Buenos Aires: een gigantische stad waarbij we een paar dagen de tijd nodig hebben om de ware charme te ontdekken.

Omdat we nog een heel aantal maanden door Zuid-Amerika zullen trekken wordt het stilaan tijd om onze Spaanse vocabulair wat uit te breiden. Buenos Aires leek ons een geschikte stad om wat langer te vertoeven en zo gingen we onmiddellijk op zoek naar een school. Deze vonden we via onze hostel en na het afleggen van een soort examen, wat voor Dave enkel inhield dat hij zijn naam op een papier moest schrijven, en het betalen van het inschrijvingsgeld waren we zeker van een plaatsje voor de komende week. Aangezien ik al twee jaar Spaans volgde op school, weliswaar 4 jaar geleden, en Dave nog niets van voorkennis heeft belanden we beide in een ander niveau wat we best plezant vinden.

De rest van deze eerste dag in “the big city” brengen we al wandelend door, al zijn de afstanden hier niet min. We stappen langs het Plaza Congreso en vervolgens naar de hele andere kant waar het Casa Rosada of het presidentieel paleis gelegen is. Wat ons onmiddellijk opvalt zijn het aantal daklozen dat hier leeft. In het kleinste parkje of op eender welk pleintje zie je hun rommel bij mekaar staan wat hun hele hebben en houden voorstelt. Vaak liggen ze te slapen in het gras of op een bank, ondergestopt onder vieze, oude dekens. ’s Avonds lopen ze door de straten van de stad met grote winkelkarren. Ze doorzoeken het huisvuil, halen alles eruit wat nog eet- of drinkbaar is en verzamelen voornamelijk het karton. Daarvoor krijgen ze blijkbaar geld wanneer ze het inleveren of sorteren en op vele straathoeken zie je dan ook ware recyclageposten van wat de daklozen bij elkaar gezocht hebben.

Langs de andere kant hadden we hier veel meer straathonden verwacht, dat zijn we nu al een hele tijd gewoon sinds we Zuid-Amerika binnenreisden. Maar eigenlijk zien we amper honden, hondenstront daarentegen des te meer en hoe kan het ook anders dan dat ik op dag 1 al met die vetzakkerij onder mijn schoenen loop. Twee keer zagen we ook hoe een straathond mee op de metro stapt en een toertje doet, heel grappig eigenlijk.

Ook een echte pest in deze stad, althans dat vinden wij toch, zijn de duiven. Een plein is natuurlijk nooit compleet zonder een horde duiven en dat is ook in deze stad zo. Bovendien zijn er dan nog eens veel arme mensen die maïs verkopen om een centje bij te verdienen waardoor het aantal duiven enorm is. Zo zaten we gezellig iets te drinken op een terrasje en landen de duiven op de tafels van de mensen rondom ons om het brood uit hun mandjes te stelen. Je mag geen voet verzetten of je trapt op één van de tientallen beesten die onder je tafel de broodkruimels oppikken.

In het begin lopen we echt verloren in deze grote stad. Er zijn verschillende wijken die je kan bezoeken en wij pikten er als eerste blijkbaar de verkeerde uit. We gingen op stap in Palermo wat een nieuwe en trendy buurt zou zijn met veel leuke cafés en restaurants. Na een half uur rondwandelen hadden we de gezelligheid nog steeds niet ontdekt en buiten een paar dure klerenwinkels met zeer speciale mode in de vitrines vonden we het hier nogal leeg en verlaten. Nadien bedachten we ons dat deze wijk veel leuker zou zijn wanneer de cafés ’s avonds vollopen en dat je er overdag niet veel moet zoeken buiten een veel te smalle broek met daarop een top in de meest vloekende kleuren.

Nadat we het ronddwalen hier beu waren namen we opnieuw de metro, wat nodig is om de grote afstanden te overbruggen in deze stad, en gingen we richting centrum. Hier loopt pas veel volk door de winkelstraten ! Beeld je in dat je op de eerste dag van de solden rondloopt op de Antwerpse Meir, verdubbel of zelfs verdriedubbel dat aantal en je hebt Floridastreet hier in Buenos Aires. Deze winkelstraat is dan ook ongelofelijk lang, je vindt hier echt alles. Er zijn een aantal grote shoppingmalls waaronder het mooie Galerias Pacifico voor de rijken onder de Argentijnen. Hoewel we vandaag toch nog het iets drukkere Buenos Aires ontdekten zijn we nog steeds op zoek naar de charme van deze wereldstad zoals ze vaak genoemd wordt. We voelen ons nog steeds niet thuis en hopen dat daar nog verandering in zal komen.

