Pucón: een strandbestemming in de zomer, een skioord in de winter. Een klein dorpje met veel charme in een prachtige omgeving.

Een lange rit met een comfortabele nachtbus brengt ons naar dit kleine dorp waar we aan de terminal worden opgewacht door een jonge kerel van een hostel die klanten ronselt. Veel werk heeft hij niet, want wij zijn de enige toeristen op de bus. Zijn aanbod klinkt aanlokkelijk en we gaan erop in, het bleek een uitstekende keuze. Een super gezellig hostel, eigenlijk een grote chalet want alles bestaat uit hout. In het salon brandt er een zalig haardvuur, de eetkamer is gezellig ingericht en onze kamer beschikt over tv, een gaskachel en we hebben er gratis wifi. We voelen ons hier direct thuis.

Het dorpje van Pucón is niet groot, maar er zijn een aantal leuke winkeltjes en restaurants, hoewel er in dit seizoen veel gesloten is. Alweer opvallend zijn het aantal straathonden, dat zagen we ook in Santiago. Gelukkig worden de dieren goed behandeld en zien ze er niet uit als sukkelaars, in Santiago zagen we zelfs een vrouw een hond meelokken om veilig de drukke straten over te geraken. Hier hebben we het alweer van de eerste minuut aan ons been, twee hondjes volgen ons constant. Ze beginnen hevig te kwispelen wanneer ze je zien en wijken geen millimeter meer van je been. De ene volgt ons ook naar het strand, begint daar te rollebollen en te spelen in het zwarte zand, komt daarna hevig op je afgelopen en kruipt tussen je benen terwijl je stapt.

Dit dorpje is erg mooi gelegen aan het grote Villarrica meer, de stranden hiervan trekken in de zomer veel zonnekloppers. Maar de hoofdattractie van deze omgeving is de actieve Villarrica vulkaan, de beklimming ervan is een echte uitdaging.

Zowat alle gebouwen in het kleine centrum zijn opgebouwd uit hout wat het enorm gezellig maakt, het lijkt alsof we in een Oostenrijkse skioord vertoeven. Rondom zijn er hoge bergen die we enkel te zien krijgen op een mooie dag, anders liggen ze volledig in de mist en de wolken.

Op woensdag 2 juli, Dave zijn verjaardag, steken we niet zoveel uit. We gaan een beetje shoppen want zijn beide toe aan een nieuwe broek. Gisteren scheurde mijn hemdje aan mijn elleboog, dus dat is ook om weg te gooien. Bovendien hebben we een zonnebril nodig om de vulkaan te beklimmen morgen. Voor Dave vinden we een leuke muts, ik koop een nieuwe broek en zonnebril, wat doet het deugd om na zoveel maanden nog eens iets anders te kunnen dragen.

’s Middags, als je het zo nog kan noemen want lunchen doen ze hier tussen 13u en 16u, eten we bij een Mexicaan. Voor ’s avonds kopen we ons een eerste flesje rode Chileense wijn dat we aan het kacheltje in onze kamer kraken. Maar om heel eerlijk te zijn is hij niet heel lekker, vergeleken met de Australische wijnen van de laatste maanden.

We hebben 2 dagen gewacht om de excursie naar de vulkaan te boeken omdat we er zeker van wilden zijn dat het goei weer was. Om 6u45 staan we aan het kantoor van Politur en maken we ons klaar voor een onvergetelijke tocht. We zijn maar met zijn tweetjes, dat is het voordeel van dit laagseizoen. Ons enthousiasme verandert echter al snel in teleurstelling wanneer de gids ons vertelt dat de kans bestaat dat we de top niet halen. Gisteren is hem dat ook niet gelukt wegens teveel ijs op de gletsjer en dus te gevaarlijk om door te zetten. Er zou  slechts 50% kans bestaan om in de winter de top van de vulkaan te halen, dat hadden ze ons gisteren wel eens mogen vertellen toen we de uitstap boekten ! Als we dat hadden geweten hadden we toch wel 2 keer nagedacht.

Met een busje worden we tot aan de voet van de vulkaan gebracht op 1.000m. Daar zijn we getuige van een schitterend staaltje van de wonderen der natuur. In de verte is vulkaan Lliama actief en spuwt lava ! Doordat de zon nog niet opgekomen is zien we de rode lavastroom van de vulkaan stromen, fantastisch ! Alleen al dit schouwspel maakt dat we er al minder spijt van krijgen dat we alsnog vertrokken zijn. Met muts, handschoenen en warme kleren wapenen we ons tegen de koude, langs de andere kant hebben we een zonnebril en zonnecrème nodig voor het weerkaatsen van de zon op het sneeuwtapijt.

