Ushuaia: “el fin del mundo”, het klinkt geweldig maar je moet er iets voor over hebben om tot het einde van de wereld te geraken. Een korte samenvatting van onze perikelen om er te geraken.

Met de nachtbus vertrekken we vanuit Puerto Madryn naar Rio Gallegos, dit is een verplichte tussenstop wanneer je naar Ushuaia wil geraken want er zijn geen rechtstreekse bussen. Het landschap onderweg is niet bepaald spannend, we rijden door het steppegebied met niets dan lage bosjes en struikjes. We zien opnieuw de guanaco’s en hopen schapen.

Bij de eerste stop in Trelew moet iedereen uit de bus zodat deze gepoetst kan worden, niet slecht want zo kunnen we in alle properheid de rest van de lange trip afleggen. Trelew oogt heel armzalig, er zijn veel krotten, barakken en huisjes die op bunkers lijken. Maar wanneer we de stad langs de andere kant weer verlaten komen we langs de chique villawijk, wat een verschil met daarnet. Ook hier is weer enkel de hoofdweg geasfalteerd en zijn er verder enkel zandwegen die het dorp nog een armzaliger karakter geven.

Eens de late avond aanbreekt is er al veel volk afgestapt en zijn er veel zitjes vrij. Zo kunnen we elk twee zetels inpalmen en alsnog redelijk goed rusten, al is deze bus minder comfortabel dan de vorige die we namen omdat er een pak minder beenruimte is.

Tegen de ochtend, we zouden stilaan moeten toekomen in Rio Gallegos, blijkt dat de bus hopeloos veel vertraging heeft opgelopen doordat er een weg afgesloten werd door ijzel. Op zich geen probleem, maar we regelden reeds een aansluitend busticket naar Ushuaia en die bus zouden we nu zeker missen. Na 19u20 bussen, maar liefst 4u30 later dan gepland komen we eindelijk toe in Rio Gallegos en aangezien er slechts 1 bus per dag naar Ushuaia vertrekt komen we hier gegarandeerd vast te zitten. Aan het loket van Marga, de maatschappij voor Ushuaia, leggen we uit dat we de bus misten en vragen voor een terugbetaling of overboeking. Het antwoord op beide vragen: nee ! We krijgen niets terugbetaald aangezien de vorige bus te laat was wegens weeromstandigheden onderweg en overboeken doen ze gewoon niet. Zomaar even 32 euro per persoon die we kwijtspelen, we kunnen er alles behalve mee lachen. Via het tourist info in het busstation probeer ik hulp in te schakelen, maar zij geraken ook niet verder dan de mededeling dat de maatschappijen niet bereid zijn tot terugbetaling over te gaan (niet diegene die te laat was, niet diegene die ons het ticket verkocht in Puerto Madryn en niet diegene die ons naar Ushuaia zou brengen). Er zit dus niets anders op dan een nieuw ticket te kopen en een slaapplaats te gaan zoeken voor vannacht. Blijkt dat er toch nog een andere maatschappij de tocht naar Ushuaia maakt en dus boeken we een ticket via hen. We zoeken het dichtstbijzijnde hostel op en zijn er blijkbaar niet de enige gestrande toeristen.

Een koppel dat vannacht al uitstapte maar op die plek geen slaapplaats vond kocht onmiddellijk een ander busticket en bereikte Rio Gallegos zelfs nog voor ons ! Hoe het mogelijk is weten we niet, maar we geloven alleszins niet meer dat de vertraging van onze bus enkel en alleen aan de ijzel te wijten was. Maar begin dat maar eens te bewijzen als toerist, we hadden geen zin meer om in dit voorval nog meer energie te steken en lieten het voor wat het was. Al vinden we het nog steeds heel jammer van het weggesmeten geld !

Rio Gallegos is niet meteen de plezantste stad om te stranden, er is niets te zien buiten industrie. We installeren ons in een hospedaje (bij mensen die een paar kamers verhuren) en in de loop van de avond loopt het er vol met gestrande toeristen. Één voor één misten ze de aansluiting naar Ushuaia en zoeken een overnachtingplaats zo dicht mogelijk bij de busterminal. We halen opnieuw boodschappen voor morgen aangezien er ons dan weer een lange busrit te wachten staat en gebruiken de rest van de namiddag om te werken voor de website. ’s Avonds verzamelen alle toeristen in de eetruimte en het wordt er best gezellig. Iedereen bestudeert zijn plannen voor de komende dagen en er wordt heel wat overlegd over wat de beste reisroute is en wie waar naartoe gaat reizen.