De volgende ochtend blijven we lekker lang aan het ontbijt zitten. Morgen vertrekken we uit deze hostel omdat onze kamer gereserveerd is en we niet kunnen blijven gedurende de ganse periode dat we Spaanse les zullen volgen. In het begin vonden we dat er hier nogal een bizar volkje rondliep, maar eens we hen beter leerden kennen zagen we de lol er wel van in. Hier wordt niet gebabbeld over de standaardvragen: van waar kom je, waar ga je naartoe, waar ben je al geweest,… Hier wordt plezier gemaakt en gebabbeld over de meest onnozele dingen in de meest verschillende talen. Zoals overal in Argentinië zitten er ook hier veel Brazilianen en dat volkje zorgt keer op keer voor de nodige ambiance. Ze lachen met alles en proberen mekaar steeds weer te overheersen quà stemvolume met het nodige rumoer tot gevolg. Die ochtend aan het ontbijt wordt er Portugees gesproken, er is ook een Italiaan die zich verstaanbaar probeert te maken, verder volgen er allerlei Spaanse vertalingen van wat zij vertellen, praten wij in het Engels met Engelstalige toeristen en zijn er twee Braziliaanse meisjes die hun Franse kennis met mij willen delen. Heel erg grappig was dat, maar vooral vermoeiend om zo constant over te schakelen in een andere taal.

Het is al bijna middag wanneer we eindelijk buiten geraken. Vandaag gaan we op wandel in La Boca, een authentieke en kleurrijke wijk van de stad. We horen meermaals dat het maar beter is om in die wijk niet verloren te lopen, de criminaliteit zou een waar probleem zijn, ook overdag. Om het ons gemakkelijk te maken en niet op zoek te moeten gaan naar de juiste bus nemen we de taxi, die is trouwens spotgoedkoop en zet je af op de juiste plaats.

Caminito is de plaats waar je moet zijn: kleine, gezellige straatjes met enorm veel winkeltjes en kraampjes. Kleurrijke huisgevels, straten gemaakt van kinderkopjes, tangodansende koppels, het is één grote toeristenattractie maar wel enorm gezellig. Dat is wat we ons voorgesteld hadden te zien in deze stad, dit maakt dat we ons stilaan thuis gaan voelen. Groot is deze wijk niet, maar er is voldoende entertainment waardoor je je gemakkelijk een paar uur kan bezig houden, al was het maar met rondkijken of van op een terrasje.

Onze laatste avond in het Gardenhouse hostel wordt een lange. Er verzamelt zich weer veel volk in de gemeenschappelijke ruimte en we geraken maar niet uitgebabbeld. Onze aandacht wordt getrokken door de meeste absurde horrorfilm die op tv speelt. Hoofden worden afgerukt, mensen worden opgegeten, lichamen worden met een bijl in twee gehakt,… We blijven kijken en lachen tot er uiteindelijk een einde aan komt.

De volgende ochtend lopen we gepakt en gezakt naar onze volgende hostel die maar een paar blokken verder ligt. Het gebouw en de kamers op zich zijn vele mooier, maar al snel hebben we er spijt van dat we de vorige moesten verlaten. Bovendien is het een grijze, miezerige dag vandaag en hebben we geen zin om veel uit te steken. We kopen ons een flesje wijn en installeren ons met de laptop in de zetel. Al snel wordt duidelijk dat hier een totaal ander publiek logeert. 99% is Frans en dat zijn nu niet bepaald de meest vriendelijke toeristen. Zij praten alleen tegen mekaar en het is nog teveel om een andere toerist een goeiedag te zeggen. Wat een asociaal volkje, dag en nacht verschil met de plek waarvan we komen.

