Litchfield National Park strekt zich uit over 1.500 km² en was gedurende duizenden jaren de thuisbasis van verschillende Aboriginal volkeren.

 Na een ritje van ongeveer twee uur komen we aan een informatiepost van dit park. Op verschillende plekken staan er infopunten opgesteld waarop je ook kan terugvinden welke stukken van het park afgesloten zijn. In deze tijd van het jaar zijn dat er een heel pak, het regenseizoen zorgt voor een aantal gevaren waarvan de krokodillen een belangrijk onderdeel vormen. Zo moeten we enkele toppers zoals de Florence Falls en de Wangi Falls aan ons voorbij laten gaan.

Onderweg naar een eerste halte stoppen we aan de reuzegrote termietenheuvels. Het is ongelofelijk wat voor bergen deze kleine beestjes kunnen neerzetten. De bouw van deze heuvels is zo geregeld dat er het hele jaar door zowat dezelfde temperatuur is binnenin.

Onderweg naar de Tolmer Falls ziet Dave een soort van hagedis naast de rijweg zitten, zo eentje die zijn kraag kan openzetten. De waterval vinden we geweldig, wanneer we er toekomen zorgt de zon voor een regenboog in het neerstortende water. Dat is dan weer een voordeel van het regenseizoen, de waterattracties zijn op hun best. Nadat we de waterval bewonderden rijden we alweer verder naar het startpunt van de Greenant Creek wandeling.

 Wat is het zalig om in dit land over eigen vervoer te beschikken, de parken doorkruis je met de camper en je stopt op de plaatsen die volgens jou de moeite waard zijn. Na elke wandeling spring je in de airco-kabine en zet je je weg verder. Je hebt steeds je hele hebben en houden mee wat volgens ons ook een groot gemak betekent.

De Greenant Creek wandeling is mooi en brengt je door bebost gebied naar boven tot de Tjaetaba Falls. Hier komt een kleine waterval uit in twee pools waar je veilig kan zwemmen (lees: krokodilvrij), waarna een vele grotere waterval helemaal tot beneden stroomt. Er komen donkere wolken aangedreven en omdat we liever droog terug aan de camper geraken blijven we niet te lang pootjebaden. Onderweg terug naar beneden ritselen er voor m’n voeten 2 slangen de bosjes in. Ik sta te bibberen op mijn benen met die jongens in de omgeving, eentje ervan blijft gevaarlijk dicht langs het wandelpad liggen en ik durf hem niet te passeren. Dave zegt ook dat ik maar beter even kan wachten tot ze wat verder weg kruipt, maar zelf gaat hij wel van dichtbij foto’s maken ! Wanneer ze de klik van het fototoestel hoort blijft ze doodstil zitten en heft haar kop op. Ik durf haar pas voorbij te gaan wanneer ze zich nog wat verder in de bosjes gelegd heeft.

We komen net beneden en kunnen nog snel naar de camper lopen wanneer de eerste dikke regendruppels vallen.

Hiermee hebben we dit nationale park gezien, we hadden het ons een beetje anders voorgesteld maar gezien de regen zijn de uitstapmogelijkheden zeer beperkt.

Onderweg naar de uitgang van het park zien we een grote roofvogel overvliegen met een slang in zijn poten. Tegen de tijd dat we de auto gestopt hebben en ons fototoestel in de aanslag is hij alweer vertrokken met zijn prooi.

We rijden vandaag nog zo ver mogelijk in de richting van Kakadu nationaal park waar we morgen van start willen gaan. Eerst gooien we onze benzinetank nog vol, hier wil je liever niet zonder vallen. We checken in op een camping waar we de enige toeristen blijken te zijn, naast ons zijn er enkel de mensen die hier permanent wonen in kleine barakjes of caravans. Op deze plek zien we voor de eerste keer kangoeroe’s, al zitten ze nogal ver van ons verwijderd van het sappige, groene gras te eten.