Op onze laptop laten we een aantal foto’s en filmpjes zien van de afgelopen maanden en al snel draait het uit in een ware dia-avond. Iedereen vindt het blijkbaar heel erg spannend en leuk om te zien waar wij overal al gezeten hebben, uiteindelijk is het al nacht wanneer we in onze bedden kruipen.

Ushuaia ligt op Argentijns grondgebied, maar om er te geraken vanuit Argentinië moet je eerst Chileens grondgebied doorkruisen. Hou je paspoort dus maar al klaar, het wordt een in- en uitgestempel vandaag. Na een paar uur komen we aan de Argentijnse immigratie en worden we uitgestempeld, tegelijkertijd wordt de bus en vooral de koffers doorzocht met speurhonden. Kort daarna volgt de stempel van de Chileense immigratie om het land binnen te komen en dat gaat ook vlot. Vooraleer we Chili opnieuw verlaten moeten we de Straat van Magellan oversteken per ferry, een kort tochtje waarbij we een zeer frisse neus kunnen halen en een mooi zicht hebben over de omgeving. Ook het verlaten van Chileens grondgebied verloopt heel erg vlot, maar de Argentijnen liggen dwars bij het opnieuw binnenkomen van het land. Nadat vanochtend de bus doorzocht werd door de honden werden de koffers verzegeld, maar toch vinden ze het nodig om de koffers opnieuw te openen en alle bagage te doorzoeken. Iedereen moet zijn bagage bovenhalen en in een lange rij aanschuiven voor controle. Bij sommige mensen doet de douane echt heel lastig en wil elk hoekje en kantje controleren, geen probleem maar dat zouden ze dan toch bij iedereen zo moeten doen. Velen, waaronder ook wij, moeten gewoon onze rugzakken openmaken waarop ze amper kijken wat erin zit en je alweer verder sturen. Controle noemen ze dat… Of je doet het consequent, of je doet het niet want dat zorgt enkel voor lange wachtrijen en vertraging.

De bus hangt intussen bomvol slijk van door de smeltende sneeuw te rijden. Terwijl we binnen stonden aan te schuiven keken we toe hoe verschillende mensen onder het slijk kwamen te zitten door hun bagage uit de koffers te halen. Het is een lachwekkend zicht hoe sommigen volhangen, tot ik in mijn haar voel en een dikke pap voel zitten. Ook de kap van mijn jas hangt blijkbaar goed vol, het slijk zit echt overal.

In Rio Grande moeten we van bus wisselen, daarna gaat de laatste rechte lijn in naar Ushuaia. Althans, dat dachten we toch… Om 18u30, we zijn nu 10u onderweg, krijgen we een lekke band. De chauffeur en zijn collega trekken hun overalls aan en beginnen aan het sleutelwerk, na bijna 2u en oneindig gerinkel van sleutels wordt het duidelijk dat er geen beweging inzit. Één van de bouten wil niet loskomen en het ziet er niet naar uit dat we hier snel zullen weggeraken. Via de radio wordt er een andere bus opgeroepen en tijdens het wachten worden er boterhammetjes met kaas en hesp geleverd en krijgen we een fruitsapje.

Na bijna 3u panne komt de andere bus eraan gereden en de rijweg is intussen zo glad dat we in plaats van uit de bus moeten stappen eruit moeten glijden en hopen dat je recht op je benen blijft staan. We laden onze bagage over en proberen zonder vallen tot bij de andere bus te geraken die dan nog eens dezelfde bus blijkt te zijn waarmee we deze ochtend tot in Rio Grande waren gekomen.

Om 1u ’s nachts komen we uiteindelijk toe in Ushuaia en daarmee zijn we in totaal 16u30 onderweg geweest. Hoeveel pech kan je hebben. Gelukkig bleef iedereen vrij kalm en werd er niet gezeurd en gejammerd over het feit dat we zoveel vertraging opliepen.

We zijn in elk geval blij dat we na 2 dagen van urenlang bussen uiteindelijk toch tot “el fin del mundo” geraakt zijn.