Esquel: tot onze grote spijt kregen we hier niet te zien waarvoor we gekomen waren.

In het dorpje Esquel valt absoluut niets te beleven, het was zelfs een hele opdracht om ’s middags een restaurantje te vinden dat open was. Buiten één geasfalteerde hoofdweg bestaat de rest van het dorp uit zandwegen en de huisjes zien er nogal triestig en armzalig uit.

Onderweg naar Esquel komen we in een sneeuwstorm terecht. De chauffeur rijdt gelukkig heel erg voorzichtig en ondanks het lage tempo komen we alsnog aan op het uur dat vooropgesteld was. Langs de rijbaan liggen dikke pakken sneeuw en in de lichten van de tegenliggers zien we hoe hard het sneeuwt. Maar dat blijft niet duren, want van zodra we de bergpas over zijn is er geen vlokje meer te bespeuren.

’s Avondslaat arriveren we in het busstation en nemen een taxi naar de hostel die we vooraf reserveerden. Vanwege het late uur durfden we het risico niet te nemen om zonder reservatie in een dorp toe te komen waarvan we niet eens een stratenplan hebben en in het donker op zoek moesten gaan naar een slaapplaats. Een taxi valt niet te bespeuren en gelukkig belt een bediende van het busstation voor ons een remis (een soort van taxi). Een jonge gast kom aangereden in zijn break en zal ons wegbrengen. Met enige argwaan stappen we in, want niets duidt erop dat we in een taxi zitten. Wanneer we hem naar de prijs vragen verstaan we 70 peso’s in plaats van 7 en beginnen al van onze oren te maken hoe schandalig dat wel is. Veel keuze hebben we niet en blijven dus maar zitten met de gedachte dat we 12 euro zullen moeten neertellen voor een korte rit. In ons beste Spaans proberen we de chauffeur duidelijk te maken dat hij een afzetter is en we niet bereid zijn zoveel te betalen waarna hij zijn prijs verlaagt naar wat wij denken tot 60 peso’s. Eens op de bestemming toegekomen betaalt Dave voor de rit en wat blijkt? Hij vraagt amper 6 peso wat neerkomt op een goeie euro. We voelen ons al gegeneerd dat we daarvoor van onze oren maakten, maar hadden het gewoon verkeerd begrepen.

De hostel ziet er op het eerste gezicht vrij gezellig uit, al is het bizar om een stapelbed te krijgen wanneer je een kamer voor 2 boekt. Maar kom, we zijn volledig uitgeput en willen zo snel mogelijk gaan slapen. Het kamertje valt op zich wel mee, we hebben een eigen toilet en douche al lijkt de vorm eerder op een bergplaats dan een slaapkamer, vandaar dus het stapelbed.

De hele nacht is er constant gerommel in de keuken en lijkt het alsof ze daar niets doen dan afwassen en met potten en pannen rammelen. Wanneer dat eindelijk gedaan is rond 2u ’s nachts wandelt er een uur later een hoop volk binnen die het het ideale uur vinden voor een babbeltje en gelach. Van de paar uur die we nu in ons bed liggen hebben we nog geen 5 min onze ogen kunnen sluiten van het rumoer en bovendien heb ik constant jeuk en lijkt het of er vlooien in mijn bed zitten. Plots komt er iemand de kamer binnen en wanneer ze opmerkt dat wij er liggen zegt ze sorry en draait terug. Wat een bizarre situatie.

Bij het inchecken vroegen we naar de sleutel en bleek dat ze er hier geen gebruik van maken onder het mom “no pasa nada”. Dat hebben we nu nog nooit geweten… Na een verschrikkelijke nacht besluiten we hier niet langer te blijven en pakken onze rugzakken in voor vertrek deze avond.

Op de enige dag die we dus in Esquel doorbrengen willen we een auto huren voor een bezoek aan het nationale park Los Alerces. In een aantal reisverslagen lazen we hoe knap dat park wel niet is, sommigen beschreven het als “het hoogtepunt van hun bezoek aan Argentinië”, zoiets wil je toch niet missen !

