Port Stephens: na een aantal dagen van grijs regenweer krijgen we vandaag een extra portie zonneschijn en een stralend blauwe hemel.

Om 6u zijn we alweer uit de veren, het belooft een mooie dag te worden vandaag.

We rijden naar Nelson Bay, van daaruit heb je een perfect zicht over de baai van Port Stephens. Deze plaats is immers gekend als zijnde de “dolfijnen hoofdstad van Australië”, zo’n 100 bottlenose doflijnen leven in de haven van Port Stephens en elke ochtend zwemmen zij naar zee.

We starten onze dag met een wandeling langs de stranden, de verrekijker in de hand om op zoek te gaan naar bovenkomende ruggen. Al snel blijkt dat het vergeefse moeite is, door de hevige regen van de afgelopen dagen is het water erg bruin en vervuild en daarin zwemmen dolfijnen niet graag. We hebben er dan toch een mooie ochtendwandeling opzitten.

Na het ontbijt rijden we naar Shoal Bay voor een uitkijkpunt van op Tomaree Head, dit zou één van de knapste uitzichten over de kust zijn uit heel Australië. Het is een fameuze steile klim naar boven maar het zicht is prachtig. Op zo’n zonnige dag als vandaag komen alle kleuren eens zo goed uit, het blauwe zeewater en de witte stranden in een groene omgeving. In de verte zien we zelfs een aantal meren die behoren tot het gebied waar we gisteren met de camper doorreden.

We hebben hier een hele tijd op uitkijk gestaan, in het stukje zee onder ons zwemmen veel haaien. Geen enkele keer zagen we een vin boven water komen, we zagen enkel een aantal grote vissen zwemmen.

In de regio waar we vandaag rondrijden wonen veel koala’s, dat is te merken aan het aantal verkeersborden die wijzen op de aanwezigheid van deze dieren en aanmanen tot voorzichtigheid.

Zo ook onderweg naar Anna Bay passeren we verschillende borden, benieuwd of we ze vandaag te zien gaan krijgen.

In Anna Bay bevinden zich de grootst bewegende zandduinen van het zuidelijk halfrond. In het centrum kopen we een pie als lunch en die smullen we op met zicht op deze magnifieke duinen. Op dat moment komen er een hoop Koreanen teruggewandeld richting de parking en ze vinden ons een geweldige attractie. Twee blanken die een taartje eten aan een picknicktafel, dat moeten ze op de foto hebben. Voor er geen ontsnappen meer aan is wandelen we naar de duinen, een gigantische witte massa die naast de zee ligt, zalig om op je blote voeten in rond te lopen. We maken hier een goeie wandeling en klimmen meermaals omhoog over de heuvels, het is wel uitkijken voor de 4x4 bussen die hier rondrijden op “zandsafari”.

Voor we op zoek gaan naar koala’s rijden we naar Soldiers Point. Deze regio is bekend om zijn oesters en we hebben de dagen afgeteld om daarvan te kunnen smullen. We rijden naar Holberts Oyster Farm en we zijn niet de enigen, die winkel hier heeft goed te doen. We bestellen 12 oesters puur natuur en 12 stuks met gerookte ham en een tomatensausje,mmm. Uit onze ijskast halen we een flesje witte wijn, zoals in de meeste gevallen telt hier ook het byo-principe (bring your own). Om alcohol te mogen serveren in dit land heb je een speciale licentie nodig en meestal zijn het enkel de pubs die dat hebben. In veel restaurants of andere eetgelegenheden geldt dus de byo-regel, vaak wordt er dan wel iets aangerekend voor het ontkurken van je fles.

Zalig genieten is dit, superzachte oesters die puur natuur nog het beste smaken en dat met zicht op de baai.

Onze dag eindigen we in de Lemon Tree Passage, een wijk waar veel koala’s zouden wonen. Terwijl we rondrijden en zoeken houd ik de laptop op de schoot om te zien of we ergens in de woonwijk draadloos internet kunnen aftappen en dat lukt deze keer wonderwel. Omdat we een dringende mail moeten nakijken komt dat goed uit, zo besparen we ons de kost en moeite om naar een internetcafé te gaan.

Na het nodige e-mailverkeer parkeren we de camper en gaan op wandeling in het koala reservaat. In volle spanning beginnen we de tocht langs de haven, aangezien er hier redelijk wat koala’s wonen moeten we er toch minstens één kunnen vinden. Niet dus !!

We kwamen hier speciaal naartoe op het einde van onze dag, tegen zonsondergang worden deze nachtdieren actief en zouden ze gemakkelijker te zien zijn. Maar hoe traag we ook stappen en hoelang we ook omhoog staan te kijken naar de toppen van de bomen, we zien niets. Het wordt snel donker en dan heeft het al helemaal geen zin meer om te blijven zoeken, je enige kans is dan een actieve koala die op zoek gaat naar lekkere eucalyptus. Alweer erg teleurgesteld wandelen we terug, als we ze zelfs hier niet vinden waar dan wel??

Op de terugweg naar onze slaapplaats van afgelopen nacht slagen we erin om nog maar eens verloren te rijden. Dat is inmiddels ook een traditie geworden, maar we zullen het steken op de schuld van de Australiërs die er niet echt goed in zijn om duidelijke wegwijzers te plaatsen.

Overal vind je verkeersborden met hopen, maar diegene die een richting moeten aanwijzen mankeren vaak of staan vlak aan de straat waar je moet indraaien. Het gevolg daarvan is dat je de straat voorbij bent want tegen dat je goed en wel hebt kunnen lezen wat er op de pijl stond ben je er al gepasseerd.