Op zondag is het antiekmarkt in de wijk waar wij logeren, San Telmo. We kuieren door de straten in een gezellige drukte, dit is het authentieke Buenos Aires, dit is wat we ons erbij voorgesteld hadden. Knappe, oude gebouwen met balkons, tangodansende koppels op straat, ontelbaar vele kraampjes met souvenirs en prullaria, alle antiekwinkels openen hun deuren, galerijen in gezellige binnenpleintjes. Voor het eerst sinds we in deze stad toekwamen schijnt het zonnetje en krijgen we een mooie, blauwe hemel. Dat geeft deze omgeving eens zoveel charme, we beginnen ons meer en meer thuis te voelen. Een hele dag kan je rondwandelen door de vele straatjes, een echte zondaagse bezigheid. Op het einde van de dag, wanneer we voor de zoveelste keer onze voorraad peso’s moeten aanvullen, lopen we op een Belgisch meisje in het bankkantoor. We sluiten onze dag af in een café, maar gaan niet te laat naar bed aangezien morgen onze eerste Spaanse les begint.

5 halve dagen, van 9u tot 13u, volgen we Spaanse les. Het is een hele aanpassing om ’s morgensvroeg op te staan, onze “boekentas” klaar te maken en gelijktijdig met de werkende Argentijnen de metro te nemen. Die zit trouwens overvol en daar hadden we vooral de laatste dag veel hinder van waardoor we net te laat op school toekwamen. Gewoonlijk vertrokken we goed op tijd en konden we de eerste metro opspringen, maar deze ochtend vertrokken we maar 5 min. later dan gewoonlijk en hadden we prijs. 4 bomvolle metro’s moesten we laten passeren omdat er geen beginnen aan was om je ertussen te wringen. Gelukkig komt er gemiddeld om de 2 min. een volgende metro en toen we zagen dat ook de 5^de overvol zat hebben we ons er toch maar tussen gesmeten. Wat moet het frustrerend zijn als je elke dag zo naar je werk moet geraken.

In mijn klas zijn we met 5, Dave begon met 2 andere studenten en tegen het einde van de week zaten ze met 6. De lesuren vlogen steeds voorbij en we vonden het zelfs jammer dat de week om was en onze studententijd er alweer op zat. Voor mij was het vooral een opfrissing van wat ik op school al geleerd had, Dave begon van nul en heeft nu toch een basis waardoor hij er zelf aan kan werken om de taal wat onder de knie te krijgen. Op onze laatste dag bleven we voor de afscheidslunch en een gezellige babbel op het dakterras van de school.

Maar liefst 3 namiddagen brachten we door op het postkantoor. Daar moest ik mijn nieuwe visakaart afhalen die vanuit België verstuurd werd en dat was geen lachertje. Eerst stuurden ze ons terug omdat we de trackingscode niet hadden. Eens we die in handen hadden vertelden ze ons dat mijn naam niet op het pakketje stond en ik het niet meekreeg. De dag daarna, wanneer ik hen vertelde dat ze het pakket moesten openmaken en dat daarin een brief aan hen gericht was met de vraag het aan mij af te leveren bleek dat ze het pakket niet meer konden terugvinden. Alweer een dag later werd ons verteld dat ze het pakket gevonden hadden, maar dat de persoon die het in handen had niet meer te vinden was. Nog drie dagen hebben we gewacht terwijl ze op zoek waren naar het pak en de man die het vond, waarbij we op onze laatste dag in Buenos Aires te horen kregen dat het dan toch niet verloren was, maar dat het inmiddels al terug naar België gestuurd werd. Tijdens al dit gezever hebben we de hulp gekregen van onze beide leraressen die dag na dag opnieuw naar het postkantoor belden om de stand van zaken te weten te komen. Voor ons was het een verloren zaak om in hun snel Argentijns Spaans te begrijpen wat er gaande was.

Het gedoe met het postpakket frustreerde ons enorm, we zouden veel liever de stad verder verkennen in plaats van uren op het postkantoor door te brengen.

Op dinsdagavond gingen we met een aantal medestudenten naar een Tango-café. Van buiten een betonnen bunker, binnenin was het prachtig ingericht en straalde het één en al tango uit. Jammer genoeg waren we te laat waardoor we de tangolessen misten en ons de verdere avond niet op de dansvloer durfden wagen. Met z’n allen dronken we een aantal flessen wijn en ik voelde al snel dat ik genoeg binnen had. Dave en Nick (een Belgische kerel) hadden dat gevoel jammer genoeg niet en gingen door met alle gevolgen vandien. Na een erg leuke avond lieten we om 3u de tangoritmes achter ons en namen een taxi naar onze hostel. Tijdens de rit zag ik Dave al bleekjes uitslagen, maar hij was alleen maar heel moe vertelde hij. Jaja, dat zal wel… Het vervolg kon ik zo al voorspellen. We waren nog geen 5 min. binnen of hij hing al over het wc en daarop volgden nog twee keer. Zo werd het uiteindelijk 4u30 voor we goed en wel in bed lagen en om 7u30 loopt de wekker af om naar school te gaan.

