van Costa Rica maar geeft niet de indruk om een grootstad te zijn. Het is er vrij rustig waardoor je er op je gemak kan rondwandelen als is er weinig te zien en heeft de stad op zich weinig te bieden. We dwalen een beetje rond door de eenrichtingsstraten, gaan een kijkje nemen op het Parque Central met de daarnaast gelegen Cathedraal en eindigen uiteindelijk in een koffieshop. We zitten nog maar net op onze stoel wanneer de regen met emmers, bakken en tonnen uit de lucht valt. Het is zo’n geweldige stortbui waarbij we zelfs op de derde rij tafels van het raam nog kletsnat worden. De wind blaast al het water naar binnen en doet iedereen op de vlucht slaan naar een verder gelegen tafeltje.

Tot zover de spanning die er te beleven valt in Alajuela. Omdat het zowel gisteren als vandaag, onze dag van vertrek, nogal bewolkt is besluiten we niet naar de vulkaan Poas te gaan en nemen in plaats daarvan de bus naar Heredia. Eveneens een grotere stad die niet ver van de hoofdstad San José ligt en waar de mooiste concentratie van historische gebouwen uit het land zouden te vinden zijn. Ook hier dwalen we een beetje doelloos door de straten op zoek naar de Spaanse geschiedenis, maar zonder veel succes. Langs het Parque Central zien we een aantal gerestaureerde gebouwen en een toren die een restant blijkt te zijn van een fort dat gebouwd werd door de Spanjaarden. Het gebeurt niet vaak, maar we besluiten een bezoekje te brengen aan het Museo Zoomarino. De belangrijkste reden daarvan is dat het gratis is, zo verspillen we geen geld als het ons niet boeit en we na 2 minuten weer buiten staan. Langs de andere kant valt er hier gewoon bijzonder weinig te beleven en kunnen we evengoed nog wat opsteken over de onderwaterwereld van Costa Rica. Onderweg naar het museum komen we langs de buitenwijken van Heredia die bijzonder gezellig lijken. Geen al te brede of drukke straten en mooie huisjes met kleurrijke gevels. De stad is overigens mooi gelegen met hoge bergen aan de horizon. Onze zoektocht naar het museum draait uit op niets, we kunnen het juiste gebouw niet vinden. Hiermee eindigt dan ook ons bezoek aan deze stad, we kuieren nog een beetje door de straten en nemen de bus terug naar Alajuela.

Nog even vermelden hoe vruchteloos het is, althans toch voor ons elke keer opnieuw, om aan iemand de weg te vragen. Sowieso weten de mensen zelf nooit in welke straat we ons bevinden, er zijn alleen maar Calles en Avenidas die genummerd zijn en niemand heeft ooit enig idee van de juiste locatie. Het enige dat je de mensen kan vragen is bv. de weg naar een bepaald gebouw of plein, maar vraag niet naar een bepaald kruispunt van straten. Heel ergerlijk soms, maar er valt niets aan te doen. Als ze ons dan al eens probeerden uit te leggen waar we naartoe moesten liep dat telkens verkeerd af. Ze doen dat op zo’n rare manier en gebruiken nooit links of rechts waardoor we steeds weer in de war geraakten en het opnieuw en opnieuw moesten vragen.

Teruggekomen in Alajuela gaan we nog een keer op zoek naar een reisgids voor Mexico, maar met amper één boekshop was de kans klein dat we de juiste zouden vinden. Dan maar wat andere dingen inslaan die we nog nodig zullen hebben de komende weken.

Rond 13u bestellen we ons een menuke bij Mc Donald’s en we zetten ons op het terras van de eerste verdieping met zicht op het centrale park. Ik heb er geen idee meer van waarover we aan het praten waren, maar plots brak er serieuze paniek uit. Het is misschien daarom dat ik de seconden ervoor niet meer helemaal herinner. Het hele gebouw begon te schudden, mensen begonnen luidkeels te roepen en allebei grepen we onze rugzakken om te vluchten. Het duurde even voor we goed en wel doorhadden wat er gebeurde: een fameuze aardbeving deed alles schudden en trillen ! Ik kan me vaag herinneren dat ik moeders hoorde roepen naar hun kinderen die in het ballenbad speelden, maar op dat moment is het ieder voor zich. Ik was doodsbang dat het gebouw zou instorten en zelfs terwijl we van de trap naar beneden liepen schudde het hele gebouw nog steeds. Terwijl we naar de uitgang liepen hoorden we achter de toonbank glas breken, mensen gilden nog steeds en de angst in de gezichten was duidelijk te merken. Op de stoep had het personeel van Mc Donald’s zich al verzameld, sommigen onder hen volledig over hun toeren en in tranen. Toen we daar kwamen was het schudden gestopt en al had het maar enkele seconden geduurd, het leken minuten. Dave vertelde me dat hij één van de moeders hem zag aankijken en om hulp riep voor haar kinderen in het ballenbad, maar het drong op dat moment zelfs niet tot hem door om ook maar iemand te gaan helpen. Het was letterlijk ieder voor zich en maken dat je buiten stond, achteraf bekeken heel egoïstisch.

