Ushuaia: we zijn er geraakt en zullen ons de moeite absoluut niet beklagen, wat een indrukwekkende omgeving.

Op onze eerste dag in “el fin del mundo” slapen we wat langer uit na de vermoeiende busritten van de afgelopen twee dagen. Wanneer we rond de middag buitenstappen zien we een stralend blauwe hemel met slechts hier en daar een aantal wolken. Met zo’n mooi weer willen we geen tijd verspillen en ten volle profiteren van een zonnige winterdag. We nemen de taxi richting de Martialgletsjer en kopen ons daar een ticket voor de stoeltjeslift. In dit winterseizoen zijn het vooral skiërs die de lift nemen en daarna langs een rechte skipiste weer afdalen, maar doordat het ook hier weinig gesneeuwd heeft kan je de ski’s en snowboards horen knarsen op het ijs.

Eens boven wandelen we verder door een prachtig sneeuwlandschap naar de gletsjer al is deze dan weer niet zichtbaar door het sneeuwtapijt dat hem bedekt. Al is het niet de bedoeling om de gletsjer te beklimmen, hoe hoger je wandelt, des te beter het uitzicht dus besluiten we toch nog een flink stuk omhoog te gaan. Daarbij zakken we diep weg in de sneeuw en zitten onze schoenen binnen de kortste keren vol ijs, maar het uitzicht is spectaculair. De omliggende, besneeuwde bergen zijn enorm knap en het zicht over het Beaglekanaal is prachtig. De zon schittert in het stille water en geeft het een speciale glans. Op het moment dat we ons omdraaien om terug naar beneden te wandelen valt het ons pas op hoe steil we omhoog geklommen zijn, gelukkig is het pak sneeuw hier wel heel dik en zal het dus niet pijn doen moesten we vallen. De beste manier om naar beneden te geraken is lopen, dat is eigenlijk best plezant wanneer je zo diep wegzakt in de sneeuw maar verraderlijk om voorover te vallen als je been diep wegzakt.

Na deze eerste indrukwekkende beklimming en uitzichten over de omgeving van Ushuaia wandelen we wat rond in het stadje. Vele gebouwen zien er oud en versleten uit, maar er hangt toch een plezant vakantiesfeertje. Veel mensen reizen hier naartoe om te skiën, het is hier enorm toeristisch en dat merk je aan het aantal restaurantjes en souvenirwinkeltjes. Het is ook gezellig wandelen aan het Beaglekanaal, langs het water heb je een goed zicht over het stadje met daarachter de enorme, besneeuwde pieken.

De volgende dag maken we een daguitstap naar het Parque Nacional Tierra Del Fuego. We staan vroeg op en maken onze lunch klaar, we willen de eerste bus halen. Om iets voor 9u staan we als eersten te wachten aan de bushalte, geen wonder dat er niemand anders te bespeuren valt want de eerste bus vertrekt pas om 10u. Dat hadden we dus alweer verkeerd begrepen, maar zo hebben we de tijd om langs het infocenter van het park te wandelen en gaan we nog een koffie drinken bij Tante Sara terwijl we de verschillende wandelingen bekijken.

De bus rijdt 45min om de afstand van amper 12km te overbruggen naar het park, dat komt door de ijzel en sneeuw op de rijweg. Zo is het uiteindelijk al 11u voor we aan onze wandeling kunnen beginnen.

We kiezen voor de 6 korte wandelingen aan Lapataia Bay, goed voor 10km. De omgeving doet onze monden opvallen, het is hier bijzonder mooi ! Tot zover we kunnen zien ligt er overal sneeuw, tussen de bosjes en op de takken van de bomen. In de verte liggen hoge bergen waarvan meestal enkel de toppen besneeuwd zijn. We wandelen langs bevroren riviertjes en meren en zien overal pootafdrukken van dieren in de sneeuw. Het Lapataia meer is heel erg groot en komt uit in het Beaglekanaal, maar zelfs op zo’n oppervlakte zijn de stukken langs de kant bevroren. We horen het smeltende ijs kraken en houden onze ogen wijd open voor de bevers die hier wonen.

