Onze ontdekking van Peking: een gigantische stad, maar toch met een gezellig karakter.

Maandagnamiddag 10 september namen we de nachtbus van het grensdorp Erlien naar Peking. Oorspronkelijk wilden we dit traject afleggen met de trein, maar deze was volgeboekt en zo zouden we ten vroegste 3 dagen later kunnen vertrekken dus gokten we op de bus.

Omdat we nog maar een uurtje op Chinees grondgebied stonden hadden we de kans nog niet gehad om geld af te halen. Bij aankomst in het busstation kregen we te horen dat de eerstvolgende bus binnen 20 min. zou vertrekken, dus zetten onze mannen het op een spurten tot aan de dichtstbijzijnde geldautomaat. Terwijl de minuten wegtikten werden wij alsmaar zenuwachtiger bij de gedachte dat we de bus wel eens zouden kunnen missen. Na 25 min. wachten kwamen beiden buiten adem binnengestormd en kochten we alsnog onze bustickets. Veel uitleg kregen we niet, maar we werden aangemaand om direct mee te komen. Buiten stond een man met zijn auto op ons te wachten en er werd ons gevraagd om in te stappen.

Eens onderweg kwamen we tot het besef dat de bus al vertrokken moest geweest zijn en dat we die nu met de auto achterna reden, zo’n service hebben we nog nooit meegemaakt !

De chauffeur rijdt naar de hoofdweg en belt iemand op met zijn gsm. Plots maakt hij rechtsomkeer en rijdt tegen het verkeer in, geen enkele auto wijst hem op het spookrijden, er wordt zelfs niet getoeterd of gedimd met de lichten. Vindt men dat hier normaal misschien? Gelukkig duurt dit avontuur niet al te lang, even later duikt de bus vlak voor ons op en kunnen we om 16u15 aan onze rit naar Peking beginnen.

Het is een echte nachtbus waarin alleen bedden staan, heel erg comfortabel als je ’s nachts reist. Rond 21u stoppen we voor 20 minuutjes aan een wegrestaurant, de eerste kennismaking met de Chinese keuken valt goed mee.

Na 14u rijden komen we aan in Peking, het is intussen half 7 ’s morgens.

Het is niet niks om vanaf het busstation een taxi te vinden die je tot in het centrum van Peking wil brengen, blijkbaar zien velen de tocht tijdens het spitsuur niet zitten. Na bijna 10 pogingen lukt het ons toch en een dik half uurtje later staan we aan het Tiananmenplein. De taxi’s zijn hier spotgoedkoop, we betaalden slechts 1,5 euro, de andere helft werd betaald door Steven en Stefanie.

Wanneer we op zoek gaan naar een slaapplaats worden we aangesproken door 2 Chinese studenten, zij stellen ons voor om mee te gaan naar een hostel in de buurt dat zij kennen. Dit blijkt toevallig het gene te zijn dat in onze reisgids stond, zo moeten we zelf niet verder zoeken en worden we aan de deur afgezet. Het Eastern Morning Sun Youth Hostel is enorm goed gelegen in een zijstraat van de grote winkelstraat, Wangfujing . Het enige nadeel, alle kamers bevinden zich in de kelderverdieping van een groot hotel, dat maakt dat het hier nogal muf ruikt.

Nadat we ons geïnstalleerd hebben gaan we op zoek naar een internetcafé. Volgens onze reisgids zijn er in deze grootstad niet veel te vinden, dus stappen we in de richting van diegene uit de gids. Het grootste deel van de namiddag brengen we door met mails checken en beantwoorden, daarna maken we nog een wandeling doorheen de stad en sluiten deze eerste avond af met een saté op straat.

Op onze tweede dag was het tijd voor actie ! We wandelden richting het Tiananmenplein, het plein van de hemelse vrede, en startten daar onze toer. Jammer genoeg werd het Mausoleum van Mao nog gerenoveerd en was dus gesloten voor publiek. Dan maar verder naar de Verboden Stad, tussen honderden andere toeristen. Het is een enorm domein, toch waren wij er al na ongeveer 2u terug buiten. We zijn blij dat we de Stad gezien hebben, maar konden het niet opbrengen om elk gebouw binnen te wandelen en stelden ons tevreden met een algemeen overzicht en indruk van dit drukbezochte, maar zeker heel erg mooie complex.

Hierna stapten we verder naar het Jingshan Park dat gelegen is aan de overkant van de uitgang van de Verboden Stad. Even tot rust komen na de drukte van de Stad, hier lopen de toeristen en groepen Aziatische reizigers meer verspreid. Op het hoogste punt van dit park, alweer een mooie tempel, heb je een overzicht over de Verboden Stad en een gedeelte van Peking. Hiervan zie je echter niet heel veel door de dikke laag smog, dat maakt het uitzicht mistig.

