Parque nacional Torres del Paine: we gaan op 5-daagse trekking in een wondere wereld van bergen, gletsjers, heuvels en meren.

DAG 1: ’s ochtends om 8u worden we opgehaald aan onze hostel, tot onze grote verbazing zitten er al 5 andere toeristen in het busje. Onderweg naar het park stoppen we aan de grot van Milodon, een extraatje van de chauffeur blijkbaar. Hij zegt ons dat we kunnen blijven zitten en wachten of een kijkje gaan nemen in de grot. Omdat het ons nogal onnozel lijkt om gewoon in het busje te wachten wandelen we mee naar wat een enorm grote grot blijkt te zijn onder een gigantische rots, maar waar eigenlijk niets aan te zien is. We winden ons al een beetje op want we willen aan onze trekking beginnen en geen andere sightseeing doen. Eens terug in het busje komt de chauffeur ons halen, we moeten inkomgeld gaan betalen. Dat had hij dan wel vooraf al eens mogen vermelden ! Eerst weigeren we te betalen, maar hij blijft aanhouden en moeilijk doen waarna we toch toegeven, een smerige truck om ons eerst mee te lokken en daarna laat betalen zonder iets te vermelden. Tot zover dit voorval… We zetten onze weg verder en houden nog één keer halte aan een uitkijkpunt voor een aantal foto’s. Aan de toegang van het park betalen we ons inkomgeld en krijgen informatie van een ranger over de toestand van de wandelingen in het park, welke overnachtingsmogelijkheden er zijn en enkele veiligheidstips. Nu we zover zijn brengt de chauffeur ons naar het begin van de eerste wandelingtrack waarbij we onderweg een vos zien voorbij lopen. Aan het startpunt spreken we de datum af wanneer we weer opgehaald moeten worden, slechts 3 van ons gaan voor de lange trip.

We krijgen het gezelschap, als je het zo mag noemen, van een Poolse gast die alleen is. De ranger heeft hem verboden om er alleen op uit te trekken wegens te gevaarlijk in deze tijd van het jaar. Indien er iets gebeurt is er niemand die van iets weet en er zijn te weinig andere toeristen in het park zodat je niet al te snel op hulp moet rekenen in geval van een accidentje.

Vandaag staan er 17,5km op het programma waarvan de eerste 7 niet al teveel te bieden heeft. Het duurt een tijdje voor we het interessante en mooie gebied van het park inkomen, maar gelukkig is de weg nog vrij plat zodat we ons een beetje kunnen inlopen. We wandelen immers met volle bepakking en dat weegt behoorlijk. In onze hostel in Puerto Natales huurden we een tent, 2 slaapzakken tot een max. van -10° omdat de onze niet warm genoeg zijn, 2 matjes, kookgerief en een kookvuurtje. Verder hebben we eten voor 5 dagen bij ons, drinken voor de eerste uren, reserve ondergoed en t-shirt (we hadden zelfs geen plaats meer voor een reserve broek !), een first aid kid, fototoestel en nog wat kleine rommeltjes. Nadat we de twee slaapzakken hadden ingepakt zat Dave zijn grote rugzak al voor meer dan de helft vol, moesten we de matjes er aan de buitenkant aanhangen en de tent maakten we met musketons vast aan mijn kleine rugzak.

Na anderhalf uur wandelen wordt de omgeving mooier, het vlakke landschap gaat over in heuvels en bergen met mooie vergezichten. We lopen langs een kudde wilde paarden en het begint lichtjes te sneeuwen. We houden een korte rustpauze, die rugzakken beginnen serieus door te wegen op onze schouders. Gelukkig kunnen we het vandaag rustig aan doen want deze eerste dag wandelen we niet verder dan de Paine Grande lodge waar we ook zullen overnachten. Bovenop één van de heuvels houden we een korte lunchpauze, onze pistoletjes met kaas en salami smaken heerlijk na de eerste inspanningen. Wanneer de laatste kilometers van de dag aanbreken duikt na de zoveelste helling en na de zoveelste bocht het azuurblauwe Lake Pehoé op, prachtig. De kleur van het water is heel erg opvallend in dit donkere berglandschap, verspreid in het meer zijn er verschillende groene eilandjes. Hoewel het winter is zijn er veel stuiken en planten die hun groene kleur behouden. Maar ook herfsttinten duiken regelmatig op: bruin, oranje, rood en geel zorgen voor een mooi kleurenpallet.

