Rio de Janeiro: deze stad krijgt niet voor niets de bijnaam “Cidade Maravilhosa”. De miljoenenstad is gelegen tussen prachtige, afgerond bergen, witte zandstranden langs de diepblauwe zee en is zelfs omgeven door een regenwoud.

In de late namiddag komen we toe in het busstation van Rio. Vlak voor de uitgang vertrekken er bussen naar alle uithoeken van de stad, wij gaan richting Ipanema. Op dit uur van de dag komen we in volle spits terecht en duurt het maar liefst een uur om tot onze bestemming te geraken, van een grote en drukke stad gesproken. Onderweg, terwijl we in de file staan aan te schuiven, komen we voorbij een hoop daklozen die aan één of ander monument leven. Één onder hen moest blijkbaar hoognodig een grote boodschap doen waarop hij richting de drukke baan komt gestapt, een boom uitkiest en daar zijn behoefte doet. Jakkes ! Maar langs de andere kant is het gewoon triestig, die mensen hebben niet eens een plaats voor dit soort dagdagelijkse behoeftes en zien blijkbaar geen andere uitweg dan het gewoon te midden van de mensenmassa te doen.

Al snel wordt duidelijk hoe ongelofelijk groot Rio wel is. Er zijn heel wat verschillende wijken en je hebt voor alles vervoer nodig, er is geen beginnen aan om te voet op verkenning van de stad te gaan. Hier komt er na intussen een jaar reizen een kleine verandering in ons reispatroon, althans toch voor deze bestemming. We zijn namelijk zo blij het zonnetje terug te zien en dat dan nog eens aan de knappe stranden van deze stad waardoor we er ons deze keer niet druk in maken dat we weinig zien van de omgeving. We weten dat je je hier dagen kan bezighouden, maar toch kunnen we het niet opbrengen om in actie te schieten, daarvoor hangt er hier een veel te relaxt sfeertje. Zullen we daar ooit spijt van krijgen? Dat kan, maar dan komen we gewoon toch nog een keer terug !

In de late avond moeten we nog op zoek naar een hostel, we komen in een zijstraatje terecht van de Rua Barao da Torre waar, zonder overdrijven, misschien wel 30 hostels gelegen zijn en dat allemaal in kleine rijhuisjes. We bekijken de ene dorm na de andere maar hebben geen zin om zo’n huis te delen met nog 20 of meer andere toeristen die dan nog eens op mekaar gepakt liggen in deze hitte. Van zodra je de voordeur opende stonden de stapelbedden op mekaar gepakt en was het er één rommel door alle rugzakken die dan ook nog eens een plaatsje moesten krijgen. Net wanneer we uit dit steegje willen vertrekken spreekt een jonge kerel ons aan en uiteindelijk kiezen we voor een simpele, eigen kamer in zijn hostel.

Na een goeie nachtrust en een lekker ontbijt gaan we op stap langs het mooie zandstrand van Ipanema. Dat staat trouwens bekend voor het mooie volk, bovendien is dit een relatief veilige buurt en dat omwille van het rijkere volk dat hier zijn intrek nam. We wandelen een eindje in de hete zon en wanneer we iets later op een bankje wat uitblazen komen we oude bekenden tegen. Tess en Khao San (we gaven hem die bijnaam aangezien hij van die verschrikkelijk lelijke rasta’s heeft die op Khao San Road in Thailand ook gezet worden, zijn echte naam is Anton), een koppel dat we een hele tijd geleden in Argentinië leerden kennen ligt te zonnen op het strand. Zij vertellen ons over de goedkope slaapplaats die zij vonden via internet en op hun aanraden besluiten we te veranderen. Al is de hostel waar we nu slapen niet slecht, de prijs in de andere is veel lager en dat geeft toch wel de doorslag in dit dure Brazilië.

De rest van deze eerste dag wandelen we rustig langs Ipanema strand en gaan daarna een kijkje nemen bij het naburige Copacabana strand. Niets dan zonnende Brazilianen en toeristen op deze mooie dag. We zetten ons in één van de vele strandbarretjes, je zou voor minder dorst krijgen in zo’n weer. Ik slurp een lekkere, frisse kokosnoot leeg, wat is dat lang geleden ! Dave vindt het blijkbaar niet te vroeg voor een eerste caipirinha, we zijn dan ook niet voor niets in Brazilië.