Om deze dag volledig te benutten wandelden we verder naar de Drumtoren, een flink stuk stappen maar er is genoeg leven rondom je die de wandeling leuk maakt. Deze keer hadden we geluk, om 16u kwamen er 5 drumspelers naar boven die een klein stukje lieten horen. Dit wordt trouwens elk half uur gedaan en het is leuk om dit gezien te hebben. Verder is er niet veel te beleven op de drumtoren, alweer zou je een mooi uitzicht kunnen hebben, maar alweer wordt dit belemmerd door de smoglaag.

Bovenop de drumtoren kijken we uit op de beltoren die er net achter ligt, we besluiten om deze niet te beklimmen met de gedachte dat daar niet veel meer te zien zijn dan op deze toren.

De volgende 2 dagen hebben we voor de eerste keer tijdens onze reis, die nu 3,5 weken ver is, pech met het weer. Op donderdag 13 september stappen we onze hostel buiten en staan we onmiddellijk in een plas water. De volgende dag net hetzelfde, dus moeten we er het beste van proberen te maken en een alternatief zoeken om ons bezig te houden met zo’n regenweer.

We gaan voor een heerlijke koffie bij Starbucks in het shopping center achter de hoek van onze hostel en keren daarna terug naar “huis” om de informatie voor onze website up te daten. In de namiddag wagen we ons terug buiten met onze paraplu van 1 euro in de aanslag zodat we ons toch een beetje droog kunnen houden. We maken een fikse wandeling door Peking en sluiten de dag af met een aantal veel te pikante gerechten. Dat hebben we hierbij dan ook geleerd, wanneer ons de volgende keer gevraagd wordt of het gerecht pikant mag zijn zullen we daar iets minder enthousiast op ingaan, ook al lusten we beiden graag pikant.

Onze tweede regendag hebben we afgesproken met Steven en Stefanie, zij zitten ook nog steeds in Peking. ’s Morgens nemen we een taxi naar het Beijing West Train Station om onze tickets voor Datong te regelen. Dit is een immens treinstation dat je gemakkelijk kan vergelijken met een kleine luchthaven.

Eens we de tickets op zak hebben stappen we naar het dichtstbijzijnde metrostation en rijden tot de Lama Tempel. Hier hebben we een uur tijd om het tempelcomplex te verkennen alvorens we met de metro terugrijden naar de plaats waar we hebben afgesproken.

De Lama Tempel is absoluut de moeite ! Hier vind je allemaal aparte gebouwen in felle, mooie kleuren, maar vooral de Boeddhabeelden zijn hier indrukwekkend. Ook al hadden we niet bijzonder veel tijd om hier rond te lopen, ik ben blij dat we deze tempel nog meegepikt hebben.

Op onze voorlaatste dag in Peking nemen we alweer de metro, dit keer naar het Zomerpaleis. Verplaatsingen met de metro zijn ook in deze stad een makkie. De haltes staan zowel in het Chinees als in het Engels aangeduid, je kan hier gewoon niet missen.

Na 2 keer overstappen komen we aan in het metrostation Wudaokou, van hieruit nemen we een taxi tot het Zomerpaleis voor 2,6 euro.

Ook hier treffen we alweer een massa toeristen aan, maar het domein is zo groot dat je de tientallen groepen wel even kan ontvluchten. Hier hebben we zeker 4u rondgewandeld, om het meer rond te geraken heb je al min of meer 2u nodig. Een leuk idee is om hier een picknick te voorzien, langs het meer tussen de bomen is het zo gezellig om even van de rust te genieten.

Wat ons opvalt is dat veel van de gebouwen hier vervallen ogen, de kleuren zijn heel vaal en de tempels kunnen wel een laagje verf gebruiken. Ook hier weer geen gebrek aan eten en drinken, er zijn kraampjes genoeg.

Aan de inkom van het Zomerpaleis kochten we enkel het standaard inkomticket, we hadden niet de bedoeling om de bijgebouwen te bezoeken. Toen we het domein rondwandelden kwamen we langs een indrukwekkend gebouw, de Tower of Buddhist Incense. Hier kochten we een bijkomend ticketje voor 10 yuan (amper 1 euro) en hadden zo ook toegang tot deze kleurrijke tempel. Je moet hier heel wat trappen beklimmen, maar het uitzicht op de top is geweldig. Je kijkt over het hele domein van het Zomerpaleis met het Kunming meer in het midden en daar rond de bossen. Alleszins de moeite waard om een eurotje extra boven te halen.