Het wandelen gaat heel erg moeizaam omdat de wandelpaden volledig bevroren zijn, het gevaar om onderuit te gaan is groot en dat ervaar ik al na 20min. Ik schuif uit en kom met een fameuze bonk op de ijzige ondergrond terecht, hoe vaak gaat dat vandaag nog gebeuren.

Na ongeveer 3u hebben we eindelijk de 6 wandelingen afgrond en gaan op weg naar Lake Roca voor een laatste tocht van deze dag. Daarvoor moeten we een groot stuk over de gewone rijbaan wandelen, maar ook deze is bedekt met een dikke ijslaag. We vragen ons af hoe de auto’s hier kunnen rondrijden zonder ongevallen, nadien merken we dat ze spijkerbanden gebruiken.

We komen aan een helling en hebben de grootste moeite om boven te geraken, daarnet zagen we al een andere man onderuit schuiven die naar beneden wandelde. We zijn bijna boven wanneer ik alweer onderuit ga en ik slaag er maar niet in om terug recht te geraken. Het is hier zo glad en ik mag geen voet verzetten of schuif alweer weg. Nadat ik drie keer tegen de grond ben gegaan en uiteindelijk een stukje op handen en knieën verder ben gekropen geraak ik toch boven.

Na een weg met prachtige uitzichten over de omgeving van het nationale park bereiken we Lake Roca. Het water is enorm wild en hoge golven slaan in op het zandstrand, dat is heel wat anders dan de meren die we vanochtend zagen en volledig windstil waren.

De ijzige wind slaat ons om de oren en we wandelen verder door het bos. We zijn blij dat we deze ochtend gestart zijn aan het Lapataia meer want hier is veel minder te zien en ligt er bovendien bijna geen sneeuw. Het bos waar we nu wandelen lijkt op eender welk bos uit ons Belgenlandje en de landschappen zijn veel minder spectaculair dan vanochtend. We brengen hier ons laatste uurtje door en zien dat we op tijd zijn om de laatste bus terug te nemen naar Ushuaia.

Het was een vermoeiende wandeldag doordat we ons constant moesten concentreren op de wandelpaden, onze spieren gespannen moesten houden om niet onderuit te gaan en de hele tijd moesten bijsturen wanneer we van de weg schoven. De landschappen die we hiervoor in ruil kregen waren adembenemend mooi en de inspanningen meer dan waard.

Een volgende uitstap is een boottrip op het Beaglekanaal. We kiezen voor een simpele, kleine boot en zijn maar met zes terwijl de grote catamarans met tientallen passagiers uitvaren. Van zodra we de haven van Ushuaia verlaten zijn we omgeven door zeehonden. Ze komen vaak achter de boot gezwommen en lijken zich geweldig te amuseren op de golven die we achterlaten. Voor de eerste keer zien we ook zeehonden springen in het water, voordien zagen we ze enkel rollen en tollen. We varen tot aan de vuurtoren, het teken voor de schippers dat ze Ushuaia binnenvaren, en zien er verschillende aalscholvers. Van op het water hebben we een perfect zicht over de omgeving rondom Ushuaia, dit is toch echt een aparte wereld. Jammer dat de wolken de bergtoppen verstoppen, maar zo nu en dan komt de zon piepen waardoor de sneeuw reflecteert in het heldere, blauwe water van het kanaal.

We stoppen nog aan een eilandje dat bewoond wordt door zeehonden en zeeleeuwen en krijgen een heus concert te horen. De jongen roepen naar hun moeders die op hun beurt de schreeuw van hun puppies beantwoorden met een schraal keelgeluid. Al hebben we de laatste maanden al heel wat zeehonden gezien, het blijft toch elke keer weer speciaal. In de kajuit warmen we op met een warme choco of koffie met een stukje cake waarna we van boord gaan voor een wandeling op één van de eilandjes in het kanaal. Hier woonden de oorspronkelijke Patagonië-bewoners, de Yámana, waarvan je de sporen nog kan waarnemen. Grote kuilen wijzen op de aanwezigheid van tenten waarin dit volk woonde, ze leefden van vis en schaaldieren. De schelpen van de kilo’s mosselen die ze verorberden gooiden ze buiten hun tenten en om die reden is het eiland bezaaid met ware “mosselschelpenheuvels”. We wandelen naar de top van het eilandje en genieten van een prachtige omgeving terwijl de zon stilaan begint onder te gaan. Eigenlijk lijkt het alsof de zon nooit helemaal opkomt hier. Pas vanaf 9u30 ’s morgens begint het iets of wat licht te worden waarna de zon amper boven de hoge bergtoppen uitkomt en rond 16u30 al terug begint te zakken.