Ik voelde me ’s ochtends niet al te best, maar wilde absoluut geen les missen aangezien we maar al 5 dagen hebben. Dave was een wrak, hij zag er niet uit en stonk nog verschrikkelijk naar de drank toen we op school toekwamen. De uren gingen vandaag iets trager voorbij dan gewoonlijk en we konden het na de les zelfs niet opbrengen om de stad in te trekken. We voelden ons beiden verschrikkelijk en gingen verder uitslapen op het dakterras van onze hostel, het zonnetje deed deugd. Er moet iets geweest zijn met de wijn wat ons zo slecht deed voelen, dit is echt niet normaal. 2 dagen heeft het in ons lichaam gezeten, waren we misselijk en enorm moe. De laatste maanden dronken we regelmatig een flesje wijn, maar nog nooit waren we daarvan zo ziek.

Op donderdagnamiddag bezoeken we de wijk La Recoleta, hier woont het chiquere volk van Buenos Aires en dat is eraan te zien. Knappe appartementen met mooie inkomhallen en deuren, propere straten, shoppingsmalls en moderne cafés en restaurants. We bezoeken hier het gelijknamige kerkhof dat gereserveerd is voor de elite en belangrijke personen uit de geschiedenis van het land zoals Evita. Eva Duarte (Evita) was de vrouw van President Juan Peron en zeer geliefd bij het volk voor haar liefdadigheidswerk en campagnes voor de rechten van de vrouw. Het kerkhof is absoluut indrukwekkend, de prachtige graftombes zijn eerder kleine huizen dan graven. Ze hebben allemaal een kelderverdieping waarin verschillende kisten opgeborgen liggen en doordat velen een glazen deur of raam hebben kan je in de graftombes binnenkijken. Sommigen zijn zou oud en vervallen dat de kisten helemaal verrot zijn en de glazen ramen vol spinnenwebben hangen, dat geeft je kippenvel en zorgt voor een beetje een lugubere sfeer. De graven zijn zo enorm groot dat je het gevoel hebt van door een dorp te wandelen, met allemaal dode inwoners weliswaar, in plaats van op een kerkhof.

Op zaterdag, onze voorlaatste dag in de stad, slapen we lekker lang uit. We hebben het nodig na de afgelopen week van vroeg opstaan en lessen volgen. We regelen ook onze boottickets voor Uruguay en boeken eveneens ons volgende busticket. Het is alweer een mooie winterdag vandaag, het zonnetje schijnt en we hebben een blauwe hemel, ideaal terrasjesweer. Plaza Dorrego is daarvoor de ideale plek, ook vandaag heerst er een drukte op het pleintje door de vele kraampjes, de kopers en verkopers. We installeren ons in het zonnetje en laten ons verleiden tot een zomerse sangria. Nadeel is dat we die enkel kunnen bestellen in een kan van anderhalve liter, maar die kunnen we op ons gemak leegdrinken. Althans, dat hadden we gedacht… Na het eerste glas worden we al licht in ons hoofd en het tweede is nog niet leeg of we staan al te dansen (figuurlijk). Wat is dat hier toch met die Argentijnse wijn? Wie wordt er in godsnaam dronken na twee kleine glaasjes sangria? We vragen ons af of ze telkens de goedkoopste wijn serveren waardoor wij direct op onze kop staan. Alles rondom ons werd plots heel erg grappig en wanneer er voor de tweede keer een mus op mijn fleece kakte lagen we al helemaal krom, iets wat ik anders niet zo heel grappig zou vinden. Het was zelfs zo erg dat we onze anderhalve liter niet opkregen, we hadden het er ook niet voor over om alweer ziek in ons bed te kruipen. Om er terug een beetje bovenop te komen haalden we ons een pizza, al was er geen redden meer aan. Om 18u lagen we te knorren op bed en toen we een paar uur later wakker werden hadden we de moed niet meer om uit te gaan.

