Het verloop van de treinreis van Chengdu tot Lhasa in Tibet.

Zoals reeds kort aangehaald in ons verslag van Chengdu boekten we 2 kaartjes voor een hard seat op trein T22 met bestemming Lhasa.

Met de Nationale feestdag in het vooruitzicht hadden we niet veel keuze, tenzij we meer dan een week wilden wachten op een hardsleeper. Een softsleeper was ook een optie, maar dat geld hadden wij er niet voor over.

Daarbovenop kwam nog eens het probleem dat ons visum op zijn einde liep en we Tibet binnen de 12 dagen uit moeten zijn, dus wachten op een comfortabelere plaats op de volgende trein was geen optie.

Omdat we na heel wat opzoekwerk nog steeds geen raad wisten omtrent het ‘permit-gedoe’ namen we het risico om zonder te vertrekken richting Lhasa.

Een aantal mensen die we in Chengdu ontmoetten hadden wel één geregeld, maar dan door het feit dat ze hun trein- of vliegticket via de guesthouse of een reisagent regelden. In dat geval heb je geen keuze en moet je de permit erbij nemen, zoniet verkopen ze je geen ticket.

Op een vorige treinreis hadden we een Nederlander ontmoet die al een aantal maanden aan het reizen was. Hij was al een keer in Tibet geweest en had al gesproken met een aantal andere reizigers over het permit probleem.

Via hem vernamen we dat het mogelijk moest zijn om Lhasa binnen te komen via de nieuwe spoorlijn zonder permit. Er zouden nergens controles zijn dus de kans om betrapt te worden is klein.

Op internet lees je heel wat verschillende verhalen waaruit je in geen geval wijzer wordt. Diegenen die een permit kochten vertellen uiteraard dat je er absoluut één moet hebben. We lazen over mensen die gecontroleerd werden op het document, maar één voor één reisden zij met het vliegtuig. Uiteraard is de kans op controle dan groot, je moet immers ook je paspoort tonen wat niet het geval is op de trein. Daar reis je eigenlijk ‘anoniem’ en hoef je enkel je treinkaartje te tonen dat niet eens op naam staat.

Wijzelf hadden niet veel zin om onnodig geld te spenderen aan een permit. Eerlijk toegegeven, de moment dat we het treinstation binnenstapten hebben we toch een aantal keer rondom ons gekeken of er al dan niet controles waren. Dat was onderweg ook nergens het geval, zelfs niet bij de aankomst in Lhasa.

Na heel wat uren op de trein moet je overstappen op die nieuwe trein die voorzien is van een drukcabine die zuurstof verspreidt voor de laatste uren rijden naar hogere sferen. Ook daar dachten we even dat we gecontroleerd zouden kunnen worden, maar alweer geen problemen.

Wij zijn alleszins blij dat we het geld voor het permit uitgespaard hebben, het kost immers € 45 per persoon, daarvoor kunnen wij heel wat andere dingen doen.

Nu kunnen we alleen maar hopen dat we Tibet ook weer veilig en wel buiten geraken, maar dat zijn momenteel zorgen voor later.

Wat de treinreis zelf betreft, het was toch wel zwaar om 44u op een stoel te zitten.  Gelukkig zijn ook de hard seats nog vrij comfortabel, maar veel plek heb je niet. Langs de ene kant van de trein zijn er 3 stoelen naast elkaar, langs de andere kant 2. Bovendien zit je met je gezicht naar je overburen en heb je dus niet al te veel plaats voor je benen.

We zijn blij dat we de ervaring van een hard seat hebben meegemaakt, ook al had het fijner geweest om het op een korter traject uit te proberen.

Tijdens de nacht zie je de meest ongewone slaaphoudingen. Sommige mensen hebben de reis blijkbaar al vaker gedaan op deze manier en zijn voorzien van dekens en kopkussens, zij leggen zich in het gangpad aan de uitgang van de coupés en brengen de nacht in die zin vrij comfortabel door.

Maar we kunnen je garanderen, wanneer je dag en nacht recht zit op een stoel, dan begin je toch echt wel te snakken naar een bed.

Tijdens onze eerste nacht hadden we 3 stoelen voor ons alleen. Het meisje dat naast ons zat legde zich onder de zitbanken op krantenpapier en leek alsnog een goede nachtrust te hebben.

De tweede nacht, nadat we van trein veranderd waren, zaten wij met z’n 2-en op een bank voor twee. Overdag is dat ideaal, dan hoef je geen rekening te houden met een derde persoon. Maar ’s nachts is zo’n dubbele bank toch wel heel erg krap. We hebben toen ook amper geslapen en waren blij dat we die ochtend konden beginnen aftellen naar het einde van de treinreis.

Waar we wel geluk mee hadden waren de Chinezen die op dezelfde rij zaten als wij. Hele vriendelijke mensen die probeerden om toch een paar woorden te wisselen hoewel ze geen letter Engels spraken.

Ze maakten wel enorm veel lawaai, babbelden en lachten tot in de nachtelijke uren, maar liever zo dan mensen die je alleen maar aanstaren.

Hele dagen door speelden ze een kaartspel waarvan wij niets begrepen, ze leken het niet beu te geraken. Uiteraard ging daarmee het nodige geld gepaard, Chinezen doen niet liever dan gokken.

Wij werden ook de ganse dag in het oog gehouden: wat we lazen, wat we aten en dronken en vooral ook wat we deden. Eerlijk toegegeven, we waren voorzien op een grote zak met eten en drank om de 44u door te komen en daardoor waren ze heel erg gefascineerd.

Andersom gold dat ook wel, wat die Chinezen allemaal naar binnen spelen is ook niet niks. Ze beginnen de dag zelfs met kippenpoten of een grote pot instant noodles.

Nog een van hun lievelingsbezigheden zijn noten eten, meestal zijn dit zonnebloempitten of iets dergelijks. De schillen hiervan gooien ze gewoon op de grond, niet voor niets dat de coupé zeker tweemaal per dag wordt uitgeborsteld.

Nog snel iets over het uitzicht vanuit de trein. In het begin kwamen we vooral door Chinese steden en dorpjes. Maar naarmate de treinreis vorderde werd het uitzicht echt adembenemend.

We passeerden groene heuvels en bergen met terrassen, vaak liepen er brede rivieren aan de voet van de berg.

Maar toen we wakker werden op de tweede ochtend waren we echt verbaasd over het mooie landschap.

We bevonden ons tussen hoge, besneeuwde bergtoppen en zagen rondom ons niets dan sneeuw. De zon die stilaan opkwam verspreide een warme gloed over dit witte landschap. We genoten ongelofelijk van dit uitzicht, maar langzaamaan veranderde het weer in gewone bergen met enkel in de verte nog besneeuwde toppen.

Stilaan doken ook enorme kuddes van yaks op, heel wat dieren stonden te grazen op de bergflanken. Zo zagen we ook een wolf en een hertje in de verte.

We passeerden ook het Nam Tso meer met zijn helderblauwe water met schakeringen van groen.

Die laatste dag hebben we echt kunnen genieten van het uitzicht en kregen we meteen het gevoel in een andere wereld terecht te zijn gekomen.

In die zin vonden we het absoluut de moeite om de reis met de trein te maken, maar die hard seats zijn zeker geen aanrader voor dit lange traject.