We varen stilaan terug richting de haven van Ushuaia en stoppen onderweg opnieuw aan een eilandje waar zeehonden wonen. Dat zat overvol met honderden aalscholvers en vanuit verschillende kanten kwamen de zeehonden teruggezwommen om zich klaar te maken voor de nacht. Het lawaai was nog tien keer erger dan daarstraks met een oorverdovend geschreeuw van de vogels en het gebrul van de zeehonden. Op de terugtocht zien we zelfs 3 pinguïns zwemmen, heel bijzonder voor deze tijd van het jaar wanneer ze normaal gezien allemaal gemigreerd zijn naar andere oorden.

Op onze laatste dag boeken we een tripje waartoe je anders niet vaak de gelegenheid krijgt, een tocht op de slee met de husky’s. We starten ’s morgensvroeg en rijden naar één van de wintercenters. Ook hier ligt er alweer niet zo heel veel sneeuw, dus krijgen we eerst een iets of wat andere versie van een wandeling met sneeuwschoenen. In plaats van de oude tennisraketten krijgen we moderne “racketshoes” met daaronder ijzeren pinnen zoals bij stijgijzers. Die dingen maken veel lawaai wanneer je ermee over het ijs moet wandelen en knarsen de hele tijd. Al ligt er eigenlijk niet genoeg sneeuw om met dergelijke dingen onder je voeten te lopen, het gaat hem maar om de ervaring.

We lopen door een witte vallei in de richting van de bossen en klimmen daar omhoog voor een zicht over de omgeving. Alweer niets dan besneeuwde bergen en knappe vergezichten. Je zou bijna denken dat het intussen saai begint te worden om telkens opnieuw in een wit sneeuwlandschap te vertoeven, maar het blijft prachtig ! We wandelen naar een bevroren waterval waarbij je achter de ijslaag nog een stroom water naar beneden ziet komen. Na een paar uur op de sneeuwschoenen te hebben gewandeld keren we terug naar een nagemaakt houthakkershuisje voor een koekje en een warm drankje en zien onderweg de schade die werd toegebracht door de bevers. Zij zijn vroeger in het land binnengebracht vanuit Canada en een ware plaag geworden. Zo erg zelfs dat de overheid subsidies geeft voor het afschieten van de beestjes. Grote, dikke bomen worden onderaan afgeknabbeld zodat ze hun tanden kunnen afslijten en de kleinere bomen moeten eraan geloven voor het bouwen van hun dammen.

In plaats van terug te wandelen naar het beginpunt worden we opgehaald door de husky’s met de sleeën. In elke slee zitten drie personen plus de bestuurder en deze worden voortgetrokken door 5 of 6 honden. Het is een plezante ervaring al krast de slee de hele rit vooruit doordat er weinig sneeuw ligt en de ondergrond volledig bevroren is. De honden zijn speels en draaien verschillende keren de verkeerde weg op. Dan moeten ze weer teruggehaald worden door hun begeleiders en rollebollen in het beetje sneeuw alvorens de slee opnieuw in gang gezet wordt. Waar het kan halen ze hoge snelheden en razen we door de witte vallei, maar op punten waar we bergop moeten komt zowat elke slee vast te zitten. Ook dit was alweer een korte, maar plezante ervaring.

Na de afgelopen vermoeiende dagen brengen we onze laatste avond rustig door in de hostel. Hier hebben we 5 dagen aan een stuk met plezier gelogeerd. Het is er zalig warm, in onze kamer is het zelfs zo heet dat een t-shirt je doet zweten. We hadden draadloos internet op de kamer en kabeltv, na een koude dag in het prachtige Ushuaia kwamen we hier maar al te graag uitrusten.