We stappen een verhuurbedrijf binnen en na heel wat rond te hebben getelefoneerd weten ze ons te vertellen dat het park vrijwel ontoegankelijk is na de regen van de afgelopen dagen. Met een beetje geluk kunnen we de eerste 20km het park binnenrijden en een aantal wandelingen maken, maar de kans bestaat om bij de ingang al vast te zitten. Tot onze grote spijt moeten we deze uitstap dus laten voor wat hij is, we willen het risico niet lopen om vast te rijden met een huurauto in een park waar in deze tijd van het jaar geen “rangers” aanwezig zijn en terwijl we geen gsm hebben om te bellen in geval van pech.

In plaats daarvan kopen we ons tickets voor een ritje met het stoomtreintje La Trochita. Nu we hier toch zijn en er in het dorpje zelf niets te beleven valt moeten we toch iets doen om onze dag op te vullen. Een leuk weetje: de wagons zijn van Belgische makelij, heel oud en authentiek, ze worden verwarmd met een houtkacheltje.

In elke wagon is er een Spaanstalige gids aanwezig die uitleg geeft over de omgeving, jammer dat we er weinig van begrijpen. De man doet wel moeite om het een en ander te vertalen maar zijn Engels is ook vrij beperkt. Het landschap daarentegen is wel heel mooi, Esquel ligt in de vallei tussen de hoge bergen waarvan er slechts enkele besneeuwde toppen hebben. Normaal zou in deze tijd van het jaar alles wit zijn, maar ook hier heeft het nog bijna niet gesneeuwd. Na een ritje van ongeveer een uur stoppen we aan een klein dorpje, het zijn eigenlijk maar een paar huizen, van oorspronkelijke Patagonië bewoners. Er is een museum met heel veel uitleg over Patagonië, zijn bewoners en levenswijze maar aangezien ook hier alles enkel in het Spaans is uitgelegd hebben we er redelijk wat moeite mee om te begrijpen waarover het allemaal gaat.

Het treinritje was een leuk alternatief om toch iets te kunnen doen in deze regio, al is het redelijk duur voor wat het is. Maar zo krijg je toch nog iets van de omgeving te zien wat wel mooi was.

In de namiddag, nadat we onze bustickets voor vanavond geregeld hadden namen we de lokale bus naar het dorpje Trevelin. In het reisbureau van deze morgen vertelde de vrouw dat het daar heel gezellig is en leuk om een tasje thee te gaan drinken in één van de typische tea houses.

Het begon al goed: zonder het te beseffen waren we het centrum al gepasseerd nadat er steeds minder en minder huizen naast de baan stonden en we precies het platteland inreden vroegen we de chauffeur waar het centrum is waarop deze nonchalant achteruit wijst. Had hij dat niet gewoon even kunnen zeggen, nu moeten we op zijn minst 3km terug lopen in de richting van waar we gekomen zijn.

De “Welsche” oorsprong van dit dorpje was voor ons ver te zoeken. Het is amper een scheet groot zoals ze dat bij ons zeggen en er valt dus absoluut niets te zien of te beleven. Waarom er in godsnaam een tourist info aanwezig is op het kleine dorpsplein is ons een vraagteken, misschien om de toeristen te vertellen wanneer de eerstvolgende bus naar Esquel passeert zoals bij ons?

Als je nu echt graag eens op een plek komt waar absoluut niks, maar dan ook niks te zien of doen is, dat moet je in Trevelin zijn !

Het was intussen namiddag en onze magen begonnen te grommen, maar buiten een paar gesloten restaurantjes was er niks. We vonden twee tea houses die dan ook nog eens allebei gesloten waren, wat een toffe uitstap. Nog geen half uur nadat we van de bus gestapt waren zaten we er alweer op om terug naar Esquel te rijden.

Daar brachten we nog een aantal uren door in het hostel voordat we de nachtbus opstapten naar Puerto Madryn.