Maryborough, Tin Can Bay en dan verder via de Mary Valley Scenic Drive naar de Glass House Mountains: op ontdekking in het rustigere, minder toeristische Australië.

Maryborough, gelegen aan de Mary River, bestaat sinds 1847 en is één van de oudste steden uit Queensland. Langs de haven van dit stadje kwamen velen zich settelen tussen 1859 en 1901 en om die reden zijn er hier nog vele oude gebouwen terug te vinden.

In het infocenter haalden we onze brochure waarmee we een rondwandeling maakten langs de mooie gerestaureerde gebouwen van de stad.

We begonnen in Richmond Street waar een standbeeld van Mary Poppins op de hoek van de straat staat, naast het geboortehuis van haar auteur. Maryborough is heel trots op P.L. Travers, de vrouw die Mary Poppins bedacht en in dit stadje geboren werd. We wandelden verder langs het Heritage Center naar het postgebouw en het knappe post office hotel dat ook een café is. Het korte bezoek aan dit stadje sloten we af met een wandeling door Queens Park dat aan de Mary River ligt waarna we terugliepen naar de camper via een aantal andere oude, gerestaureerde gebouwen.

In de late namiddag kwamen we toe in Tin Can Bay, een dorpje dat gelegen is aan de Great Sandy Strait en zowel langs links als rechts omgeven is door water. Het werd ons al snel duidelijk dat er in het dorpje echt niks te zien is, gelukkig was het al laat op de middag. De reden waarom we de omweg naar hier maken is het dophin feeding dat elke morgen om 8u gebeurt. We wilden dus zo dicht mogelijk in de buurt logeren zodat we hier op tijd geraken. Deze namiddag wandelen we wat langs de esplanade en door de kleine straten van het dorp. Een hoogtepunt is een dode vleermuis die aan een elektriciteitskabel hangt, zo spannend is het hier dus. We blijven even staan bij een man die zijn drie honden uitlaat, hij heeft maar één been en kan dus niet met zijn dieren rondwandelen. In plaats daarvan heeft hij een tennisraket bij zich en slaat de bal ver weg, de honden lopen er als gekken achterna en brengen het balletje terug tot net voor de voeten van hun baasje. Een goeie oplossing en de beesten genieten van het harde lopen. Hiermee hebben we zowat alles gezien wat er zien is en verstoppen we ons in de camper voor de harde, koude wind.

Met de landkaart en andere brochures zijn we onze volgende dagen aan het plannen wanneer er een man naast ons parkeert en op de deur van de camper klopt. Hij is van de lokale patrouille en spoort wildkampeerders op, hij wil ons waarschuwen dat we niet mogen overnachten op de plek waar we staan om een boete te vermijden. Dat wisten we uiteraard wel, toch vriendelijk van die man om eerst even te informeren. 10km voor dit dorp hadden we een rest area opgemerkt waar geen borden uithangen met verboden kamperen, dus dat werd onze slaapplaats voor vannacht.

Onze wekker hadden we alweer niet nodig om op tijd bij de dolfijnen te geraken, al voor 6u lagen we met onze ogen open. We maakten ons op het gemakje klaar en vertrokken opnieuw richting Tin Can Bay. Daar stonden al een hoop toeristen aan het Barnacles café, de plaats waar de dolfijnen hun visjes komen halen. De eerste was al gearriveerd, een beestje dat al heel wat meegemaakt had. In december vorig jaar werd hij aangevallen door haaien, er werd een stuk uit zijn staartvin gebeten en een groot stuk van de vin op zijn rug werd afgebeten, daar zie je de tanden er nog in staan. Verder is zijn volledige lijf gekrast door de tanden van een andere dolfijn waarmee hij constant in conflict zit, ze vechten over hun territorium.

De mensen van dit café hebben ooit een dolfijn gered die vastzat in netten, sinds dat is het al de derde generatie dolfijnen die naar hier afzakt voor hun dagelijks visje. De dieren zijn nog steeds wild, wat ze hier te eten krijgen is amper een tiende van wat ze dagelijks nodig hebben aan vis.

Tot op kniehoogte mag je bij in het water gaan staan, de dolfijn komt dan vlakbij voorbij gezwommen. Schattig hoe hij zich dan op zijn zij draait en de show lijkt te stelen. Regelmatig zwemt hij terug weg en duikt dan een paar minuten later weer op. Een aantal keren maakt hij een tuimeling, hij heeft een goeie dag vandaag want dat doet hij normaal niet vaak.

Tegen een donatie van een gouden muntje (1 of 2 dollar) mag je hem een visje voeren. Die kans krijg je niet vaak en dat laat ik ook niet aan mij voorbij gaan. Eerst handen ontsmetten en dan krijg je een visje mee. Met 9 andere toeristen ga je in een rij staan in het water, je houdt het visje onder water en dan komt hij het uit je hand opeten. Ik vond het geweldig om zo dicht bij de dolfijn te zijn, Dave vond het allemaal niet zo spannend en vergat bijna een foto te maken toen ik na lang aanschuiven eindelijk in het water stond.

Nog vroeg op de morgen rijden we alweer verder, we zakken verder af richting Brisbane, de echte hoofdstad van Queensland en niet Townsville zoals Dave me een tijdje geleden probeerde wijs te maken.

Vanuit Gympie nemen we de Mary Valley Scenic Route, een bochtige weg door de weilanden met grazende koeien en paarden. In Imbil nemen we de afslag naar de grote dam aan het meer Borumba waar we kort even rondwandelen. Het is eens wat anders om langs het platteland te rijden, heel rustig en de omgeving doet aan thuis denken.

In Maleny gaan we ons douchen op de showgrounds. Daar zijn kampeergronden en profiteren we ervan om een gratis, warme douche te nemen, elke kans die we zien om ons te verfrissen nemen we maar al te graag mee. We weten nooit waar we de komende nacht zullen belanden.

In de namiddag rijden we het indrukwekkende gebied van de Glass House Mountains binnen, alleenstaande rotsen die een overblijfsel zijn van vulkanische activiteit uit het verleden (25-27 miljoen jaar geleden). Omdat het al vrij laat is kunnen we geen al te lange wandelingen maken en houden we het bij twee uitkijkpunten.

Slapen doen we alweer op een rest area, vlak naast de Bruce Highway. We maken het gezellig en drinken een fles witte wijn bij onze kangoeroesteak. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom we de volgende ochtend pas om 7u45 wakker worden !