Na 4u15min stappen zit onze eerste wandeldag erop. Terwijl we de tent opstellen tussen de struiken op het domein van de lodge begint het hevig te sneeuwen. We moeten ons haasten zodat de binnentent al niet doorweekt geraakt van de vele sneeuwvlokken en zoeken daarna beschutting. Op nog geen 10min tijd ligt er een volledig wit sneeuwtapijt en is de hele omgeving veranderd van een herfst naar een winterlandschap. We denken onze tent strategisch opgesteld te hebben dichtbij de keuken en het sanitaire blok, maar achteraf blijkt dat we nog het meeste uit de richting staan van alles en iedereen aangezien die gebouwen enkel in de zomer gebruikt worden. Intussen heeft er zich veel volk verzameld op de camping waaronder een grote groep met Engelse schoolmeisjes. Al verschillende keren zijn we op zoek gegaan naar iemand van de lodge zodat we op zijn minst binnen kunnen zitten met dit koude weer en na een dik uur wachten komt er eindelijk iemand opdagen. We hadden wel al een gebouwtje gevonden wat een keuken moest voorgesteld hebben, maar dat lag er erg verloederd bij met niets dan muizenstronten verspreid over het aanrecht en de vloer. Gelukkig mogen we gebruik maken van de restaurantkeuken en alle nodige materialen, dat valt al een pak beter mee ! Ook binnenin de lodge is er geen verwarming aanwezig en al snel verzamelt iedereen in de keuken voor een warme tas thee. Dit wordt zowat onze uitvalsbasis voor de komende 2 dagen, rond de warme gasvuren van de keuken. Onze eerste maaltijd bestaat uit pompoensoep, uit een zakje uiteraard, en daarna puree met worstjes. We krijgen jaloerse blikken op ons geworpen van de anderen die hun maaltijd beperken tot spaghetti of rijst en toegegeven, het onze zag er iets smakelijker uit. Wanneer onze Poolse compagnon ziet hoe we ons eten verdelen zegt hij heel gewoontjes: ik lust ook wel wat, mijn diner was niet echt voldoende. Sympathiek als we zijn delen we een beetje met hem, maar vinden het toch maar raar om die vraag te krijgen van iemand die je net leerde kennen.

Tot 20u blijven we in de keuken hangen en opwarmen, daarna besluiten we toch maar in onze slaapzakken te kruipen. We willen morgen vroeg aan onze dag beginnen en veel valt er niet meer te beleven.

DAG 2: wat een verschrikkelijke nacht ! Verkleumd van de koude zijn we blij dat eindelijk onze wekker afloopt en al snel pakken we alles bij mekaar en gaan naar de keuken van de lodge. Daar is nog niemand wakker, is er geen elektriciteit en ook geen water. Nochtans hadden de twee werkmannen ons beloofd dat we vanaf 7u gebruik konden maken van de keuken. Na een tijdje wachten kunnen we eindelijk aan ons ontbijt beginnen: warme pistoletjes met chocolade. We maken onze lunch klaar en om half 9 kunnen we aan onze wandeling naar Lago Grey beginnen. Opnieuw zijn we in het gezelschap van de Pool die gisteren nochtans verkondigde dat hij op zichzelf verder ging. We willen niet onbeleefd zijn en stemmen ermee in dat hij met ons meewandelt. We vertrekken door een volledig witte vallei, de sneeuw die gisteren massaal uit de lucht viel is blijven liggen en zorgt voor een wit landschap. De 22km die we vandaag wandelen gaan van de ene heuvel over in de andere, gelukkig konden we de zwaarste bagage achterlaten op de camping en hebben we dus enkel een daypack bij ons. De omgeving is prachtig wit, we zitten constant tussen de heuvels en hoge bergen en het grijze, bewolkte weer zorgt voor een zwart-wit landschap. Onderweg zien we verschillende pootafdrukken van verschillende dieren, al kunnen we niet achterhalen van dewelke. We vermoeden dat er zeker ook vossen moeten rondlopen zoals diegene die we gisteren zagen lopen, maar voorlopig zien we geen afdrukken die groot genoeg zijn om van een poema afkomstig te zijn. De gedachte dat deze mooie dieren in dit park leven is spannend, al is de kans om er eentje te zien zo goed als onbestaande.