We wilden graag nog een Riksja-toer maken en lieten ons door een dame die zich uitgaf voor taxichauffeuse (met haar eigen versleten busje) terugbrengen naar de Drumtoren. Daar staan heel wat Riksja’s klaar die je een toer door de hutongs van Peking aanbieden. Afdingen was hier de boodschap ! Ze vroegen ons oorspronkelijk 220 yuan, we betaalden 40 yuan voor ons getwee om een uur door de hutongs te rijden. Een leuke manier om toch nog een aantal hutongbuurten gezien te krijgen, aangezien we er met het regenweer van de vorige dagen niet toe kwamen om zelf een fiets te huren.

Onze laatste dag werd een topper ! We wilden een flinke wandeling maken over de Muur en kozen ervoor om hiervoor vanuit Jinshanling te vertrekken en zo 10 km te wandelen over de muur tot in Simatai.

We namen de bus vanuit het Long Term Bus Station in Dongzhimen en wisten dat we busnr 980 moesten nemen tot in Miyun en van daaruit verder zouden moeten per minibus tot het vertrekpunt van onze wandeling. Aan het busstation word je langs alle kanten benaderd door chauffeurs van minibusjes die je willen voeren, wij wilden echter zo weinig mogelijk betalen en kozen voor de officiële manier, althans dat dachten we toch.

Eens aangekomen op de parking van de bussen zien we een bus staat met daarop 980, dus gingen wij ervan uit dat dat de juiste was ook al was deze bus kleiner dan alle andere bussen die er stonden.

Na 5 kwartier rijden komen we aan in Miyun, zoals beschreven in onze reisgids. We worden echter niet afgezet aan het echte busstation, maar aan één van de haltes daarvoor waar alweer heel wat chauffeurs van minibusjes ons staan op te wachten (één daarvan in samenspraak met de chauffeur die ons tot hier bracht bleek later). Omdat de prijzen die zij vragen om ons naar de Muur te brengen volgens ons overdreven zijn stappen we op een grote, volgens ons de officiële bus, en rijden verder tot het eindstation. Daar zijn we verplicht om een minibusje te nemen omdat er blijkbaar geen gewone bussen rijden tot de Muur. We nemen nog een Australiër mee die ook op onze bus zat en geraken zo voor 12 yuan per persoon tot aan het vertrekpunt voor onze tocht.

We hadden in onze reisgids gelezen dat het op deze klim vrij zwaar kon worden omdat er heel wat steile stukken zijn, dat bleek achteraf niet gelogen ! We hebben heel wat gezweet, maar konden ons de tocht niet beklagen.

Het eerste stuk voor we aan de echte klim begonnen was volledig gerenoveerd, goeie trappen en gemakkelijk bewandelbaar. De rest van onze tocht bracht ons door de ruïnes, dat oogt allemaal veel echter maar maakt het stappen aanzienlijk zwaarder.

De Muur loopt hier door wondermooie groene heuvels en bergen en bezorgt je fantastische vergezichten. We hadden een picknick voorzien en na een uur wandelen genoten we van een stuk stokbrood met kaas. Veel tijd om uit te rusten hadden we niet, want we hadden nog heel wat kilometers voor de boeg.

In totaal hebben we 3,5 uur gewandeld, op steile hellingen gekropen en daarna weer afgedaald. De trappen maken het eens zo vermoeiend omdat er stukken zijn met zeer hoge treden.

Onderweg loop je op heel wat verkopers, vooral oude mensen die drank, hoedjes, t-shirts, boeken, … verkopen. Handig zou je denken, want je hebt wel wat liters water nodig tijdens de tocht. Het enige probleem is dat ze je de hele tijd blijven volgen, ze blijven met je meestappen om iets te kunnen verkopen en zo zaten wij uiteindelijk met 3 verkopers opgescheept die ons zeker  2u volgden.

Persoonlijk vonden wij dit stuk van de Muur een aanrader, uiteraard kunnen we niet vergelijken omdat we enkel deze klim deden.

Na de tocht reden we met hetzelfde minibusje terug naar Miyun waar de bussen naar Peking vertrekken. Deze keer wilden we de officiële bus 980 nemen en dus stapten we op één van de grote lichtgroene autocars.

Foute keuze ! Hoe het kwam weten we nog steeds niet, maar deze bus deed er langer dan 2u over om in Peking te geraken en bovendien betaalden we 5 yuan per persoon meer dan met het busje dat we ’s ochtends hadden genomen. En dan denk je er goed aan te doen om de officiële bussen te nemen…

Zo kwamen waren we pas om 21u terug in het centrum van Peking en gingen we zonder ons eerst te douchen een laatste keer met 4 dineren.

Hier eindigt ons bezoek aan Peking, met een beetje pijn in het hart vertrekken we morgenvroeg naar Datong. We hebben toch wel een week in deze stad doorgebracht, maar hebben niet het gevoel dat het tijd wordt voor iets anders.

Peking in zo’n toffe stad, heeft zoveel charmes dat we hier nog langer hadden kunnen blijven.