We vervolgen onze weg richting Port Macquarie voor een bezoek aan het koalahospitaal, de dag erna volgen we de Lakes Way door het Myall Lakes National Park.

We worden ’s morgens wakker in de regen en maken ons op het gemak klaar, het heeft geen zin om een hele dag in de regen te gaan lopen.

Onderweg naar Port Macquarie stoppen we bij Fredo Pies, hier worden dagelijks minstens 50 verschillende pies aangeboden en dat moeten we proberen. Dave kiest één met beef en mushrooms, ik proef er één met kip, groentjes en curry. We lieten het ons heerlijk smaken, een lekkere krokante bladerdeeg met een hartige vulling. Als ontbijt kan je hier ook zoete pies krijgen, dat houden we voor een volgende keer.

Wanneer we Port binnenrijden regent het nog steeds, gelukkig hebben we voor vandaag niet al teveel gepland. Eerst gaan we inkopen doen want morgen is het een feestdag, Anzac Day ter herinnering van de oorlogsslachtoffers, en dan zijn de winkels gesloten.

Daarna wandelen we langs de kustlijn van het stadje waar toeristen de voorbije 10 jaar de rotsen van de golfbreker veelkleurig beschilderden. De zee staat wild en hoge golven slagen in op de golfbreker, nietsvermoedende toeristen die vooraan op de pier staan krijgen ongewild een zoute douche.

De reden waarom we naar Port Macquarie afzakten is een bezoek aan het koalahospitaal. Het centrum wordt opengehouden door vrijwilligers en is belangrijk voor het behoud van de koala’s.

Gewonde dieren worden met een ambulance opgehaald en hier verzorgd, nadien worden ze terug vrijgelaten als hun toestand dat toelaat. De voornaamste slachtoffertjes zijn diegenen die aangereden worden door auto’s of koala’s die in een bosbrand terechtgekomen zijn. Elk dier heeft een eigen buitenverblijf waar ze worden opgevolgd en waar ze dagelijks een voedingssupplement krijgen.

Op het moment dat wij het hospitaal bezoeken gaat er net een rondleiding beginnen, één van de vrijwilligers geeft uitleg over de werking van dit centrum en wandelt met ons langs de verschillende koalaverblijven. Over elk dier wordt er uitleg gegeven: hoe is het er gekomen, de huidige toestand, zullen ze terug vrijgelaten worden… Een erg interessante toer en bovendien worden de koala’s op dat moment net gevoederd. Het doet ons denken aan onze chinchilla’s, deze dieren krijgen ook een soort melksubstantie dat met een spuitje gevoerd wordt net zoals wij deden bij Chip en Flash.

We overnachten op een rest area langs de autostrade en doen er geen oog toe. De hele nacht klettert de regen op het dak van onze camper en dat maakt nogal een lawaai. Aangezien we amper op 2m van de autosnelweg geparkeerd staan vlammen de vrachtwagens de hele nacht naast onze hoofden voorbij en door hun lichten wordt binnenin alles verlicht.

’s Ochtends valt de regen nog steeds met bakken uit de lucht, hoelang gaat dat nog duren? Onderweg zien we het ene weiland na het andere volledig blank staan en vele rivieren zijn buiten hun oevers getreden. De koeien hebben amper nog een vierkante meter waar ze niet tot hun knieën in het water moeten staan, een triestig zicht.

Vandaag verlaten we de snelweg en volgen tourist drive nummer 6, de Lakes Way die langs een aantal nationale parken loopt waaronder dat van Myall Lakes. In Forster zit een pelikaan aan het haventje, het is een gewillig fotomodel. Zelfs wanneer ik dichtbij kom voor een foto blijft hij rustig zitten en in de lens kijken.

We rijden naar Cape Hawke voor een uitzicht over de omgeving die uit kilometers lange kuststroken bestaan en achter ons zien we het overstroomde binnenland. Door de aanhoudende regen zijn de zichten nogal grijs, toch is het de moeite waard om de trappen naar dit punt te beklimmen. Terug in de auto voelt Dave iets prikken aan zijn enkel en voelt er iets glibberig. We zetten ons aan de kant, blijkt dat hij een bloedzuiger mee heeft. De gemakkelijkste manier om van zo’n zuiger af te geraken is door er een warme aansteker tegen te houden, dan krimpt het beestje ineen en laat zich vallen.

Een volgende halte is Elisabeth Beach, een mooi strand dat nog magnifieker moet zijn bij zonnig weer. Daarna passeren we Smiths Lake, één van de vele grote meren uit deze streek.

Vervolgens nemen we de afslag naar Seal Rocks waar er tientallen surfers de golven trotseren. Door dit regenweer is het voor hen waarschijnlijk eens zo plezant om in de reuzengolven te spelen. De wandeling naar Sugarloaf Point aan de vuurtoren is afgesloten wegens werken en daarvoor waren we nu net naar hier gekomen. Of het nu mag of niet, we gaan toch even een kijkje nemen en komen op een mooi strand terecht. Onderaan de duinen, langs de kustlijn loopt een dingo, Dave had zijn voetafdrukken al opgemerkt en stond op de uitkijk.

We besluiten ook nog even het Wallingat Nationaal Park in te rijden voor een uitzicht over één van de andere grote meren in de buurt, Wallis Lake.

Net wanneer de weg overgaat van asfalt naar grind zien we een groot stuk onder water staan. Langs de andere kant komt er een jeep doorgereden en die gaat al behoorlijk diep, dat lijkt ons niets voor onze Joss. De jonge aussie’s stoppen en vragen ons waar we naartoe willen, volgens hen is het goed te doen om erdoor te rijden. We vertouwen op hun ervaring en Dave rijdt onze Joss door het diepe water, het werd toch even spannend op het einde wanneer we het water tot boven onze motorkap zagen opspatten. Onze nummerplaat staat helemaal krom door de kracht van het water dat eronder stroomde, dat moeten straks gefixt worden.

We rijden een dikke 10km verder over de grindweg en net wanneer we aan de afslag voor de lookout komen staat er alweer een fameus stuk onder water. Deze keer is het niet zomaar een overstroming, het lijkt wel een rivier waar we door zouden moeten rijden. Zo moedig zijn we net niet, zelfs een 4x4 zou hier waarschijnlijk niet doorkomen zonder water binnen te krijgen.

In achteruit dan maar en de hele weg terug. In tussentijd is het alweer hevig gaan regenen en we hebben schrik dat het waterpeil op het overstroomde stuk nog gestegen is. We staan te twijfelen of we erdoor durven rijden wanneer er een ranger komt aangereden in zijn jeep. Hij verklaart ons voor zot dat we in zo’n weer gedurfd hebben om erdoor te rijden, die kent onze Joss niet zeker?! De ranger rijdt ons voor en wacht aan de overkant om te zien of we erdoor geraken. Met een bibberend hartje zet Dave zich in eerste, gelukkig komen we er ook deze keer door zonder kleerscheuren.

We hopen toch nog iets van de meren te zien te krijgen, maar die hoop moeten we al snel weer laten varen. We willen de afslag naar het grote Myall meer nemen maar daar staat een jeep stil vlak voor alweer een fameuze overstroming. De man trekt zijn zwembroek aan en gaat kijken hoe diep het water staat. Wanneer we hem tot aan zijn knieën in het water zien verdwijnen weten we dat het tijd is om verder te rijden. We hebben vandaag al genoeg risico’s genomen.

Buiten een aantal korte stops was het vandaag vooral sightseeing vanuit de auto, met het regenweer was dat eigenlijk niet eens zo erg.