De weg loopt verder langs een bevroren lagune en door dichtbegroeide stukken bos. Onder het sneeuwlaagje ligt een verraderlijke ijslaag en het duurt alweer niet lang voor ik een eerste keer onderuit ga. Aangezien we vandaag behoorlijk wat uren zullen moeten stappen zetten we er stevig de pas in en wanneer je dan in volle vaart komt aangewandeld is het ijs eens zo verrassend en lig je op de grond voor je het beseft. Al verkondigde de Pool gisteren dat hij al heel wat meerdaagse trekkings gedaan heeft waaronder net een 6-daagse in Argentinië vraagt hij ons toch om af en toe een korte rustpauze in te lassen. Hij geeft toe dat hij ons tempo moeilijk kan volgen, de vele wandelingen in Australië en Nieuw-Zeeland hebben resultaat geleverd en we houden er een goeie conditie aan over.

Vandaag zijn wij de eersten die deze wandeling maken en het is soms zoeken naar het juiste wandelpad aangezien alles ondergesneeuwd is. Dat sneeuwtapijt is heel erg mooi, maar het nadeel daarvan zijn natte voeten. Het is onbegonnen werk om telkens de sneeuw van onze tippen te vegen, nat worden ze toch.

Na anderhalf uur wandelen komt eindelijk Lago Grey in zicht, een gigantsich grijs meer met felblauwe ijsschotsen die afkomstig zijn van de gelijknamige gletsjer. Een indrukwekkend zicht maar vooral speciaal wat de kleuren betreft. Donkere bergen, witte sneeuw, een grijze hemel en felblauwe ijsblokken. Al hebben we niet veel later zicht op de enorme gletsjer Grey, het duurt nog 2u voor we er naartoe gewandeld zijn. Aan refugio Grey wandelen we naar de lookout, van op dat punt hebben we een prachtig zicht over de reuzegrote maar vooral felblauwe gletsjer. Hij komt uit in het meer en heeft vele pieken, hoeken en kanten. In dit mooie landschap nemen we een kwartiertje de tijd om te lunchen, als we langer blijven zitten wordt het te koud en bovendien moeten we nog de hele weg teruglopen. Met een puffende en hijgende Pool achter ons zetten we de terugweg in, al stoppen we onderweg meermaals om foto’s te nemen van de geweldige omgeving. Na 7u wandelen komen we terug aan de lodge, het was een prachtige dag ! Hoewel ik vandaag alweer twee keer gevallen ben wil ik er graag bij vermelden dat ook Dave twee keer op zijn kont ging en zijn lacherige “blijf nu toch gewoon op je benen staan” nu ook voor hem geldt.

Net als gisteren verzamelt vandaag iedereen opnieuw in de keuken en is het er al snel aangenaam warm wanneer iedereen aan het avondeten begint. Onze schoenen en sokken zetten we te drogen onderaan de gasvuren, sommigen leggen hun sokken bovenop de deksels van de kookpotten of hangen ze aan de handgreep van de ketel met kokend water, een grappig zicht is dat ! Het is de enige manier om alles droog te krijgen aangezien er verder totaal geen verwarming is.

De mannelijke begeleider van de groep Engelse meiden is van het type “de grappigste thuis”, hij bezorgt ons een erg aangename en geanimeerde avond. Ik profiteer van de aanwezigheid van een warme douche en ga nog snel even mijn haren wassen zodat ik er de komende dagen toch iets of wat fatsoenlijk uitzie. Verder wordt er de ene ketel water na de andere opgezet en gaan de tassen thee er vlotjes door, toch gemakkelijk wanneer alles in zo’n restaurantkeuken maar voor het grijpen ligt, al was dat waarschijnlijk de bedoeling niet… Deze keer blijven we hangen tot 22u30, uit schrik voor de komende, koude nacht.

