São Paulo: één van de grootste metropoolsteden ter wereld met een bevolkingsaantal dat zomaar even groter is dan dat van heel België.

Om 5u ’s ochtends komen we toe in het enorme busstation, je kan het eerder een kleine luchthaven noemen, en al direct moeten we geld afhalen om een plasje te kunnen doen. In dit land is het blijkbaar gedaan met gratis openbare toiletten dus moeten we met een grote brief betalen voor een klein plasje. Één van de vele lange gangen van het busstation staat vol met ATM’s (bankautomaten), zonder overdrijven zijn het er misschien wel 30. Toch is het een hele opgave om aan wat centen te komen want 5 automaten weigeren onze kaart. Gelukkig hebben we bij de 6^de poging dan toch meer geluk, in dit land zullen we de centjes goed kunnen gebruiken.

Om 6u stipt, wanneer het toerist info zijn luiken opent, staan we als eersten aan het loket. We krijgen er een goed stadsplan van de verschillende wijken want met het ene plannetje uit onze Zuid-Amerika gids kunnen we niet echt verder. Daarna kopen we ineens ook ons ticket naar Rio voor overmorgen zodat we niet terug heen en weer moeten naar het busstation, want dat ligt uit het centrum. Vanuit het busstation kan je ineens de metro in wat heel gemakkelijk is en het gaat bovendien heel snel.

Omdat we zo vroeg op de dag zijn moeten we nog een paar uur wachten voor er een kamer vrijkomt in het hostel. Van zodra we de sleutel krijgen gaan we ons opfrissen en klaarmaken om de stad in te trekken. Vandaag verkennen we het oude stadsgedeelte met zijn mooie, oude gebouwen. Al zou je het van zo’n gigantische stad als São Paulo niet verwachten, toch liggen deze allemaal op wandelafstand van mekaar. We logeren dichtbij de Praça da Republica en daar begint onze wandeling. Nog even opmerken dat we vanaf nu niets meer zijn met onze, weliswaar beperkte, vocabulair Spaans. De plaza’s worden vervangen door praça’s en het Portugees dat hier gesproken wordt is voor ons al bijna hetzelfde als Chinees. Het dialect klinkt echt heel raar en het is heel erg wennen en concentreren om er ook maar iets van te verstaan. Best frustrerend eigenlijk, nu we net wat aan dat Spaans gewoon geraakten en onze plan al wat beter konden trekken na ons weekje les in Buenos Aires.

De Praça da Republica: op het eerste gezicht een gezellig pleintje met een vijver waarover twee bruggetjes lopen en palmbomen aan de rand van de graspleintjes. Maar hier stuiten we alweer op het grote probleem in dit soort steden, de daklozen. Het zit hier werkelijk propvol en dat geeft ons nogal een onaangenaam gevoel. Nog nooit tevoren zagen we zoveel daklozen bij mekaar, ze roepen als je passeert, stinken naar de drank en roken iets teveel om goed te zijn. Hoe langer en verder we wandelen, des te meer het opvalt hoeveel mensen er hier op straat leven. Ze slapen op de voetpaden, in het midden van de mensenmassa’s waardoor je nog moet opletten dat je over niemand struikelt.

Om over te schakelen op iets positiefs: het verse fruit ! Wat hebben we hier naar uit gekeken, nu we terug in meer tropisch en warm gebied komen merken we duidelijk ook het verschil in voeding en straatsnacks. De fastfood zoals hotdogs worden ingeruild voor verse stukken fruit en de ene sapjesbar naast de andere. Deze barretjes zijn versierd met niets dan stukken vers fruit en we bestellen ons een appelsien-limoen sapje en voor Dave zijn favoriete mango-appelsien sapje. Voor nog geen anderhalve euro krijgen we een kan van 600ml vers sap, zalig ! Verder kwamen we op straat ook nog vele gewone kraampjes tegen zoals je op een markt zou vinden met niets dan stukken fruit zoals appels, peren, bananen, druiven, aardbeien, watermeloen. We kopen ons een stuk watermeloen en zetten ons naast de Brazilianen aan een kleine toog. Daar krijgen we een mes en kan je hem dus ter plaatse snijden en opeten. In geen maanden hebben we zo’n lekker en sappig fruit gegeten, je fleurt er helemaal van op.

