El Calafate: een klein dorpje dat aan het immense Lago Argentino ligt. Van hieruit bezoeken we de Perito Moreno gletsjer, wat een exemplaar !

Rond de middag arriveren we in onze hostel waar we op een aantal mensen botsen die we een tweetal weken geleden leerden kennen in Puerto Madryn, maar zij staan net op vertrekken. We houden het rustig vandaag want we moeten nog bekomen van onze 5-daagse wandeltocht en willen er morgenvroeg alweer op uit trekken aangezien er mooi weer voorspeld wordt.

De hostel is mooi gelegen op een heuvel, er zijn veel grote ramen in de eetruimte zodat je een mooi uitzicht hebt op het stadje en het grote Lago Argentino. Maar vooral de omliggende besneeuwde bergen zijn knap, zeker wanneer ’s morgens de zon opkomt en de toppen roze kleurt.

In de namiddag lopen we kort door het centrum en gaan informeren naar een eventuele vlucht richting Buenos Aires, zoniet zullen we 40u moeten bussen. De prijs blijkt het dubbele te zijn van een busticket, dus staat er ons een lange busrit te wachten. Voor we terugkeren naar de lekker warme hostel, vooral de vloerverwarming is zalig, gaan we een lekkere koffie drinken met een gebakje. Dat smaakt heerlijk na de afgelopen 5 dagen van water en eten uit pakjes.

De volgende dag nemen we de lokale bus naar het Parque Nacional Los Glaciares, de rit ernaartoe is op zich al heel erg mooi. De omgeving van El Calafate bestaat uit hoge bergen die vrijwel allemaal besneeuwd zijn met aan de voet ervan het grote, blauwe meer. Aan de inkom van het park moet de chauffeur sneeuwkettingen rond de wielen binden, het is zo ijzig dat de bus over de rijbaan heen en weer schuift.

Het eerste zicht op de Perito Moreno gletsjer is indrukwekkend ! Een enorme ijsmassa van maar liefst 30km lang, 5km breed en 55m hoog die uitkomt in Lago Argentino. Per dag schuift de gletsjer 2m op waarbij hij op sommige momenten de Brazo Rico arm van het meer afdamt.

De bus brengt ons verder naar de plaats waar de boten vertrekken. Met een grote catamaran varen we tot dichtbij de gletsjer die nog eens zo indrukwekkend wordt van op deze afstand. Wat voelen we ons klein naast zo’n hoge ijsmuur. Plots worden we opgeschrikt door een hels lawaai, het lijkt wel of het begint te donderen maar het is een stukje ijs dat afbreekt. Het kleinste brokje ijs dat loskomt en in het water valt zorgt voor een geluid alsof er oorlog uitbreekt. Op het dek van de catamaran is het verschrikkelijk koud, maar dat hebben we er wel voor over op deze speciale plek. Bijna een uur staan we naar de enorme ijswand te kijken in de hoop dat er iets zal gebeuren, maar het blijft bij kleine brokjes. Van op het meer, of alleszins de zij-arm ervan, genieten we van het adembenemende landschap, al durven we amper rond te kijken uit schrik dat we een afbrekend spektakel zouden missen.

Na de boottrip brengt de bus ons verder naar het punt waar er verschillende platformen gebouwd werden van waarop je de gletsjer kan bewonderen. We stappen kort even rond en zoeken ons een plekje van waaruit we een perfect zicht hebben op de blauwe ijsmuur. Hier hebben we 2,5u staan kijken van op het zelfde plekje zonder een voet te verzetten. Met ingehouden adem stonden we te wachten op het volgende stuk vallend ijs. Regelmatig horen we een luide knal van brekend ijs en opeens breekt er vlak voor onze neus een vrij groot stuk af. Dat zorgt voor golven in het water waardoor de grote ijsschotsen beginnen schommelen. Nadat dit stuk afbrak ontstond er een grote barst in de ijswand waarvan we vermoeden dat er snel een volgende brok zou volgen… En dat was ook zo. Enkele minuten later breekt een volgend stuk af dat met een hels lawaai in het water komt. Zo gaat het de hele tijd verder en wachten we geduldig op een volgend stukje Perito Moreno dat afbreekt. Al krijgen we nooit een kanjer van een brokstuk te zien, het is een indrukwekkende ervaring die moeilijk in woorden te beschrijven valt. Verspreid over het meer liggen er grote brokstukken, het moet ongelofelijk zijn wanneer je zo’n kanjer ziet afbreken.

Intussen hebben we al heel wat gletsjers gezien, maar geen enkele kan tippen aan deze Perito Moreno. Dat komt vooral door zijn grote oppervlakte en gigantisch grote ijswand.

Terug in El Calafate gaan we winkelen en bereiden ons een grote pot verse groeten met een stukje vlees. Eender waar je gaat eten in Argentinië, als je zelf geen groenten bijbestelt krijg je er geen. Zo nu en dan hebben we nood aan vers fruit en groenten, zo ook vandaag.

Op zondag, onze laatste dag in het dorpje, gaan we op wandel door het centrum. Veel van de winkels zijn gesloten op deze rustdag, iets waarmee we maandenlang geen rekening moesten houden en tot op vandaag nog steeds vergeten.

