Voordat we doorreizen naar onze definitieve eindhalte in Australië genieten we van stralend herfstweer langs de kust.

Nu we de wombats en de kangoeroes achter ons hebben gelaten rijden we naar Jervis Bay. Hier ligt Hyams Beach wat officieel één van de witste zandstranden heeft ter wereld, dat moeten we even checken. Er staat een fris windje maar de zon schijnt heerlijk warm op je gezicht, een strandwandeling is zalig met dit weer.

Hyams Beach is niet zo heel lang, maar het is er inderdaad mooi. We zouden niet durven zeggen dat dit één van de knapste stranden is die we al gezien hebben, maar wit was het er in elk geval.

De volgende dag rijden we naar Kiama, een dorpje dat bekend is om zijn blowhole. Onder de vuurtoren ligt een grote rotsformatie met in het midden een fameus gat. Door dit gat spuit het water metershoog de lucht in, bij grote golven kan dit tot 60m zijn. We stonden al een tijdje naar beneden te kijken in het gat, wachtend tot er iets zou gebeuren. Dan zagen we het gat bijna zwart kleuren waarop een geweldig lawaai volgde en het water uit het gat omhoog kwam gespoten. Ik stond klaar met het fototoestel, wachtend op het juiste moment en schrok door het helse lawaai. Knap om gezien te hebben, al was de fontein niet spectaculair hoog.

In Kiama is er een rockpool, een zwembad in zee dat afgebakend is door rotsblokken. Omdat het ook vandaag zo’n mooi herfstweer was hadden we zin in een duik. We trokken ons zwemgerief aan en waren klaar voor een verfrissende duik, dat laatste mag je wel erg letterlijk nemen.

Dave ging als eerste, het water bleek zo koud te zijn dat het niet menselijk was om er ineens in te duiken. Je zou nog een hartaanval krijgen, zo ijskoud was het. Eens we in het water zaten begonnen onze lichamen te tintellen en zelfs te prikkelen van de koude. Je moest echt doorzwemmen om niet onderkoeld te geraken, Dave hield het na een paar minuten voor bekeken. Ik begon wat op temperatuur te komen en trok nog een aantal banen. Achteraf deed het zelfs deugd om uit het ijskoude water te komen, de buitentemperatuur voelde plots veel warmer aan dan daarstraks.

Na onze frisse duik namen we een douche, op veel plaatsen langs het strand waar je kan zwemmen zijn er ook publieke toiletten en douches. Dat komt heel goed uit voor ons, zo vinden we regelmatig een plek om ons gratis op te frissen. Dave zat al op mij te wachten, hij vernam in tussentijd dat de Kiama Icecubes hier wekelijks komen zwemmen. Die naam hebben zij niet voor niets, dat hebben we intussen zelf ondervonden.

In de namiddag reden we van het ene strand naar het andere waaronder Bombo Beach. Daar wandelden we naar Bombo Headland van waar je een mooi zicht hebt over de kustlijn. Het is onvoorstelbaar hoever je van hieruit kan kijken, overal niets dan zee. Hier staan ook knappe rotsformaties, het lijken wel rechte muren die neergezet zijn.

Onze laatste stop van de dag was bij Cathedral Rocks, eveneens een speciale rotsformatie in zee. Vandaag was een geweldige dag, ideaal om langs het strand te lopen en van de laatste zonnestralen te genieten.

Via de Grand Pacific Drive legden we de laatste kilometers af naar Sydney. Deze route is ongelofelijk mooi ! Je rijdt de hele tijd naast de South Pacific Ocean, langs hoge rotswanden en over bochtige wegen. Het uitzicht is onvergetelijk, het groene binnenland langs de ene kant, de eindeloze blauwe oceaan langs de andere kant.

We stopten aan de Sea Cliff Brigde voor een wandeling. Deze brug is 1,7km en gaat in een boog over de kustlijn, beneden ons in het water zagen we een enorme school vissen zwemmen.

Daarnaast hielden we nog op verschillende plaatsen halt voor een strandwandeling, er zijn hier zoveel mooie, kleine zandstranden. Op het einde van dit traject kom je aan Bald Hill waar je nog een laatste uitstekend zicht hebt over de kustlijn met zijn witte stranden en water in alle mogelijke blauwschakeringen.

Deze trip was een mooie afsluiter van onze reis door Australië, nu beginnen we aan onze allerlaatste kilometers tot Sydney.