Opuwo, ontmoeting met de Himba en Herero

De rit vanuit Sesfontein naar Opuwo brengt ons over een stevige bergpas, aan de buitenlucht voelen we dat we ons in hogere sferen begeven.

Op een gegeven moment worden er wegenwerken aangekondigd en dat net op het steilste stuk van de hele rit. We nemen een aanloop, maar Dave moet op weg naar boven iets afremmen voor een diepe put en daar ging het bijna mis. Onze Jan, Slappe Jan, houdt het niet meer uit en krijgt ons niet boven. 4x4 dan maar ingeschakeld en gelukkig haalt Dave het wel dankzij zijn rijkunsten.

Het dorpje Opuwo, volgens onze landkaart toch een iets groter dorp, valt ons een beetje tegen.

Een drukke straat met hier en daar een paar winkels, maar wat ons betreft straalt het op zich niet veel uit. Wel leuk om zien is dat de Himba hier tussen de andere mensen ook gewoon over straat lopen, naar de supermarkt gaan en zich gedragen zoals ieder ander mens, wat natuurlijk niet abnormaal is.

We logeren op de camping van Opuwo Country Hotel, gelegen in de bergen. Het zwembad van het hotel is prachtig, maar laat nu net dat het weer het ons vandaag niet echt toelaat om te gaan zwemmen. Bovendien zijn de zwembaden die we tot nu toe gehad hebben altijd vreselijk koud, dus mag het buiten al aangenaam warm zijn alvorens we een duik nemen.

Ergens in de namiddag krijgen we een sms van iemand van Kea dat onze vervangauto er rond 20u zal zijn. Ideaal, dan is het net donker !

In afwachting daarvan rijden we even terug naar het centrum van Opuwo om boodschappen te doen. Het is intussen al redelijk laat en daarom besluiten we een snelle hap te nemen in het restaurantje naast de supermarkt. Het terras ervan is omheind en al snel blijkt waarom, de bedelende kinderen steken hun handjes en armen overal tussen de omheining door in de hoop ook maar iets te kunnen krijgen. Rondom de omheining, langs de buitenkant, zijn er verschillende kraampjes en zitten de Himbavrouwen met hun kinderen op de stoep.

Vrijwel stipt om 20u horen we een auto de berghelling oprijden, dat moet onze John zijn ! Om de een of andere reden zei ik vooraf reeds, “als er een vervangauto komt, dan noem ik hem John”. Al snel blijkt het een waardige naam te zijn. Een robuust model dat veel nieuwer is dan diegene waar we nu mee rondreden. Comfortabele zetels, automatische vergrendeling en ruiten, een werkende ijskast, de rits van de daktent sluit fatsoenlijk en vooral, hij lekt geen diesel. Een stoere bak waardoor Dave zijn naam veranderd naar Massive John.

Snel alles overladen is de boodschap. De kerel die de zowat 800 km heeft afgelegd om ons te bereiken zal ongetwijfeld ook moe zijn en een slaapplaats willen opzoeken. Gelukkig is het een vriendelijke man en samen lopen we door het papierwerk. De beide voertuigen nakijken op schade is vrijwel onmogelijk, het is intussen pikdonker.

De volgende ochtend trekken we er voor het eerst op uit met onzen John. We gaan op zoek naar iemand die ons naar een Himbadorp wil brengen, dat is uiteraard de reden waarom we Opuwo bezoeken.

Het hotel waar we kampeerden is voor ons iets te chique en dus ook te duur om daarmee op uitstap te gaan. In het dorp gaan we op zoek naar een klein, geel kotje dat het tourist info zou moeten zijn.

Een lange, magere man met slechts een paar tanden ontvangt ons in het kleine, rommelige hok en doet zijn uitleg. Alvorens we beslissen met wie we de uitstap willen doen besluiten we toch eerst enkele verschillende mensen te bezoeken en vooral ook hun prijzen te vergelijken.

Aan de supermarkt worden we aangesproken door een kerel die ons wil rondleiden. Op diezelfde plaats lopen we op een dikke dame die zichzelf “the Queen” noemt en ons gisteren al aansprak om op uitstap te gaan.

