In Uyuni maken we een prachtige driedaagse tocht over de witte salar en vervolgens gaan we dwars door het woestijngebied.

Van zodra we van de bus stappen in Uyuni, een klein dorp in de eindeloze woestijnvlakte, worden we door verschillende mensen aangesproken die een tour willen verkopen. We besluiten mee te gaan met een vrouw die ons eerlijk en overtuigend overkomt en nadat we gesproken hebben met de groep die vandaag is teruggekomen van een tour met haar bureau hakken we de knoop ineens door. Morgen vertrekken we op een driedaagse trip per jeep, benieuwd of er buiten ons vier nog volk zal bijkomen.

Aangezien we pas om 10u30 vertrekken hebben we de volgende ochtend nog de tijd om even rond te lopen in het dorpje langs de vele souvenirwinkeltjes. Alweer laat ik mijn oog vallen op een mooie poncho, deze keer eentje met mouwen, en zo geraakt mijn rugzak stilaan voller en voller. We halen nog een voorraad water en koekjes, als we dat moeten kopen in de afgelegen woestijndorpjes onderweg zijn we een pak meer geld kwijt.

Aan het boekingskantoor maken we kennis met Joel en Christina, twee Aussies die ons zullen vergezellen op de trip. Ze zijn op avontuurlijke huwelijksreis en na een eerste babbel wordt al duidelijk dat we ons met hen niet zullen vervelen.

Bijna een uur later dan het geplande vertrekuur, we staan intussen allemaal zenuwachtig af te tellen, vertrekt de jeep met Orlando als gids/chauffeur/kok. Het is nog een vrij jonge kerel maar heeft al 6 jaar ervaring en kent de regio als geen ander. Hij spreekt alleen Spaans en de komende drie dagen moet ik als vertaler proberen op te treden aangezien ik de enige ben die iets of wat de taal spreekt. Gelukkig is die kennis er na drie maanden reizen in Zuid-Amerika er wat op vooruit gegaan en lukt me dat redelijk goed.

We gaan van start met een rit doorheen de tot de verbeelding sprekende Salar de Uyuni, de grootste zoutvlakte ter wereld van maar liefst 12.000km² en gelegen op een hoogte van 3.653m. Deze zoutvlakte maakt deel uit van het prehistorische zoutmeer Lago Minchin dat het grootste deel van Zuidwest Bolivië inpalmde. Toen dat meer opdroogde bleven er enkele zoutvlaktes over waaronder diegene van Uyuni.

Het witter dan witte oppervlak doet bijna pijn aan je ogen en waar je ook kijkt, tot zover de horizon strekt, niets dan een grote spierwitte spiegel. We bezoeken een gedeelte waar de mannen van de omliggende dorpen aan het werk zijn. Met een pikhouweel kappen ze het zout los van het harde oppervlak waarna het bij mekaar geveegd wordt in kleine heuveltjes. Dit is hard labeur met de brandende zon op je hoofd en de hele dag de felwitte kleur van het zout op je ogen. De mannen kunnen het dan ook absoluut niet appreciëren wanneer je een foto van hen neemt, dus moet je hen in alle geniepigheid op beeld proberen vast te leggen.

Een tour is nooit compleet zonder een stop bij de nodige souvenirwinkeltjes, maar in dit geval vinden we ze toch iets specialer dan anders. Vrijwel alles is gemaakt van zout en omdat we dat toch uniek vinden kopen we ons twee kandelaars uit Uyuni-zout. We gaan snel even binnenkijken in het kleine zoutmuseum en daar staan grote knappe beelden die, hoe kan het ook anders, volledig uit zout gemaakt zijn.

Daarna rijden we nog meer dan een uur verder over de zoutvlakte tot we aan Isla de los Pescadores komen, één van de vele eilanden te midden van de gigantische zoutvlakte dat begroeid is met gigantische cactussen. Tegen betaling mag je de cactusberg beklimmen en van daarboven hebben we een fantastisch zicht over het uitgestrekte witte landschap. We zien cactussen van zomaar even 900 jaar oud en 9 meter hoog. Na deze wandeling in de brandende zon gaan we terug naar beneden waar Orlando intussen voor een lekkere lunch heeft gezorgd. Hoewel we weten dat dit witte landschap de zon erg hard aantrekt en het gevaarlijk is om te verbranden zijn we te nonchalant geweest met als resultaat een rode nek voor Dave en voor mij een vuurrode neus en gezicht.