DAG 3: de vrees van gisterenavond was niet voor niets, de koude heeft ons weer wakker gehouden vannacht. Gisteren sliepen we in ons ondergoed en hadden we het koud bij -5°, vannacht hielden we al onze kleren aan en lagen we nog te beven van de koude. Die slaapzakken tot -10° volstaan duidelijk niet, maar we zullen het er toch mee moeten doen. Het is niet alleen de koude die ons wakker houdt, onze benen en heupen doen behoorlijk pijn van op de harde grond te liggen. De hele tijd moeten we ons van positie veranderen omdat het te pijnlijk is om lang op dezelfde kant te blijven liggen. In de keuken maken we ons warme melk met cornflakes en proberen te ontdooien voor we aan de volgende wandeldag beginnen. We breken onze tent op en zien dat de buitentent vol ijs hangt binnenin, we hebben er echter geen idee van hoe koud het de afgelopen nacht geweest is.

Met volle bepakking, vanavond slapen we immers ergens anders, beginnen we aan de wandeling naar de Valle Francès en de gelijknamige gletsjer. Deze ochtend zijn er amper wolken in de lucht en bij zo’n heldere hemel zien we voor het eerst de grillige pieken van de omliggende bergen. Het landschap wordt hierdoor eens zo mooi, gedurende de hele wandeling hebben we zicht op de bergen en omliggende meren.

Aan het begin van de Valle Francès laten we onze zware rugzakken achter, straks moeten we hier immers opnieuw passeren op weg naar onze volgende slaapplaats. In de sneeuw klimmen we geleidelijk aan omhoog naar de gletsjer. Bovenop de Paine Grande ligt een dik pak blauw ijs waarvan zo nu en dan een deel afbrokkelt en met een hels lawaai naar beneden stort. Het lijkt wel alsof het onweert, al is het geen donder dat we horen maar een grote ijsmassa die naar beneden komt. Met zicht op de gletsjer en de indrukwekkende, dikke pakken ijs verspreid over de berg houden we lunchpauze. Deze bestaat vanaf nu uit toastjes met kaas of salami en een nagerechtje van chocolade :-) Daarna proberen we nog verder omhoog te klimmen, maar dat wordt ons toch iets te lastig. Ook hier liggen dikke pakken ijs en regelmatig zakken we erdoor wat ons natte voeten bezorgt. Bovendien gaat de weg vrij steil omhoog en houden we het in deze toestanden liever voor bekeken. We zijn intussen vrij hoog gevorderd en hebben een mooi zicht over de omgeving met onder ons de blauwe meren. Tot onze grote vreugde besluit de Pool hier verder te klimmen, hij heeft sneeuwschoenen en stijgijzers bij zich en wil naar de top geraken.

Op de terugweg halen we onze bagage op en zetten de laatste 5,5 km in. Wat een rust en kalmte nu we terug met ons twee zijn. Geen constant getik van de Pool zijn wandelstokken of gehijg en gezucht in je nek. We hebben echter nog een paar klimmetjes te overbruggen vandaag en er wacht ons nog een ijzige afdaling waarbij we ons moeten vasthouden aan de takken van de bomen om niet naar beneden te schuiven. Niet alleen onze schouders doen pijn, maar ook onze voeten en vooral tenen beginnen in kramp te trekken. Bovendien heb ik intussen de verkoudheid overkregen waarmee Dave vanuit Ushuaia is teruggekomen. Hij begon met gesnotter en een dikke keel aan deze 5-daagse, intussen is het dus ook mijn beurt.

