Puerto Iguazu: woorden schieten tekort om ons onvergetelijk bezoek aan de Iguazu falls te beschrijven.

Alweer een goeie 18uur zitten we op de bus voor we toekomen in het uiterste puntje van de provincie Misiones. De comfortabele bussen in Argentinië maken het reizen heel erg aangenaam, Dave zijn kloppende arm daarentegen zorgt voor een grotere last. Al 5 dagen klopt zijn linkerbovenarm bijna constant en zie je de spieren samentrekken, gek wordt hij ervan. Een paar keer probeerde ik zijn arm lost te masseren of er eens goed op te kloppen, maar niets helpt. Dan maar wachten tot het vanzelf weer overgaat.

Deze keer boekten we een “cama” bus en deze is toch heel wat comfortabeler dan de semi-cama die we voordien altijd namen. Omdat we met onze lidkaart van HI korting kregen bij deze maatschappij kochten we het duurdere cama-ticket waarbij we uiteindelijk hetzelfde betaalden als een semi-cama zonder korting. De zetels zijn een pak breder en comfortabeler, je hebt nog meer beenruimte en ook de leuning kan iets platter.

Rond het middaguur stappen we uit in Puerto Iguazu bij een zalig warm temperatuurtje. Hier hebben we heel erg naar uitgekeken en het doet zo’n deugd om eindelijk die dikke jassen uit te trekken en onze wandelschoenen na maanden in te kunnen ruilen voor sandalen. De hostel die we op basis van verslagen van andere reizigers hadden uitgekozen blijkt gesloten, maar lang duurt het niet voor we een oplossing vinden. Op straat lopen verschillende “proppers”  met niets dan folders van verschillende hostels en op basis daarvan vinden we een geschikt plekje voor de komende nachten. We staan er trouwens van versteld dat we net op deze op en top toeristische locatie een betaalbare kamer vinden, de goedkoopste uit heel Argentinië in ons geval.

Op dit uur van de dag, vroege namiddag, heeft het geen zin meer om naar de Iguazu Falls te vertrekken, daar heb je minstens een hele dag voor nodig dus plannen we dat in voor morgen. In plaats daarvan gaan we op wandel door het kleine dorpje en het is er niet ongezellig. Al zou je van zo’n toeristische uitvalsbasis meer verwachten, er zijn voldoende terrasjes waar je bovendien goedkoop kan genieten van een fris drankje.

Vanuit het centrum volgen we de Avenida Tres Fronteras naar… je raadt het al: het drielandenpunt. Het is maar een goeie kilometer wandelen en je staat op het punt waar de Rio Parana en de Rio Iguazu samenkomen en de blauwe en bruine kleur van het water zich vermengen. Een prachtig uitzicht heb je van op deze plek, recht voor ons ligt Brazilië en aan de linkerkant zien we de obelisk in de kleuren van Paraguay en dat alles in een supergroene omgeving.

Alweer opvallend zijn het aantal bedelaars, vooral kinderen in dit geval. Vaak vragen ze gewoon om geld, maar deze keer is er ook een klein jongetje dat kleine, houten diertjes verkoopt. Hij komt naar Dave toegelopen en vraagt om geld, maar dat krijgt hij niet. In plaats daarvan kopen we van hem zo’n kleine, houten caotie (geen idee wat de Nederlandse benaming van dat diertje is) en ook daarmee is het ventje heel gelukkig.

Terwijl we het mooie landschap staan te bewonderen kruipt er beneden ons een grote hagedis voorbij. Het ziet er een stevig beestje uit, terwijl hij verder stapt komt de hele tijd zijn felrode tong uit zijn bek.

Langs de Rio Iguazu lopen we nog een stukje verder en nemen dan de andere terugweg naar het centrum, we hebben genoten van de eerste halve zomerdag.

De volgende ochtend loopt onze wekker al om 6u af, we willen aan de Iguazu falls staan nog voor de grote groepen toestromen. In de busterminal vertrekken zeer regelmatig lokale bussen naar de watervallen en nog voor het park opengaat om 8u staan we al aan te schuiven. Aan de ingang hangt een bericht uit dat Isla San Martin gesloten is, het waterpeil in de rivier staat te hoog waardoor de boten niet overvaren. Heel erg jammer is dat want van op die plek lijkt het ons fantastisch om de watervallen te kunnen bewonderen.