Wanneer we het eiland verlaten moeten we opnieuw een dik uur over de zoutvlakte rijden om tot bij onze slaapplaats voor vanavond te komen. We logeren bij een familie dat een hostel gebouwd heeft dat volledig uit zout bestaat. Ook het interieur is één en al zout, tot de tafels, zitjes en bedden toe. Het is simpel, maar het heeft wel iets wanneer je zelfs over zoutkorrels loopt in plaats van over een betegelde vloer. Om ons warm te houden krijgen we een deugddoende kop koffie en koekjes in afwachting tot het avondeten. Van zodra de zon ondergaat koelt het sterk af en verwarming is er niet. Voor de eerste keer maken we ook kennis met de reputatie van de Israëli’s. Al vaker hoorden we hoe dit volk geweigerd wordt in sommige hotels vanwege hun lawaai en rumoer. Tot zover konden we dat moeilijk geloven want de Israëli’s die we tot nu toe ontmoetten waren steeds vriendelijke mensen, maar nu we ze in één grote groep bij mekaar hebben moeten we onze mening toch enigszins herzien. In plaats van op een gewone, vriendelijke manier te vragen waar de badkamer is en wanneer ze kunnen douchen staan ze tegen hun gids te brullen en te tieren. Ze lopen de hele tijd binnen en buiten zonder de deur achter zich te sluiten, houden totaal geen rekening met de andere toeristen in de hostel en maken lawaai voor honderd. We proberen er ons niet al te hard aan te storen en maken er onder ons gezessen een gezellige avond van in het zouthostel. We kruipen niet al te laat in onze zoutbedden want morgen moeten we er om 6u uit om aan onze volgende dag in de Boliviaanse woestijn te beginnen.

Na een vroeg ontbijt rijden we naar het volgende dorpje Pedro Juan waar we een mummiekerkhof bezoeken, althans zo wordt het toch genoemd. De omgeving is prachtig, speciale rotsformaties waarin we een hoop botten en skeletten zien liggen. Toch stellen we ons de vraag of dit geen opgezet spel is, het zijn een hoop schedels die eerder tentoongesteld lijken te zijn dan gewoon begraven.

We zetten onze weg verder door de gigantische, droge woestijnvlakte met hoge bergtoppen tot we aan een actieve vulkaan komen. Die mogen we enkel op een verre afstand bewonderen, maar buiten een beetje rook dat omhoog cirkelt valt er niet veel bijzonder te zien. Toch is de omgeving op zich supermooi en doet het er niet toe of de vulkaan al dan niet de trekpleister zou moeten zijn, we zijn absoluut onder de indruk van dit prachtige landschap.

Vervolgens rijden we langs twee blauwe lagunes boordevol felroze flamingo’s. Wat een schitterend kleurenspel, de roodbruine woestijn met daarin een blauwe lagune opgefleurd door de roze flamingo’s.

Wanneer we weer verder rijden zien we een andere jeep stilstaan langs een strook van rotsblokken. Ze hebben hun fruit- en groetenresten daar neergelegd en zo twee vizcachas naar buiten gelokt, dit zijn een soort van chinchilla-achtigen maar groter en hebben iets meer weg van een konijn. Fantastisch om het duo te zien rondhuppelen, zo doen ons zo hard denken aan onze twee overleden chinchilla’s, Chip en Flash.

Alweer een heel eind verder per jeep stoppen we aan knappe rotsformaties. Het is vulkanisch gesteente dat uitgesleten werd door de wind en één van de rotsblokken heeft er de naam “stenen boom” aan over gehouden. Hoewel we nu al de hele dag rondrijden in dit droge woestijnlandschap, wanneer we bovenop de grote rotsblokken klauteren zijn we opnieuw onder de indruk van de pracht van dit droge gebied.

Onze laatste halte voor vanavond en ineens ook onze hele basic slaapplaats is aan de Laguna Colorada, zeer zeker een topper van deze trip. Een prachtige donkerrode lagune die zijn unieke kleur te danken heeft aan de algen. Een gedeelte van deze enorme waterplas is algenvrij en daardoor heel donkerblauw terwijl de randen van het meer spierwit zijn dankzij de mineralen. Het lijkt wel een kleurenpalet dat door een schilder in het midden van de woestijn werd geplaatst. Bovendien zitten er hier opnieuw de felroze flamingo’s die het plaatje compleet maken. We bevinden ons momenteel op zo’n 4.300m hoogte en de wandeling naar de kleine heuvel langsheen het meer voor een perfect uitzicht brengt ons bijna in ademnood. Bovendien staat er een koude, harde wind en moeten we fameuze inspanningen maken op de terugweg naar de lodge.

We weten dat er ons een zware nacht te wachten zal staan, hier in de woestijn kan het gemakkelijk afkoelen tot -10° en ook hier is er geen verwarming. Er is zelfs geen warme douche en de toiletten ruiken verschrikkelijk, back to basics is het motto voor deze avond en nacht.

