Peking: de stad van de Olympische Spelen 2008

Je kan er niet naast kijken, in 2008 worden de Olympische Spelen georganiseerd in Peking en dat zal je geweten hebben. In de etalages van verschillende winkels hangt er reclame voor de Spelen, er zijn speciale winkels die niets anders dan gadgets in deze zin verkopen en ook de straatverkopers staan met dergelijke dingen te zwaaien.

Het doet ons deugd om na 8 dagen in de stilte van de woestijn te hebben geleefd in een stad als Peking terecht te komen.

Niettegenstaande Peking een gigantische stad is (zowat even groot als België), voelden we ons hier direct op ons gemak. Er hangt hier een leuke atmosfeer en de kleine zijstraatjes met oude huisjes (hutongs) zorgen voor de gezelligheid.

Er zijn heel wat grote winkelstraten en gigantische shoppingcenters. Wij werden telkens weer aangetrokken door de kleinere straatjes met souvenirwinkels, thee- en eethuisjes waar een gezellige drukte heerst.

Aan eten kom je hier zeker niet tekort, je vindt hier het ene restaurant naast het andere. Sommigen zijn al wat meer op toeristen afgestemd, voor een goedkopere maaltijd kan je terecht bij de plaatselijke eethuisjes waarbij je het menu enkel in het Chinees aantreft.

Op straat kan je je de hele dag door tegoed doen aan allerlei satés (lam, rund, inktvis, varken, …) en kleine hapjes zoals loempia’s, geroosterde maïs, noodles,… In de namiddag wordt dit aanbod uitgebreider op een gelijkaardig marktje maar dan afgestemd op toeristen, je vindt dan oa ook satés van slang, schorpioen, zeester, sprinkhaan, krab, zeepaardjes, duizendpoot,…

Wat ook opvallend is, is het aantal fastfood restaurants zoals Mc Donald’s en KFC. Hier hoef je nooit ver te zoeken wanneer je zin hebt in een hamburger.

Overal staan ook verkopers van frisdranken, als je geen tijd hebt hoef je dus niet eens een supermarktje of café binnen te gaan om de dorst te lessen.

China is het land van de thee, dat merk je ook aan het aanbod van frisdranken. Vooral de groene thee blijkt hier heel erg in trek te zijn (koud uiteraard), maar je vindt ook heel wat andere theesmaken.

In een wereldstad als Peking zou je denken dat men wel gewend is aan toeristen, toch werden wij als blanken heel vaak nagekeken en werden er vaak stiekem foto’s van ons gemaakt. Het is wel zo dat er hier enorm veel Aziaten rondlopen, of dat dan Chinezen zijn of andere Aziatische toeristen is voor ons een vraagteken, maar toch hadden we niet verwacht om hier zo in “the picture” te lopen. Slechts 1 keer werden we aangesproken met de vraag of we op de foto wilden met een jonge kerel, alle andere keren merkten we dat er in het geniep foto’s werden gemaakt met bv. gsm’s. Dit alles vonden we eigenlijk wel lachwekkend, maar waarom de Aziaatjes niet gewoon durven vragen of ze een foto mogen nemen begrijpen we minder goed.