Zondag 10 augustus, onze laatste dag in de stad, de eerste voetbalmatch na de winterstop. Dat is ook de reden waarom we langer bleven, Dave wilde maar al te graag naar het voetbal gaan. We kochten onze veel te dure tickets via het hostel. Op verschillende plaatsen waren we gaan informeren naar de prijs van de tickets en hoe we eraan konden geraken, maar niemand gaf ons een deftige uitleg. Ook toen we een aantal dagen geleden in Boca rondliepen waren er nog geen kaarten te koop en omdat ons verteld werd dat het niet mogelijk is om als toerist een ticket te krijgen aangezien je lid moet zijn van de ploeg kozen we voor deze oplossing.

We werden opgehaald met een grote schoolbus, bomvol toeristen uiteraard, en een paar straten voor het stadion gedropt. Daar stond al een enorme rij aan te schuiven en duurde het nog een half uur voor we gefouilleerd werden en het stadion in mochten. Zelfs voor het vele geld dat we betaalden zaten we nog altijd maar op de betonnen banken in een overvolle tribune. Het voordeel daarvan is de sfeer, de echte fanaticos zaten dan wel aan de overkant, ook hier werd er luidkeels gezongen, gesprongen en hevig met de armen gezwaaid. Eens de match begonnen was schoot iedereen recht en daverde de tribune wanneer ze massaal begonnen zingen en springen. Aan de overkant hield het tromgeroffel en het gezang geen minuut op, gedurende de hele match werd het team aangemoedigd. Bij het begin van de wedstrijd lieten ze een gigantische vlag zakken die de hele tribune verstopte.

Een topmatch was het allesbehalve aangezien Boca speelde tegen Gimnasia die bijna op de laatste plaats staan, toch duurde het tot de tweede helft voor de eerste goal viel. Daarop volgden er nog drie en kwam de eindstand op 4-0 voor Boca. Een geweldige ervaring waarbij ik persoonlijk meer naar de supporters en hun liederen geluisterd heb dan naar het voetbal heb gekeken. We vonden het trouwens bewonderenswaardig dat het grote stadion voor minstens 3/4 gevuld was voor een match tegen een degradatiekandidaat.

Na de wedstrijd haalden we ons snel iets te eten en fristen ons even op want een uurtje later werden we opgehaald voor een tangoshow, Sabor a Tango. Hoe kunnen we Buenos Aires verlaten zonder een echte tangoshow gezien te hebben? We kwamen toe in een knap, oud gebouw en hebben een uur met open mond naar de show gekeken. Er werd zowel gezongen als gedanst en dat alles begeleid door een 5-koppig orkest. Zo’n professionele show is toch iets helemaal anders dan de tangodansers op straat of in een café.

Nu we toch in de juiste sfeer zaten besloten we de avond af te sluiten met een traditionele milonga. Dit zijn tangodansavonden die georganiseerd worden en waar dus niets anders dan deze dans op het programma staat. Er heerst een hele leuke sfeer en er wordt wel degelijk constant gedanst. Mannen gaan op zoek naar een danspartner en lopen de zaal rond op zoek naar een geschikte vrouw en zo wisselen de koppels telkens van partner. We hadden er echt zin in om mee te doen, maar hebben nog nooit één pas tango gedanst en er was dus geen beginnen aan. Gelukkig werd ik door een man uitgenodigd en kon ik alsnog een poging doen tot, veel meer dan dat werd het niet, voor we Buenos Aires verlaten. Voor Dave was er al helemaal geen beginnen aan, je kan moeilijk een vrouw ten dans gaan vragen zonder dat je zelf ook maar enig benul hebt van wat je moet doen. Toch werd het een hele plezante avond in het gezelschap van Edwina, een Engels meisje dat in dezelfde hostel logeert en daarstraks ook mee naar het voetbal en de tangoshow ging.

Voor het eerst tijdens onze reis verbleven we zo lang op eenzelfde plaats, maar dat komt natuurlijk ook door de week dat we Spaanse lessen volgden. Hoewel we in het begin absoluut geen goed gevoel hadden bij deze megastad zijn we er ons echt thuis gaan voelen en hebben we ervan genoten. Er is zoveel te doen en zoveel te zien, jammer dat het uitgaansleven zo laat op gang komt.