We beginnen onze dag met het Circuito Superior en het duurt nog niet te lang voor onze monden openvallen, hoe indrukwekkend ! Een lange rij met niets dan watervallen, de ene naast de andere en dat in een prachtige, groene, tropische omgeving. De hoeveelheid water die hier naar beneden stort zorgt voor een krachtig geluid. De wind voert het opspattende water mee en creëert een mysterieus mistgordijn boven de rivier. Dit is ongetwijfeld één van de meest indrukwekkende plekken die we tot nu toe zagen tijdens onze reis. De wandelpaden van het Circuito Superior brengen je naar de rand van de waterval, daar waar de rivier de afgrond induikt.

In deze tropische omgeving leven vele diersoorten waaronder ontelbaar veel vlinders, van zodra je een paar tellen blijft stilstaan komen ze op je armen of voeten zitten en soms blijven ze zelfs zitten terwijl je verder wandelt. Tijdens de wandeling van het Circuito Superior zagen we een hele groep apen die van boom naar boom slingerden. Daarnaast zagen we verschillende coatis, zowel in de bomen als op de wandelpaden want ze doen niet liever dan in de rugzakken van toeristen op zoek gaan naar iets om te knabbelen. Overal waar je kijkt zie je vogels en dat vooral in de mist van het water tijdens de val naar beneden, vogels houden blijkbaar van een beetje verfrissing. Jammer genoeg kregen we geen toekans te zien, die zouden gespot kunnen worden op de Sendero Macuco, maar door de vele regenval van de laatste dagen waren de wandelpaden in een grote modderpoel veranderd en moesten we ook dit aan ons voorbij laten gaan.

Een volgende wandeling is het Circuito Inferior waarbij je de rijen watervallen vanuit een andere ooghoek kan bekijken. Terwijl we er daarnet bovenop stonden bij wijze van spreke zien we nu de watervallen voor ons. De zon zorgt voor de ene regenboog na de andere en hoewel het water overwegend bruin is schittert het toch in het zonlicht. Tussen de hoge palmbomen door staan we muisstil te kijken naar de pracht van de natuur.

We dalen af naar de plaats waar de twee stromen water, afkomstig van de twee voornaamste watervallen, weer samenkomen. Daar boeken we een boottocht voor een doop onder de Iguazu watervallen, dit willen we niet aan ons voorbij laten gaan. Een gemotoriseerde rubberboot vaart je eerst tot vlakbij de Salto Tres Mosqueteros voor een fotomoment. Daarna gaan we naar de andere kant van Isla San Martin en krijgen we een eerste doop onder de mist van de gigantische neerkomende watermassa. Het water is koud en komt met zo’n kracht op je af dat het moeilijk is om je ogen open te houden. Daarna varen we opnieuw naar het eerste punt en krijgen een tweede doop, er bestaat geen kans dat je ook maar een vierkante centimeter van je lichaam droog houdt. De boot komt enorm dichtbij de watervallen wat het toch wat angstaanjagend maakt, als je omhoog probeert te kijken zie je hoe die enorme stroom water op je afkomt. Een leuke ervaring, dichterbij kan je echt niet geraken.

In de namiddag nemen we het treintje naar Garganta del Diablo of het keelgat van de duivel. Over een enorme lengte werden er wandelplatformen gebouwd waarbij je de rivier oversteekt tot the devils throat. Het platform werd al een keer verwoest door een overstroming en ik vind het toch een beetje akelig om zo vlak boven die enorme watermassa te wandelen. De plek waar we nu naartoe wandelen wordt het hoogtepunt van het park genoemd, de plaats waar het water uit de rivier massaal langs een enorm gat naar beneden stort. Dat zorgt niet alleen voor een hels lawaai, maar vooral voor een onvergetelijk spektakel. De wind blaast meermaals het water in de richting van het uitkijkplatform en wees maar zeker, dan ben je kletsnat. Deze ervaring en wat we hier te zien krijgen is te moeilijk om te beschrijven, het zijn kippenvelmomenten !

Rond 16u30 sluiten we ons bezoek aan dit park af, hier heb je absoluut een hele dag nodig want er is zoveel te zien en er zijn wandelpaden genoeg die je naar alle uithoeken brengen. En dan konden we het eiland niet eens bezoeken en moesten we ook de junglewalk overslaan. Het was een topdag, we hebben van elke minuut genoten. Morgen bezoeken we de watervallen langs de Braziliaanse kant.