Na een wandeldag van 6u15min komen we toe aan de refugio Los Cuernos. Er brandt een zalige houtkachel en we palmen al snel de krukjes voor het vuur in. Even later komen er nog twee Duitsers binnengewandeld en zo hebben we een lekker lange babbelavond. Op deze plek slapen nog een aantal werkmannen die aan de Francès gletsjer aan het werk zijn en de kok onder hen zorgt niet alleen voor zijn eigen volkje, ook wij krijgen een dessertje. Een typisch Chileens blubberpuddinkje op basis van veel water met een appelsiensmaak. Het is zo gezellig en vooral warm in de refugio dat we ons naar onze tent moeten slepen. Het is voor ons intussen een hele beproeving geworden om daarin te slapen en uiteindelijk trekken we om 22u30 met onze slaapzakken die we verwarmden aan het vuur naar onze tent.

DAG 4: moet ik nog vermelden dat het koud was? Dave slaapt intussen ook met zijn buff en muts, maar ook dat kan het kou lijden niet verhelpen. Tot onze grote ontgoocheling brandt er binnen nog geen vuur en moeten we in de kou ontbijten. Maar wanneer we terug binnenkomen nadat we onze tent hebben opgebroken voelen we de zalige warmte van de houtkachel. Onze jassen gaan gelijk terug uit en we blijven gezellig hangen tot 10u40.

Vandaag hebben we maar 13,5km af te leggen en dat gaan we op ons gemakje doen. Voor het eerst schijnt het zonnetje en zien en horen we vogeltjes, ook de condors cirkelen hoog in de lucht rond de bergtoppen. Omdat we ook vandaag weer met al ons gewicht op tocht zijn houden we regelmatig een pauze. In het zonnetje in het zalig om even uit te rusten en van de omgeving te genieten. We lopen de hele tijd langs het grote Lago Nordenskjold dat schittert in het zonlicht.

De trip die we vandaag voor de boeg hebben gaat van de ene heuvel over in de andere en dat beginnen we te voelen in onze benen. De warmte van de zon zorgt ervoor dat de sneeuw begint te smelten waardoor er overal kleine waterstroompjes ontstaan. Op sommige plaatsen moeten we van de ene steen op de andere stappen in een poging om onze voeten droog te houden. Andere paden veranderen dan weer in ware slijkpoelen waardoor we met gespreide benen proberen verder te geraken. In de resterende sneeuwplekken zien we vele grote pootafdrukken, zou dit de poema geweest zijn? De hele dag komen we geen enkele andere wandelaar tegen, van rust en kalmte gesproken !

We hebben bijna 5u gewandeld wanneer we de hosteria Las Torres bereiken. Voor een laatste keer zullen we onze tent moeten opstellen, maar daar krijgen we te horen dat de camping niet open is. We mogen wel gratis onze tent opzetten, maar er is geen sanitair en ook geen gelegenheid om te koken. Dat op zich vinden we het ergste nog niet, dit wil ook zeggen dat we vanavond nergens binnen zullen kunnen zitten om op te warmen en dat vooruitzicht doet ons kippenvel krijgen. We lopen nog een beetje rond in de hoop een andere oplossing te vinden of een andere plek die wel open is, maar tevergeefs. We vinden wel een sanitaire blok die niet op slot is en tevens niet in gebruik, er is geen water. Een beetje radeloos en na overleg besluiten we het sanitaire blok in te palmen. We hebben geen zin om in deze koude onze tent op te zetten en hopen hier toch iets meer geschud te liggen voor de koude wind. Gelukkig staat er een bezem en kunnen we het gangetje tussen de toiletten en de douches proper maken voor we er onze verblijfplaats van maken. Langs de ene kant vinden we dit wel grappig en iets hebben, maar langs de andere kant voelen we ons enorm miserabel. Uit het riviertje dat vlakbij stroomt halen we water om te koken en de deur kunnen we langs binnen op slot draaien zodat we niet “gestoord” of beter “betrapt” kunnen worden. Gelukkig hebben we een gasvuurtje bij ons en wat kookgerief zodat we toch nog iets fatsoenlijk te eten kunnen klaarmaken en ons wat kunnen opwarmen. Van zodra we het gasvuurtje echter uitdraaien wordt het ijskoud en zitten we al te rillen nog voor de zon goed en wel onder is. We proberen onszelf te troosten met de gedachte dat het de laatste nacht is en kunnen niet wachten tot de ochtend aanbreekt. We willen geen of zo weinig mogelijk licht gebruiken om niet op te vallen en kruipen dus vroeg in onze slaapzakken.