Later op de middag zijn we getuige van een politieachtervolging in het centrum van Copacabana. Twee dakloos-uitziende jongens hebben blijkbaar iets gestolen en vijf politieagenten gaan hen achterna door het drukke verkeer door. Ze lopen tussen de autobussen, taxi’s en auto’s tot ze beide kerels te pakken hebben en gaan er niet bepaald zacht mee om. Met de knuppels in de hand sleuren ze hen mee, sensatie alom.

De volgende ochtend na het ontbijt is het football time, Brazilië en België vechten om de derde plaats in de Olympische Spelen en dat wil Dave gezien hebben. Het wordt echter al snel duidelijk dat de Belgen geen kans maken, de ene goal na de andere valt langs de Braziliaanse kant.

We zijn wakker geworden door de kletterende regen op het dak en de rest van deze dag voorspelt niet veel goeds. Verdorie toch, gisteren was het nog zo’n schitterende dag en vandaag is dat helemaal omgeslagen. We gaan dan maar op doortocht van de stad, opnieuw naar het busstation om ons volgende busticket te regelen. Eigenlijk zie je al veel van Rio door gewoon nog maar de bus te nemen, door het slechte weer hebben we trouwens toch geen zin om uit te stappen en rond te wandelen.

Deze ochtend hebben we ook onze intrek in de nieuwe hostel genomen. Er zit heel veel volk en in plaats van in een eigen kamer slapen we nu in een dorm voor zomaar even 12 personen. Normaal gezien zeker niet ons ding, maar aangezien de torenhoge prijzen in Rio hebben we dat er deze keer wel voor over. Bovendien vertelden Tess en Khao San ons dat de sfeer hier echt leuk is en dat maakt veel goed. De hele avond brengen we door in de gemeenschappelijke ruimte en we kijken de ene film na de andere, moet ik er ook bij vermelden dat daar vele biertjes bijhoren?

De hostel op zich is kort samengevat “een marginaal kot”. Het ziet er echt niet aantrekkelijk, laat staan proper uit. De matrassen in de kamers zijn alles behalve fris en in de badkamer hou je liever je slippers aan. Een kerel liet ons zien hoe bomvol hij stond met beten, dat moeten ongetwijfeld bedbugs geweest zijn. Maar, om positief af te sluiten, we hebben ons hier zeker geamuseerd en vonden het de moeite waard om te veranderen. Ook niet onbelangrijk is dat de hostel heel wat uitstappen aanbiedt en daarop geen commissie vraagt, je bent dus een pak goedkoper af dan in eender welke andere hostel.

Op zondag is er vlakbij een hippiemarkt. We hebben onze slechte gewoonte van rond te lopen met de rugzak nog niet afgeleerd en zullen daar nu snel verandering in moeten brengen. Net achter de hoek van de hostel merkt Dave op dat er een paar gasten voor ons lopen die ons de hele tijd in het oog houden. Één van hen begint merkbaar trager te stappen in de hoop dat we hem inhalen, een andere steek de straat over en zo willen ze ons omsingelen. Wat een geluk dat Dave hen op tijd doorhad. Aan de overkant van de straat roept een andere kerel ons toe, laat zijn badge van militaire politie zien (maar was die echt of niet, daar hebben wij het ruiken naar) en vertelt ons dat de vier van plan zijn ons te beroven. Met een fameus kloppend hart loop ik mee door en we besluiten dan toch maar een andere richting in te slaan. Opnieuw belanden we zo aan Copacabana beach waar het op zondag nog leuker rondlopen is. De anders drukke straten langs het strand zijn verkeersvrij en er wandelt ongelofelijk veel volk. Via een kleine omweg komen we zo ook langs het verkeersvrije Ipanema en gaan verder richting de hippiemarkt waarnaar we oorspronkelijk op weg waren. Veel kraampjes met leuke, zelfgemaakte juwelen en in het midden van het plein staan er heel wat knappe schilderijen.

In de namiddag leggen we ons voor de eerste keer op het strand, maar er staat een frisse bries vandaag die ons regelmatig kippenvel doet krijgen. Veel hoef je niet mee te nemen want constant komen er verkopers voorbij met allerlei soorten drankjes en snacks. Ook ons fototoestel lieten we nu maar veilig thuis al hadden we ons buiten dat ene voorval van daarstraks nog geen enkele keer onveilig gevoeld.