Van zodra de zon de donkere hemel begint te verlichten wordt ons duidelijk wat een prachtige dag ons te wachten staat. Zoals voorspeld zijn er niet heel veel wolken en krijgen we al snel het warme zonnetje op onze rug. We beginnen aan onze trektocht naar de top, er ligt al een goei pak sneeuw maar voor deze tijd van het jaar is het miniem. Normaal zou het skiseizoen al begonnen zijn, maar het heeft de laatste weken amper gesneeuwd en er liggen nog vele rotsblokken bloot. Dat maakt de klim naar de top ook onveilig, er valt geen sneeuw bij die de ijslaag kan bedekken.

Met een pikhouweel in de hand gaan we van start. In het begin gaat het allemaal nog heel vlot, maar van zodra we de hellingen moeten beklimmen binden we de stijgijzers onder onze schoenen voor grip. Vanaf nu is het zweten geblazen en ik zal het geweten hebben. Of ik nu een bijzonder slechte dag heb of Dave een bijzonder goeie weet ik nog altijd niet, maar ik sta al snel te hijgen terwijl Dave heel serieus zegt “ik verveel mij een beetje”. Voor hem gaat het allemaal niet snel genoeg en hij kan niet rap genoeg in de krater van de vulkaan staan kijken.

Onderweg houden we twee kleine stops om wat te drinken en iets te eten, voor mij is het echt nodig om even te recupereren. De uitzichten zijn onbeschrijfelijk mooi, we krijgen er niet genoeg van. Onder ons ligt het Villarrica meer in een omgeving van hoge bergen en vulkanen. In de verte zien we nog steeds de Lliama vulkaan rook uitblazen, dikke grijze wolken stijgen omhoog nadat de hete lava in aanraking komt met de ijskoude sneeuw.

Na bijna 5u stevig klimmen, zwoegen en zweten bereiken we de top van 2.847m. Even heb ik gedacht dat ik het niet zou halen, ik heb zo staan hijgen en zat aan het einde van mijn latijn. Op het moment dat Dave vroeg of ik “al aan mijn tweede adem bezig was” had ik er misschien al vier achter de rug ! Hoewel ik dacht een goeie conditie te hebben opgebouwd na de ontelbare wandelingen in Australië en Nieuw-Zeeland stond ik hier te bibberen op mijn benen van vermoeidheid. Daar komt nog bij dat je je voeten echt in het ijs moet stampen om grip te krijgen. De beklimming is zo steil dat ik op momenten echt bang was om te vallen en de dieperik in te storten. Het afzien is niet voor niets geweest, het gevoel dat we kregen toen we op de top van die vulkaan stonden was overweldigend. Omdat ik zo leeg was vanbinnen moesten we toch snel iets eten voordat we de afdaling inzetten. Alweer niet evident want op de top stond een stormwind die ons bijna onmiddellijk weer naar beneden blies. De koude was moeilijk te verdragen en sneed als een mes door je gezicht. Als we onze handschoenen een halve minuut uitdeden om iets uit de rugzak te nemen voelden we onze vingertoppen gevoelloos worden en dat deed echt pijn aan de handen, zo koud. De zwaveldampen die uit de krater komen zijn verstikkend en volgens onze gids zelfs zeer giftig, heel lang blijven we dus niet op dit “hoogtepunt” staan.

Tot vooral mijn grote opluchting was er een alternatief om de terugtocht in te zetten. In plaats van alles te voet te doen bonden we een soort van zeil rond ons middel en maakten dat vast rond onze billen waardoor we naar beneden konden sleeën. Wat een fantastisch idee, dat spaarde ons heel wat inspanningen uit. In volle vaart schoven we op onze poep naar beneden van de steile hellingen, een hele leuke ervaring al was het op de ijzige stukken soms wel een pijnlijk geknots.

In de vroege namiddag zijn we al terug van onze excursie en het belangrijkste van al: we hebben de top gehaald. Het was een fantastische belevenis die voor onvergetelijke beelden zorgt. Na afloopt krijgen we in het kantoor zelfs een diploma, grappig maar toch een leuke herinnering.

Op onze laatste dag in dit gezellige oord giet het van ’s morgensvroeg tot ’s avondslaat. Het is geen weer om een poot uit te steken, dus doen we dat ook lekker niet. We hangen lui voor de tv, gaan internetten voor de open haard en gaan enkel buiten om onze hongerige buiken te vullen. Op het Villarrica meer lijkt het wel storm op zee, we wisten niet dat er op een meer zo’n hoge golven konden staan, t is om schrik van te krijgen.

Langs de ene kant vonden we het jammer dat we met zo’n weer ons verblijf hier moeten afsluiten want we wilden graag nog gaan wandelen in het Huerquehue nationaal park. Maar langs de andere kant konden onze voeten na gisteren wel wat rust gebruiken, en dat kregen ze ook zeker.