Omdat we vermoeden dat we met eender welke gids toch min of meer hetzelfde zullen te zien krijgen gaan we voor de beste prijs. Terwijl ik nog met the Queen in gesprek ben heeft Dave al onderhandeld met de kerel van zonet, hij zal het worden.

We willen naast een Himbadorp ook de Herero bezoeken. Alvorens we vertrekken moeten we eerst inkopen doen, het is gebruikelijk om na een bezoek aan het dorp een kado af te geven: olie, maïsmeel, suiker, brood en enkele muntsnoepjes voor de kinderen.

Vervolgens rijden we eerst naar een Himbadorp. Daar toegekomen en na een eerste kort gesprek en wat informatie over de Himba blijkt dat de kerel die voor onze gids speelt de “chief” van dit dorp is.

Al snel blijkt dat “chief” in zijn geval een goeie verwoording is. Het lijkt wel alsof hij constant bevelen uitdeelt en dat tegen alle vrouwen in zijn dorp. Ze zijn helemaal niet vrij in de dingen die ze doen en hij draagt ze de hele tijd van alles op zodat wij er foto’s van moeten (niet kunnen, maar moeten) nemen.

De hele tijd spreekt hij op zo’n bevelende toon dat wij er beiden ongemakkelijk van worden. Slechts 1 vrouw uit het dorp, een van zijn twee vrouwen, gaat tegen hem in. Ze is nogal brutaal in de omgang met de gids en eigenlijk best wel grappig om zien.

In het hutje waar de vrouwen slapen laat de dapperste onder hen zien hoe ze zich verfrissen, want water mogen ze niet gebruiken. Uiteraard wordt ook het potje koeieboter bovengehaald dat ze mengen met okrapoeder en een parfum, dat is waar ze zich dagelijks mee insmeren en zo krijgen de vrouwen hun roodbruine kleur. Ik ontsnap er niet aan en krijg een paar bruine vegen in mijn gezicht.

We wandelen kort even door het dorp waarop de gids ons wel vraagt of we hem geen vragen willen stellen, maar hij is al de hele tijd zo druk bezig met het herladen van de gsm van zijn vrouw dat hij amper nog oor heeft naar wat we hem willen vragen.

Die kerel begint serieus onze voeten uit te hangen, maar nu we hier zijn met hem kunnen we geen weg terug. Het lijkt ook alsof de vrouwen wel wat aan ons willen vragen, via de gids uiteraard, maar hij vertaalt hun vragen niet.

Dit bezoek bezorgde ons nogal een raar gevoel al zijn we toch blij dat we konden kennismaken met het leven van de Himba. Dat waren ze alleszins wel, een echt Himbadorp en niet zomaar neergezet om de toeristen mee naartoe te nemen.

Vervolgens stoppen we bij een naburig Hererodorp. Het grootste verschil met de Himba is de klederdracht, verder ziet het dorpje er vrijwel hetzelfde uit: er staan enkel een paar hutjes en er is een omheining voorzien zodat de dieren ’s nachts beschermd staan voor wilde dieren.

De kinderen in dit dorp zijn enorm enthousiast en uitbundig, ze doen niet liever dan poseren en daarna hun eigen foto’s komen bekijken.

Enkele vrouwen hebben hun traditionele kledij aangetrokken, iets wat ze niet de hele dag door dragen. De Herero dragen lange kleden met felle kleuren en print en opmerkelijk is hun hoofddeksel, een hoed met een toch wel bijzondere vorm.

In dit dorp woont ook een Himbameisje, zij is getrouwd met een Herero maar behoudt wel haar eigen identiteit.

Dit bezoek bezorgde ons een veel beter gevoel dan dat van daarnet, al zullen we toch blij zijn wanneer we zo dadelijk de gids uit de auto kunnen kieperen,

Alvorens in Opuwo te vertrekken hadden we graag nog even door de straten, of die ene straat, gelopen. Het weer beslist er echter anders over want op de terugweg begint het enorm te gieten. Veel mensen verzamelen zich aan het benzinestation om te schuilen, we kunnen er amper nog weg geraken nadat we de auto hebben volgetankt.

In een felle regenbui met enkele bliksemflitsen verlaten we Opuwo.