Terwijl Orlando ons opnieuw een deugddoende, dampende kop koffie voorschotelt met lekkere koekjes slaagt het gezicht van mijn buurman stilaan wit uit. Dave krijgt last van de hoogte en dat resulteert in maag- en darmkrampen, in die mate dat hij zelfs geen eten meer wil vanavond. Het is intussen ook ijskoud geworden nu de zon onder is en alle zes zitten we te rillen rond het kleine tafeltje. Net vanavond krijgen we een fles wijn voorgeschoteld, maar de alcohol krijgt ons niet opgewarmd. We gieten nog een scheut rhum in onze tas thee, iets wat ons gisteren in het zouthostel heel erg smaakte en deed opwarmen, maar ook dat helpt vandaag niet meer. Dave laat onze drinkfles vullen met heet water en kruipt al rond 19u in zijn koude bed, de drinkfles doet deugd en zo warmt hij snel op onder de koude lakens. Niet veel later wanneer we allemaal bijna bevroren zijn volgen we zijn voorbeeld en zo liggen we nog voor 20u opgerold in onze slaapzakken, op zoek naar een warm plekje.

Op onze laatste, ijskoude ochtend vertrekken we nog voor zonsopgang zonder ontbijt. We hebben heel wat kilometers te rijden vandaag en om 5u15 zitten we al in de jeep. Verwarming is er niet en aangezien het zonnetje nog niet op de ramen staat zien we ook in de auto af van de koude. Onze voeten veranderen in ijsklompen en het is aftellen naar de eerste zonnestralen. Op dit vroege uur bezoeken we het geisergebied dat maar liefst op 4.950m ligt. Verschillenden onder ons, Dave is gelukkig alweer de oude, hebben nu last van hoogteziekte en vrijwel bij iedereen resulteert dat in maag- en darmkrampen, we kijken er allen naar uit om terug af te zakken naar lagergelegen gebied.

Het geisergebied wordt alweer een hoogtepunt van deze uitstap.  We bevinden ons in een heel speciaal landschap waar overal dampen uit de grond omhoog komen. Een van de geisers spuit onder hoge druk stoom omhoog, dit gat werd door mensen uitgeboord. Wat verder wandelen we vlak naast de borrelende modderpoelen en over geelgekleurde aarde afkomstig van de sulferdampen. We waren onder de indruk toen we in Nieuw-Zeeland de thermische gebieden bezochten, maar hier staan we er middenin. Je moet uitkijken waar je je voeten zet want overal rondom rond borrelt er modder tot 280°, af en toe spuit dat hoog de lucht in en moet je klaar zijn om opzij te springen.

Na een ijskoude nacht en ochtend kunnen we vervolgens genieten van zalige hotsprings. Het water heeft een heerlijke temperatuur van 30 tot 35° en nog steeds in het prachtige woestijnlandschap laten we ons maar al te graag in het warme water zakken. Hoewel we ons nog steeds op 4.200m bevinden lijkt het of het warme water onze krampen verzacht. Na een half uurtje weken en borrelen is het tijd voor het ontbijt. Grote, dikke stukken cake of een pannenkoek, drinkyoghurt, cornflakes, warme choco, koffie of thee, het lijkt wel of Orlando al het beste voor de laatste dag bewaard heeft en net nu zitten we met een opgezwollen maag. Toch laten we het ons niet aan het hart komen en smullen volop voor we de rest van de dag in de jeep zullen doorbrengen.

Voor we aan de lange terugtocht naar Uyuni beginnen maken we nog een allerlaatste stop aan de Laguna Verde. Alweer een prachtige lagune die zijn groene kleur krijgt wanneer de wind blaast. Bij onze aankomst is de kleur van het water blauw-groen maar wanneer even later een sterke wind komt opzetten zien we de lagune stilaan veranderen in een donkergroene kleur. Achter dit meer rijst de indrukwekkende vulkaan Licancabur de lucht in met een top van 5.930m, deze staat op de grens Bolivië-Chili. Op dit moment staan we op het hoogste punt uit de driedaagse bij 5.000m en tevens op een soort van drielandenpunt. Uiteraard bevinden we ons nog steeds op het prachtige Boliviaanse oppervlak, maar rechts voor ons zien we de Chileense gebergtes en links van ons ligt Argentinië. We geven onze ogen nog een laatste keer de kost, maar dan wordt het echt tijd om te vertrekken. De terugtocht naar Uyuni is heel erg lang en buiten een stop voor een korte lunchpauze brengen we deze laatste dag volledig door in de jeep.

Net voor onze terugkomst in Uyuni bezoeken we nog het treinenkerkhof waar de eerste treinen die in Bolivië werden ingevoerd liggen te roesten. Ze dateren uit de jaren 1830 en zijn van Engelse makelij.

Hoewel we uitgeput zijn na deze vermoeiende driedaagse kijken we er enorm positief op terug. Het was een prachtige trip in een adembenemend mooie omgeving, deze tocht komt vast en zeker binnen op onze tof 5. Bij een bezoek aan Bolivië moet je deze regio gezien hebben, prachtig !

Aangezien we binnen een paar uurtjes op de nachtbus naar La Paz springen willen we snel onze hongerige magen nog vullen. Daarvoor gaan we opnieuw naar Minuteman Pizza, hier aten we ook voor ons vertrek en de pizza hier is om je vingers van af te likken. Een perfecte afsluiter van een perfecte trip door dit prachtige Boliviaanse landschap.