Het aantal straathonden in dit dorp is alweer niet te tellen, op elk moment word je op de hielen getrapt door speelse honden die aandacht willen. We komen voorbij een ware bende gewandeld van 7 honden die direct inpikken. Nog geen 5 minuten later is de groep gegroeid tot maar liefst 20 beesten die de hele tijd voor onze voeten blijven lopen, geaaid willen worden, keffen, blaffen en waarvan de kleinste onder hen de hele tijd tegen onze benen opspringt. Er is geen ontkomen aan, hoe vaak we de straat ook oversteken in de hoop hen kwijt te geraken, ze blijven volgen. Plots komen er nog meer honden aangestoven die de kleinste van de hoop omsingelen met een luid gegrom en geblaf tot gevolg, maar gelukkig zijn wij van hen vanaf.

Een beetje verder in één van de winkelstraatjes zien we een lieve hond die gisteren aan het busstation liep. Één aai over zijn bol en ook hij is verkocht, hij blijft ons de rest van de wandeling volgen en nodigt nog een paar vriendjes uit waardoor we op de duur alweer met 5 honden rondom ons lopen.

Aangezien er in het kleine centrum niet veel te beleven valt stappen we verder naar een bevroren stuk van het meer. Daar worden schaatsen verhuurd, maar blijkbaar alweer niet op zondag. Dan zelf maar een beetje lopen en schuiven, op de hielen gevolgd door onze bende honden die eens zo speels en wild worden wanneer ze ons onnozel zien doen.

We lopen nog even rond, maar de modderige straten maken dat niet bepaald aangenaam. Enkel de hoofdstraten zijn geasfalteerd en ook om tot aan onze hostel te geraken lukt dat bijna niet zonder modderspatten op onze broeken. Bovendien schuilt er achter elke hoek een nieuwe bende straathonden en vinden we het niet prettig om de hele tijd tussen vechtende honden te lopen die met omhooggetrokken lip komen aangestormd op “onze 5”.

Met een lange busrit in het vooruitzicht installeren we ons in de hostel en houden het voor de rest van de namiddag lekker lui.

Deze keer kochten we ons enkel een busticket naar Rio Gallegos en geen aansluiting naar Buenos Aires. Aangezien we al een keer onze tweede bus misten en een volledig nieuw ticket moesten kopen nemen we dat risico niet meer, zeker niet voor zo’n duur ticket.

Het eerste traject van El Calafate naar Rio Gallegos verloopt vlot, op een goeie 4u zijn we ter plaatse. We kopen ons direct tickets naar Buenos Aires, er zijn nog voldoende plaatsen op de bus en bovendien zijn er verschillende maatschappijen die de trip maken. Een dikke 4u moeten we wachten voor het volgende vertrek, maar we zijn al blij dat we vandaag nog kunnen beginnen aan de lange tocht en hier niet moeten overnachten.

2.586km moeten we de komende 36u afleggen, geen lachertje. We stappen de bus op, maar één van onze stoelen ziet er niet echt proper uit. Alsof er net een kleine met zijn slijkvoeten heeft op staan springen. Dus vragen we nieuwe plaatsen en gelukkig zit er amper 20 man op de grote dubbeldekbus waardoor dat geen probleem vormt. We hebben wel de pech dat we gedurende de lange rit twee keer van stoel moeten veranderen aangezien diegene waar we nu zitten door iemand anders gereserveerd was.

Met het feit dat er toeristen op de bus zitten, enkel wij twee, wordt er geen rekening gehouden bij het spelen van films. Ofwel zijn het Spaanstalige films ofwel zijn ze in het Spaans gedubt zonder ondertiteling en we kunnen dus langs geen kanten volgen. Tot we plots het atomium zien verschijnen, België op tv in Argentinië… Er volgt een uitzending over de Red Bull zeepkistenrace van een aantal jaren geleden waar toevallig Dave met zijn vader en neef aan deelnam. We zitten nog te lachen met “straks komt je neef op tv” wanneer iets later Dave zijn vader in het groot op het scherm opduikt. Dat kant toch niet ! Hoe groot kan het toeval zijn, en dat aan de andere kant van de wereld !

Over het algemeen verloopt de lange rit nogal vlotjes en gaan de uren snel voorbij. Het landschap bestaat grotendeels uit alleen maar grote vlaktes steppegebied met grazende schapen of guanaco’s. De baan waarop we rijden is langer en rechter dan ooit, zelfs het stuk dat we in de Australische outback reden was minder lang dan dit.

De bemanning zorgt zelfs voor wat entertainment aan boord. Één van hen komt naar boven met een micro in zijn handen, we begrijpen geen woord van wat er verteld wordt. Er worden nummers afgeroepen en de vrouw die op stoel 2 zit moet tot bij hem komen. Haar wordt gevraagd een liedje te zingen en na afloop krijgt ze een fles wijn, hoe plezant…

Ook onze tweede nacht op de bus komen we goed door en voor we goed en wel wakker zijn arriveren we in Buenos Aires.