’s Avonds gaan we met heel wat volk van de hostel naar een funk party in de grootste favela (buitenwijk) van Rio. Met een busje worden we vlak voor de ingang afgezet waar vrouwen vandaag gratis binnenmogen en mannen ongeveer €2 inkom betalen. Het gebouw lijkt op een grote bunker of betonnen magazijn. Op zich heel ongezellig, maar de locals brengen daar snel verandering in. Hier zijn het de jongens (het publiek is nogal jong) die de show stelen, ze dansen tezamen en leveren een knappe prestatie. De meisjes houden het bij heupen wiegen en poepen draaien. Brian, de eigenaar van de hostel, had ons gewaarschuwd voor de enorm sterke caipirinha’s en we moeten hem gelijk geven. Ok, we hadden vooraf al wat bier gedronken, maar na één caipirinha stond ik toch wel helemaal op mijn kop. Zo erg zelfs dat ik na een goei uur al bijna stond te slapen op mijn benen. Dat komt ook wel doordat het feest hier altijd laat op gang komt, voor 24u komt niemand hier buiten en tegen die tijd lig ik sowieso al half in slaap.

Na de leuke avond gisteren slapen we vandaag toch maar uit en gaan daarna rustig uitwaaien en iets drinken langs het strand. In de namiddag, onze laatste dag trouwens, hebben we een citytour geboekt om toch nog iets van de stad te zien. We beginnen met het Maracana voetbalstadion, maar daar mogen we jammer genoeg niet binnen omdat er een privé wedstrijd aan de gang is. Ook hadden we hier graag een gewone voetbalmatch bijgewoond, maar de dagen dat wij er waren speelden er twee geen al te beste ploegen uit de rangschikking tegen mekaar en om die reden lieten we dat achterwege.

Vervolgens rijden we langs de Sambadrome, een gigantische tribune die gebouw werd om naar het carnaval te kijken. Langs de ene kant heb je de gewone zitplaatsen die je zo’n €25 per persoon per dag kosten en daartegenover liggen de loges. Één loge is voor 50 personen en kost zomaar even €50.000 voor een week. Verschillende sambascholen van gemiddeld zo’n 4.000 personen nemen deel aan het carnaval en strijden voor de eerste plaats. De winnaar krijgt daarvoor maar liefst 50 miljoen reals, omgerekend een goeie 20 miljoen euro.

Daarna bezoeken we Sao Sebastiao Metropolitan Cathedral, een typisch Braziliaans bouwwerk en enorm lelijk als je het ons vraagt. De kerk heeft een hele rare vorm, gaat van onderaan breed naar smal bovenaan, zoals een kegel. Binnenin zijn er prachtige glasramen en ziet het er toch wel heel anders uit dan de gewone cathedralen. Door de speciale bouwvorm staan de banken binnen cirkelvormig opgesteld, het heeft wel iets maar is toch heel ongewoon.

Als laatste bezoeken we… hoe kan het anders: Cristo Redentor, het gigantische bouwwerk dat uitkijkt over de Atlantische Oceaan van op een 710m hoge bergtop. Indrukwekkend en de topattractie van Rio, al is hij moeilijk op beeld te krijgen, zo’n reus. Het is er een drukte van jewelste en er wordt bijna gevochten om toch maar de beste foto te kunnen maken. We genieten van het mooie uitzicht over de stad bij ondergaande zon. Van hierboven zien we de omliggende afgeronde bergtoppen met achter ons het regenwoud.

Onze laatste avond brengen we door in een typisch Braziliaans café dat blijkbaar erg gekend zou zijn voor de live-artiesten die hier regelmatig spelen, jammer genoeg vandaag net niet. Het is een kleine kroeg met 1 lange tafel die wij met z’n allen volledig inpalmen. De oude man serveert enkel cerveza of sterke drank, aan de muur hangen vele foto’s van de artiesten die hier speelden.

Nog even vermelden dat het in Rio, in Sao Paulo trouwens ook, toegestaan is om ’s avonds door het rode licht te rijden mits de nodige voorzichtigheid. Dat om berovingen te vermijden terwijl je stilstaat aan het rode licht. Dat is als voetganger ’s avonds ook extra opletten als je de baan oversteekt.

Onze dagen in Rio zijn voorbij gevlogen. Al hebben we niet veel van de stad zelf gezien, we hebben hier een leuke tijd gehad en vinden het een zeer aangename stad met de absolute zaligheid van aan het strand te kunnen liggen.