DAG 5: de slechtste nacht ooit ! Om de paar uur keken we op de wekker in de hoop dat het bijna ochtend zou zijn. Vannacht sliepen we zelfs ook met onze handschoenen aan en hadden we het nog kouder dan ooit. De kou dringt binnen de paar minuten dat je in je slaapzak ligt door het matje naar binnen en doet je rillen en beven. We hadden het beiden zo zwaar dat we ons uit pure miserie in één slaapzak wrongen. Die kregen we dan uiteraard langs geen kanten meer dicht, dus legden we de andere er bovenop. Zo gezellig samen kregen we het wel iets warmer, maar gemakkelijk was het allesbehalve. We lagen zo geperst tegen mekaar dat we moesten afspreken om ons om te draaien, anders lukte het niet. Onze botten en benen doen intussen zoveel pijn van op de harde ondergrond te liggen dat Dave zelfs bloeduitstortingen heeft op zijn heupen. Wat een opluchting wanneer eindelijk de wekker afloopt om 7u.

Opnieuw halen we ons kookgerief boven en maken ons een lekkere, warme melk maar onze lichamen zijn zo doorkoud dat we er niet van opgewarmd geraken. We pakken zo snel mogelijk alles in en nog voor de zon goed en wel de eerste lichtstralen verspreidt staan wij al klaar om te beginnen wandelen, dat is de enige manier om het warm te krijgen.

Van op de plek waar we deze nacht sliepen hebben we een zicht op twee van de drie “torres”, de pieken waarnaar het park genoemd is. Dat is ook de plek die we vandaag tijdens onze laatste wandeling willen bereiken, we willen graag de “torres del paine” van dichtbij zien. Onze bagage mogen we gelukkig achterlaten in het poepchique Hosteria Los Torres (maar liefst 120 euro per nacht voor een kamer) zodat we zonder al teveel gewicht aan de beklimming kunnen beginnen.

We zetten er vandaag stevig de pas in, het is onze laatste dag en we moeten tijdig aan de stopplaats van de bus geraken. Hevig stappend en taterend wandelen we de hangbrug over en exact op hetzelfde ogenblik en op dezelfde houten lat schuiven we onderuit. Dave kan zich nog net vasthouden aan de kabel van de brug en ik kan nog net zijn arm pakken waardoor we niet helemaal op onze poep terecht komen. Dat moet een grappig zicht geweest zijn ! We weten dat er een koppel niet ver achter ons loopt en zijn benieuwd hoe zij over de brug zullen geraken. Snel wandelen we de bergflank op en net voor we boven zijn blijven we stilstaan en krijgen al de slappe lach bij de gedachte dat er binnen een paar tellen nog iemand onderuit zal gaan. Niet schoon van ons, ik weet het, maar de binnenpret was te groot. De man komt als eerste over de brug en staat wat onnozel te wippen om zijn vrouw wat op te jagen en een paar seconden later ligt hij op zijn kont tegen de vlakte. Wij twee lagen krom van het lachen, onze pret kon niet op. Toch even vermelden dat de man zich waarschijnlijk niet erg had bezeerd want hij stond al snel weer recht en liep door.

Om de torres te zien willen we tot aan de refugio Chileno geraken. Van het Duitse tweetal dat we eergisteren ontmoetten vernamen we dat je van op dat punt bij een heldere dag de drie torens kan zien. Ze vertelden er wel bij dat de weg er naartoe heel ijzig en glad is en we wisten ook al dat we nooit veel verder dan dat punt zouden geraken wegens teveel ijs, dat had de ranger van het park ons al verteld.