Nu we de grens met Argentinië over zijn wordt de plaatselijke voetbalheld Maradona vervangen door de Braziliaanse held Pelé. Het is grappig om zien hoe ze in beide landen beide ex-spelers aanbidden en hoe ze vaak in het straatbeeld verschijnen op affiches of in de souvenirwinkels.

Bij een grootstad als deze gaat veel hoogbouw gepaard, maar daarnaast zijn er ook nog vele knappe, oude gebouwen zoals het Teatro Municipal en de Catedral Metropolitana. We wandelen langsheen de belangrijkste gebouwen maar zijn daar uiteindelijk rapper mee rond dan we gedacht hadden. In het Parque da Luz zetten we ons rustig op een bankje en gaan wat mensen kijken, een leuke bezigheid. Daarnaast vinden we het aangenaam rondwandelen in deze stad, je hebt totaal niet de indruk om 1 van 11.000.000 te zijn. De straten zijn breed genoeg waardoor je niet de hele tijd van de ene persoon op de andere loopt. Bovendien hebben we geen last gehad van een onveiligheidsgevoel hoewel je daarvoor constant wordt gewaarschuwd. Ook in de hostel raden ze je aan om niet meer geld mee te nemen dan wat je denkt te spenderen die dag en steeds goed uit te kijken wat je doet en waar je loopt.

De volgende ochtend, meteen ook onze laatste dag in de stad, genieten we eerst van een zalig, uitgebreid ontbijt. Dit is misschien wel het beste dat we tot nu toe gekregen hebben tijdens onze reis. Heerlijke krokante broodjes met kaas of hesp, verschillende soorten vers fruit, verschillende soort vers fruitsap, lekkere cakes en koekjes en ook warme dranken. We profiteren er uiteraard goed van, zo goed zelfs dat we de hele middag geen honger meer hebben.

Vandaag nemen we de metro naar de wijk Liberdade, hier woont de Aziatische gemeenschap. Het pleintje waar we bovenkomen uit de metro is wel gezellig en het zit er alleszins al bomvol met oude Aziaatjes die je direct in de sfeer brengen. De krantenkiosks verkopen kranten in het Chinees, in de vitrines van de souvenirwinkeltjes zien we de welgekende Chinese zwaaiende katten (die met hun ene pootje op en neer waaien), ook de supermarktjes verkopen hier voornamelijk Aziatische producten. We nemen de hoofdstraat die versierd is met rode lantaarnpalen en dat slaagt een beetje tegen. Heel ongezellig met slechts hier en daar een eethuisje en ook de zijstraatjes brengen niet meer gezelligheid.

We lopen dan maar verder naar Parque do Ibirapuera, een flinke wandeling waarbij we hoe verder we vorderen, hoe meer we in de rijkere buurten terecht komen. Knappe flatgebouwen met chique omheiningen, geen daklozen meer op straat, zo goed als geen vuil op straat en ook een pak minder druk dan in het centrum. Het Parque do Ibirapuero is heel groot en een oase van rust in een stad als São Paulo. We wandelen langs de verschillende vijvers waarin sierlijke, zwarte zwanen rondzwemmen en drinken een vers fruitsapje aan een barretje te midden van het park. Op de terugweg wandelen we door de Bela Vista wijk of Bixiga, de Italiaanse wijk. Mooie huisjes met gekleurde gevels, smallere straatjes en stoepranden die in rood, groen en wit geschilderd zijn. Het lijkt of we net de straatfeesten gemist hebben want er staan nog een heleboel kraampjes langs de straatkant.

We hebben vandaag flink wat kilometers afgestapt, onze voeten zijn zo zwart als kolen en we zijn toe aan rust. Onderweg terug naar de hostel zien we kinderen achteraan en opzij van een bus hangen. Ze lopen er blootsvoets achteraan wanneer de bus vertrekt, hebben zo een gratis ritje langs de buitenkant en vinden het waarschijnlijk gewoon plezant. Toch best gevaarlijk zo tussen het drukke verkeer, maar deze straatkinderen zoeken hun plezier op een andere manier.

Al hadden we vooraf niet al teveel verwachtingen bij São Paolo, we vonden het een aangename stad en zijn blij dat we hier een stop gemaakt hebben, al was het maar voor twee dagen. Veel meer tijd heb je hier volgens ons niet nodig, tenzij je natuurlijk elk museum wil bezoeken en elke uithoek van de stad wil gezien hebben. Museums zijn sowieso niet voor ons weggelegd en naar ons gevoel hebben we gezien wat we moesten zien, op naar het volgende: Rio !