Pas toen we daar op het voetpad stonden drong het goed tot ons door wat er net gebeurd was en al was het trillen intussen gestopt, ik was doodsbang. Ik kon wel janken en wist niet waar ik het had. Wat gaat er nog volgen? Is alles voorbij? Moeten we hier wachten of verder gaan? Binnen de 5 seconden na de aardbeving konden we van alle kanten sirenes horen afkomen, dat leek alles nog angstaanjagender te maken. We wandelen verder over het centrale plein wanneer we plots een eerste naschok voelen. Dat maakt me zo bang en doet mijn hart verschrikkelijk snel kloppen. We kruisen verschillende mensen en kinderen met tranen in hun gezicht. Al is deze regio vatbaar voor aardbevingen en zouden we denken dat deze mensen het niet abnormaal vinden, dit moet toch een stevige geweest zijn aan hun reacties te zien.

Onderweg terug naar het hotel komen we langs het gemeentehuis waar alle mensen op straat staan. Geen wonder dat het hele gebouw geëvacueerd werd, stukken van de muur zijn naar beneden gekomen en in een hoek zien we een grote barst en afgebrokkelde stukken. Ook de kerststal die nog in het voortuintje staat moest eraan geloven en ligt samen met de brokstukken afkomstig van gebouw in het gras. De ambulance staat ter plaatse om de paniekerige werknemers op te vangen. Terwijl we naar het beschadigde gebouw staan te kijken zien we hoe de gevel heen en weer begint te bewegen. Alweer een naschok laat zien hoe onstabiel het gebouw is en ik vertrek hier liever zo snel mogelijk, stel dat zo meteen de hele boel hier naar beneden komt.

Terug in het hotel vraagt de hotelbaas of we de beving gevoeld hebben. Nee zekers?! Hij vertelde ons hoe de lusters heen en weer zwierden aan het plafond en dat de kaders en spiegels van de muur kwamen. Hij verzekerde ons dat het een stevige beving moest geweest zijn, maar dat zijn hotel erop voorzien is. De onderbouw is sterk genoeg voor een flatgebouw met 10 verdiepingen en het hotel heeft er maar één !

We installeren ons langs het binnenkoertje en gaan op internet op zoek naar nieuws. Zo komen we te weten dat het om een beving van 6,1 op de schaal van Richter ging. Terwijl we daar met onze laptop op de schoot naar nieuwsberichten zoeken voelen we de ene naschok na de andere. Telkens opnieuw geraak ik over mijn toeren en zet ik me scherp om te gaan lopen. Dave vindt het allemaal wel grappig hoe je de trillingen voelt en de luster boven ons hoofd ziet bewegen. Voor we op deze reis vertrokken had hij altijd gezegd dat hij graag een keer een aardbeving zou meemaken, hij heeft er net een schoontje gehad ! Ik heb er geen idee van hoeveel naschokken we in totaal nog voelden, maar het waren er veel. Gelukkig was de rust volledig teruggekeerd toen het tijd was om naar de luchthaven te vertrekken. Toen we wat later op internet lazen dat er zomaar even 1.200 naschokken geteld waren stonden we er echt van versteld. Wat het dodental betreft horen we tegenstrijdige berichten, er worden getallen genoemd tussen de 11 en de 36. Ook heel wat mensen worden nog vermist.

De taxi die ons naar de luchthaven zal brengen geraakt niet tot vlakbij het hotel omdat er op de hoek van de straat net een accident gebeurde. Gelukkig is er enkel blikschade maar toch zet ik met een bang hartje de eindsprint naar de luchthaven in. We kozen er bewust voor om met de taxi te gaan, stel dat er iets gebeurt en we zitten in een grote bus, het zou veel langer duren voor we daaruit zouden geraken.

In het luchthavengebouw lijkt alles normaal en gaat het leven zijn gewone gangetje. Toch moeten de trillingen ook hier hevig geweest zijn aangezien de drankenwinkels afgesloten zijn wegens schade. Het zou natuurlijk best kunnen dat de glazen flessen omvielen door de trillingen.

Het inchecken verloopt vlot op deze kleine luchthaven al geraken we in verwarring aan de immigratiepost. Een politievrouw controleert onze paspoorten en stuurt ons verder zonder een exit stempel. In de veronderstelling dat die stempel later nog zal volgen gaan we verder naar het bagage checkpunt waar ons gevraagd wordt om onze schoenen uit te doen. Zo’n vraag hebben we nog nooit gekregen en we begrepen dan ook eerst niet wat ons gevraagd werd. Onze schoenen worden door de scanner gehaald samen met de kleine rugzakken.

Daarna komen we in de vertrekhal, nog steeds zonder exit stempel in het paspoort. We informeren aan een balie en zij sturen ons naar de immigratiedienst voor de arrivals. Daar worden we uiteraard teruggestuurd en vertelt de bediende dat we geen exit stempel nodig hebben. We kunnen het moeilijk geloven en gaan het nog maar eens dubbel checken. Het blijkt zo te zijn dat we na het inchecken ook ineens worden geregistreerd als “landverlaters”.

We snuffelen rond in een taxfree shop en zien een fles Havana Club rum staan voor amper 7 USD. Dat laten we niet aan onze neus voorbij gaan en kopen daarbij ook nog een reep heerlijke Toblerone chocolade. Laat het een troost zijn voor de angstaanjagende momenten van daarstraks J Op het vliegtuig drinken we een sterke rum cola, de heerlijke Flor de Cana uit Nicaragua. Zo geraken we alsnog veilig en wel weg uit Costa Rica waar we de afgelopen 29 dagen hebben rondgereisd.