We beginnen aan de klim tot 750m en krijgen onderweg stevige rukwinden. De ijsplekken worden afgewisseld met stukken zand en kiezels waardoor we nog net voldoende grip hebben om de steile helling op te geraken. Eens boven moeten we terug gaan zakken naar de refugio die op 500m ligt maar daar begint een gevaarlijk stuk. We lopen vlak naast een steile, diepe afgrond en het pad is zo ijzig dat je bij de minste schuiver de dieperik in zou gaan. We overbruggen een klein stukje waarbij mijn tikker fameus te keer gaat van de schrik, maar wanneer blijkt dat de rest van het pad al even glad is laat ik mijn gezond verstand spreken. Dave zou maar al te graag de torres te zien krijgen, maar voor mij zijn ze het verongelukken niet waard. Hij begrijpt gelukkig mijn ongerustheid en we draaien terug, een beetje teleurgesteld weliswaar. Tot nu toe hebben we alle wandelingen die we wilden maken kunnen afmaken, maar deze keer zal dat niet het geval zijn.

We zetten de terugtocht in en alweer met een klein hartje overbrug ik het moeilijke stuk van daarnet. Het valt ons ook ineens op hoe stevig we geklommen zijn, de terugweg is enorm steil naar beneden en met al het ijs op het pad maakt dat het niet bepaald gemakkelijk om af te dalen. Voor een zoveelste keer ga ik onderuit en kom met een harde smak op mijn poep terecht, mijn benen vliegen er zelfs van in de lucht !

Doordat we niet konden geraken waar we gepland hadden zijn we veel sneller terug dan gedacht en maken we in de omgeving nog een korte wandeling. Daarna halen we onze rugzak en tent op en installeren ons op een picknick bankje voor een laatste lunch. Goed op tijd vertrekken we naar de plaats waar de bus ons zal komen ophalen en maar goed ook. We hebben nog 7,5km te gaan over heuvelachtig gebied en mijn voeten doen inmiddels zo’n pijn dat ik loop te manken.

In het rangerstation moeten we nog anderhalf uur wachten voor het busje opdaagt en terwijl we een beetje rond staan te kijken wijst de wachter op een stinkdiertje dat de rijbaan komt over gewandeld. Tijdens de terugrit zien we enorm veel guanaco’s, een stinkdier (en 1 platgereden) en ook weer een vos, jammer dat we in het park zelf buiten een paar vogels geen enkel dier te zien kregen.

BESLUIT: we zijn enorm blij dat we ondanks het winterweer toch aan deze 5-daagse begonnen zijn. Het was voor ons de eerste keer dat we er zelf op uittrokken en dat met alle bagage en eten om de 5 dagen rond te komen. Waarschijnlijk zijn we nu een aantal centimeter gekrompen door het constante gewicht op onze schouders :-) en mijn voeten doen enorm veel pijn.

We hebben absoluut genoten van de pracht van dit park, een indrukwekkende omgeving !

Na deze trip weten we ook dat het overnachten in een tent helemaal niet voor ons is weggelegd en zeer zeker niet bij dergelijke winterse vriestemperaturen. We geven eerlijk toe dat we hebben afgezien door de koude en hebben elke keer opnieuw op onze tanden moeten bijten om de nacht door te komen. Maar dat neemt niet weg dat we het een geweldige belevenis vonden en er absoluut geen spijt van hebben dat we eraan begonnen zijn.

TERUG IN PUERTO NATALES: we installeren ons opnieuw in de hostel waar we voorheen logeerden en ons gerief huurden en genieten van de zalig verwarmde kamers en ruimten en de vriendelijke ontvangst van het gastgezin.

Het eerste dat we doen? Een uitgebreide douche nemen ! Je kan je waarschijnlijk wel voorstellen hoe we stonken na vijf dagen en vier nachten onafgebroken in dezelfde kledij te hebben rondgelopen en geslapen. Om dan nog maar te zwijgen van de stank die de kamer vulde nadat we onze schoenen en kousen uittrokken.

Na een deugddoende douche en een lekker avondmaal kropen we in bed in een zalig verwarmde kamer, wat een luxe na de afgelopen dagen ! Lang konden we jammer genoeg niet uitslapen want de bus naar El Calafate in Argentinië vertrekt al om 7u30 de volgende ochtend.