Verslag Colombia
We
beginnen onze trip doorheen Colombia bij de “P”: Pasto en Popayán.
Na de 50 uur durende overtocht vanuit Lima tot Pasto
zijn we echt doodmoe en hebben een reuzehonger. Het is al laat in de namiddag
wanneer we onze rugzakken neergooien in de hostel en we gaan direct een hapje
eten in een plaatselijk restaurantje. Daar serveren ze maar één dagschotel en
onze kennismaking met de Colombiaanse keuken valt goed mee. Een soort van
aardappeltaartjes met een slaatje en een stuk vlees. Met een goed gevulde maag keren
we ineens terug naar de hostel waar we nog een beetje tv kijken vanuit ons bed
en op een nog kinderlijk vroeg uur onze ogen al laten toevallen.
Op onze eerste volledige dag in het land maken we een
uitstapje naar de Laguna de la Cocha, één van de grootste meren van het land.
De rit er naartoe is prachtig, steeds door de bergen klimmen we hoger en hoger
en zo krijgen we een geweldig uitzicht over de supergroene omgeving. Hoge
bergwanden langs de ene kant en diepe afgronden langs de andere.
We komen toe aan het dorpje dat langs het meer ligt en
hoewel het er bomvol restaurantjes staat is er amper volk te bespeuren dat de
kassa kan doen rinkelen. Deze plek moet in bepaalde periodes van het jaar wel
heel toeristisch zijn, werkelijk elk huis werd omgebouwd tot restaurant met als
specialiteit gerookte forel. De enige manier om het meer te bezoeken is per
boot, maar we willen graag eerst even te voet op verkenning. Aangezien het hier
zo klein is staan we al sneller terug aan de kleine pier dan verwacht, maar nu
er dreigende grijze wolken boven onze hoofden hangen besluiten we eerst een
koffietje te gaan drinken alvorens in een open bootje te stappen.
Het doet echt raar om alleen in dit verlaten dorpje
rond te wandelen, alsof je wat verloren loopt in die ene straat langs het
riviertje. Toch is het hier gezellig doordat alle huisjes van hout gemaakt zijn
en in verschillende kleuren geschilderd werden. Over de rivier die naar het
meer loopt werden er bruggetjes gebouwd om naar de huizen aan de overkant te
geraken. Doordat alles hier zo kleinschalig en fleurig is geeft het een
aangename sfeer, zelfs als het regent.
Wanneer we iets later met een bootverhuurder staan te
praten komt er met de taxi een ander koppel aangereden. Zij willen graag de
prijs met ons delen, ook aan de tarieven te zien moet het hier heel toeristisch
zijn.
Met een bootje worden we door het kanaal naar het meer
gevaren waar we even later aanleggen aan het eiland La Corota. Dit is tevens
een natuurreservaat en we maken er een mooie wandeling door een klein tropisch
regenwoud. Er loopt één weg die naar de andere kant van het eiland leidt en van
daaruit heb je een mooi zicht over het grote meer. Alhoewel het water nogal
grijs was door het slechte weer werd de omgeving opgefleurd door de groene bergen
in de verte.
Na de wandeling stapten we opnieuw in de boot, maakten
een toer rond het eiland en kort daarna werden we opnieuw afgezet in het
dorpje. Intussen hadden we alweer grote honger, ideaal om een verse forel te
verorberen.
Na deze eerste mooie dag reisden we verder naar
Popayán, een hele mooie oude stad met allemaal gelijkaardige witte gebouwen in
het oude centrum. Wanneer we toekomen in de hostel horen we van de eigenaar dat
er op dit moment opstanden zijn van de inheemse bevolking en dat we vandaag een
beetje moeten opletten. Grotere problemen zouden er in Cali zijn, dat zou
normaal onze volgende halte worden maar wordt vanwege de problemen zelfs
volledig afgeraden. Aangezien we van plan zijn om slechts één keer te
overnachten in dit stadje en het al namiddag is intussen gaan we onmiddellijk
op verkenning van het historische gedeelte van de stad. Dat oogt op zich al
heel mooi door alle oude, witte gebouwen, maar daarnaast is er vandaag ook veel
groen op straat. Overal politieagenten, bijna op elke hoek van de straat staan
ze samen in groepjes met of zonder schilden. Moesten de manifestaties uit de
hand lopen, dan zijn zij diegenen die moeten ingrijpen.
Van de hostelbaas kregen we een stadsplannetje mee en
hij vertelde ons welke buurt we moesten mijden. Uiteraard, met een gids als ik
duurt het nog niet te lang voor we in dat gedeelte verzeild geraken. We merken
dat er plots veel meer volk loopt en dat de straatjes toch iets minder gezellig
worden en wanneer ik het plan nakijk is het tijd om terug te keren. Niet dat er
onmiddellijk iets zou gebeuren, maar we werden toch gewaarschuwd voor diefstal
en de man van de hostel zei ons dat hijzelf ook liever wegblijft uit deze
buurt.
Intussen maken we voor een tweede keer kennis met het
Colombiaanse klimaat hier in het zuiden, regen. We stappen dan maar een
bakkerij binnen om iets kleins te eten en wachten daar tot de bui overtrekt.
Daarna wandelen we, deze keer wel in de juiste richting, naar El Morro. Een
groene heuvel vlak langs het stadscentrum van waar we een overzichtje krijgen
over de oude daken van het historische centrum en niet veel later een volgende regenbui mogen
incasseren. Deze betekent ineens ook de afsluiter van ons korte bezoek aan
Popayán want de rest van de middag houdt het niet meer op met regenen. Dan maar
een internetcafé opgezocht om wat te surfen.
Eens terug in de hostel maken we heel toevallig kennis
met het Belgische koppel Marc en Herlinde. Amper een paar dagen geleden kregen
we de link van hun website door via Wegwijzer en nu blijken we in dezelfde
hostel te logeren. Dit koppel reist nu al bijna zes maanden door de noordelijke
landen van Zuid-Amerika en binnen een paar dagen gaan ze overhuis naar België.
In totaal zullen ze 5 jaar de wereld rondreizen met af een toe een break in het
thuisland. Het is ongelofelijk hoeveel verhalen zij niet te vertellen hebben en
voor ons ook een bron aan informatie aangezien zij overal al geweest zijn waar
wij nu nog naartoe zullen reizen.
We blijven maar praten en praten en zetten dat verder
tijdens een avondmaal in een pizzeria. Uiteindelijk moeten we ons bijna dwingen
om te gaan slapen aangezien we er morgen allebei vroeg uit moeten voor een
volgende busrit.
Hoewel we van sommigen hoorden dat het afgeraden werd
om naar San Agustin te reizen, de plek waar wij morgen naartoe gaan, besluiten
we het er toch op te wagen. Ten tijde van de problemen in Bolivië hoorden we
ook langs alle kanten een ander verhaal en vinden we het nog altijd het beste
om zelf de ondervinding op te doen. Zolang de dreigingen niet te groot zijn en
er geen zekerheid is rond de situatie besluiten we de gok te wagen. Bovendien
hebben we niet veel keuze, de weg naar Cali lijkt al helemaal gevaarlijk en een
andere uitweg bestaat er niet. Dus: we gaan !